Πυρηναία Χώρα Βάσκων 1-18 Αυγούστου 2017 (+Βίντεο)

Κείμενο: Κώστας Μανούσος
Φωτογραφίες: Από τους συμμετέχοντες

        Το ταξίδι που περιγράφω παρακάτω, είναι από τα πρώτα που σου έρχονται στο μυαλό όταν βρεθείς με την κατάλληλη παρέα και λες ιστορίες. Γιατί όμως αυτό το ταξίδι είναι ψηλά στη λίστα;

Μπορώ να απαριθμήσω αρκετούς λόγους και θα το διαπιστώσετε και εσείς οι ίδιοι όσο προχωράτε στο κείμενο, αλλά θα αρκεστώ σε τρεις. Ο πρώτος απ ’αυτούς είναι ότι ο συνταξιδιώτης μου, που είναι γυναίκα και σύντροφός μου, κάνει το ταξίδι με την δική της μοτοσικλέτα. Ο δεύτερος είναι τα ίδια τα Πυρηναία, που δεν έχουν καμία σχέση με τις Άλπεις όσον αφορά το πλήθος των μοτοσικλετιστών και τον τουρισμό γενικότερα και τρίτο η ιστορία της περιοχής των Βάσκων με το 85% να βρίσκεται στην Ισπανία και το υπόλοιπο στην Γαλλία όπως επίσης και με την άγνωστη καταγωγή γλώσσας και τις ασαφείς τους ρίζες.

Οι μοτοσικλέτες μας είναι ένα Yamaha tracer 900 της Άντζελας και το δικό μου ένα Aprilia Μana 850 GT.

Η διάρκεια αυτής της εμπειρίας ήταν 18 ημέρες μέσα στις οποίες διανύσαμε περίπου 5 500 χλμ. μέσα από τέσσερα κράτη, με το μεγαλύτερο μέρος αυτών να είναι σε υπέροχες ορεινές διαδρομές και σε ήπιας κυκλοφορίας επαρχιακούς δρόμους. Οι διαδρομές αυτές δεν βγήκαν τυχαία (πως θα μπορούσε άλλωστε με την Άντζελα, η οποία είχε ονειρευτεί και σχεδιάσει αυτό το ταξίδι δύο χρόνια νωρίτερα).

Τον χειμώνα πριν από το ταξίδι, κάναμε παρέα τις τελευταίες αλλαγές και τροποποιήσεις που χρειαζόντουσαν για να το φέρουμε στα μέτρα μας, αλλά και να το περιορίσουμε στις 18 ημέρες (ένεκα ημερών αδείας) και αυτό με τη σειρά του να έχει αντίκτυπο στην τσέπη μας.

Το ταξίδι είχε τρεις πόλεις βάσεις, την Λούρδη με δύο, το Μπιλμπάο με τρεις και το Μπεζιέ επίσης με τρεις διανυκτερεύσεις αντίστοιχα. Όλες οι υπόλοιπες διανυκτερεύσεις ήταν μονοήμερες με πολλά σημεία ενδιαφέροντος (τα οποία επισημαίνω με bold και υπογράμμιση) ανάμεσα από πόλη/χωριό σε πόλη/χωριό. Η περιγραφή είναι ανά ημέρα.

ΤΡΙΤΗ 1 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ Αθήνα – Πάτρα 220 Χλμ – Εν πλω

Η ημέρα της αναχώρησης έφτασε και η διαδρομή που έπρεπε να καλύψουμε είναι αυτή η βαρετή εθνική Αθήνα – Πάτρα απ’ όπου και θα επιβιβαζόμασταν για Ανκόνα στο πλοίο της Minoan, η οποία φρόντισε να έχουμε μια τρίωρη καθυστέρηση. Βέβαια μας είχε ενημερώσει μερικές ώρες νωρίτερα με δυο διαφορετικά SMS, με το δεύτερο να ορίζει την τελική ώρα αναχώρησης του πλοίου στις 20:30. Είχαμε κλείσει τα εισιτήρια μέσα Φεβρουαρίου με early booking σε καλή τιμή εκτιμώ (472€ με επιστροφή σε εσωτερική δίκλινη καμπίνα, συν τις δύο μοτοσικλέτες).

Όταν φτάσαμε στην Πάτρα, πήγαμε στο Λιμάνι να κάνουμε check-in και μετά πήγαμε να πιούμε τον τελευταίο αξιοπρεπή κρύο καφέ για τις επόμενες 18 ημέρες και να περάσει η ώρα μέχρι να έρθει το πλοίο. Μια ώρα πριν την αναχώρηση περάσαμε τον έλεγχο και επιβιβαστήκαμε.

Με το τελευταίο φως της ημέρας αφήναμε την Πάτρα πίσω μας, και οι σκέψεις μας έτρεχαν στην επόμενη ημέρα για το πως θα καλύψουμε τις ώρες της καθυστέρησης. (Αυτό είναι το μειονέκτημα όταν έχεις κανονίσει και πληρώσει το κατάλυμα).

Αφήνοντας πίσω μας την Πάτρα

ΤΕΤΑΡΤΗ 2 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ Εν πλω- Ancona – Rovescala 415 Χλμ (Ιταλία)

Οι ώρες στο πλοίο πάντα μου ήταν βαρετές. Πόσο να διαβάσεις, πόσα σταυρόλεξα να λύσεις, πόσες βόλτες να κάνεις.

Πόσα καπέλα να δοκιμάσεις...

Σε μια απ’ αυτές τις βόλτες πέρασα και από την ρεσεψιόν του πλοίου για να ρωτήσω την πιθανή ώρα άφιξης και η απάντηση δεν μου άρεσε καθόλου. Οκτώμισι με εννιάμισι μου είπαν με την συνολική καθυστέρηση να έχει φτάσει τις 5 ώρες. Ενημερωτικά η γραμμή Πάτρα – Ανκόνα υπό κανονικές συνθήκες είναι 24 ώρες. Μετά από αυτά τα νέα συζητήσαμε με την Άντζελα τις πιθανές μας κινήσεις. Τα δεδομένα ήταν τα εξής:

Πρώτον, το κατάλυμα μας απέχει από το λιμάνι της Ανκόνα 415 χλμ και δεύτερον, το πλοίο φτάνει εννιά το βράδυ. Γενικά αποφεύγουμε να οδηγούμε βράδυ, πόσο μάλλον όταν είμαστε σε ξένη χώρα. Μια σκέψη ήταν να βρούμε ένα κατάλυμα λίγο μετά την Ανκόνα και να καλύψουμε μεγάλο αριθμό χιλιομέτρων την επόμενη ημέρα μέχρι την δεύτερη προγραμματισμένη διανυκτέρευση, με το δεύτερο μισό της διαδρομής να είναι ορεινό. Αυτό ως αποτέλεσμα θα είχε την επιπλέον χρηματική μας επιβάρυνση καθώς θα πληρώναμε μια διανυκτέρευση ακόμα (χάναμε την προγραμματισμένη) και μεγάλη κούραση από την διαδρομή που θα καλύπταμε (800 χλμ περίπου). Τελικά αποφασίσαμε να κάνουμε την διαδρομή νύχτα και στείλαμε e-mail στον ιδιοκτήτη του καταλύματος που είχαμε κλείσει, ότι θα φτάσουμε μεταξύ 01:00 και 02:00. Μέχρι να βγούμε από το λιμάνι και να πιάσουμε την εθνική, μας πήρε κάμποση ώρα, όταν όμως μπήκαμε στην autostrada οι ρυθμοί ανέβηκαν. Έτσι φτάσαμε στην Rovescala στις 01:30 της επομένης.

ΠΕΜΠΤΗ 3 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017 Rovescala (Ιταλία) - Le Sauze (Γαλλία) 360Χλμ

Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό, δεν είχαμε προγραμματίσει κάποια συγκεκριμένη ώρα αναχώρησης από την Rovescala. Ξυπνήσαμε με την ησυχία μας και τις «μπαταρίες» γεμάτες. Μετά το πρωινό και τις σχετικές ετοιμασίες αναχωρήσαμε με προορισμό το Le Sauze ένα γαλλικό χωριό νότια της Barcelonnette. Για να φτάσουμε ως εκεί έπρεπε να διασχίσουμε το ορεινό πέρασμα του Col de la Lombarde (wikipedia) στα 2350 μέτρα υψόμετρο, που συνδέει την Ιταλία με την Γαλλία.

Δύο μοτοσυκλέτες σε δύο χώρες - Σύνορα Ιταλίας-Γαλλίας

Φτάνοντας εκεί κάναμε μια γρήγορη στάση για μερικά «κλικ» και συνεχίσαμε για Isola όπου κάναμε το μεγάλο μας διάλειμμα για ξεκούραση και καφεδάκι.

Από τα 700 μέτρα όπου βρισκόμασταν πήραμε την ανηφόρα για ένα άλλο ορεινό πέρασμα, το υψηλότερο του είδους του στην Ευρώπη, το Col de la Bonette (wikipedia) στα 2802 μέτρα. Στην πραγματικότητα το πέρασμα είναι στα 2715 και για να φτάσεις 2802 κάνεις μια κυκλική διαδρομή γύρω από την κορυφή.

Στη μέση της φωτογραφίας διακρίνεται το πάσο στα 2 715

Εκεί έχει ένα βράχο που μοιάζει με το μενίρ του Οβελίξ. Μια μαρμάρινη επιγραφή λέει πως βρίσκεσαι στα 2802 μέτρα.

"Το μενίρ του Οβελίξ"

Από εκείνο το σημείο ξεκινάει ένα μονοπάτι που σε οδηγεί στην κορυφή, όπου υπάρχει ένας χάρτης της περιοχής, πάνω σε πέτρα (νομίζω) φτιαγμένος.

"Αιχμαλωτίζοντας" τις κορυφές

Εκεί αντικρίζεις μια θάλασσα από κορυφές όπως τις βλέπει ο χρυσαετός όταν πετάει για να ψάξει τη λεία του.

Με τη ματιά του αετού

Η περιοχή βέβαια είναι πιο γνωστή από τον ποδηλατικό γύρο της Γαλλίας, γι’ αυτό λοιπόν προσοχή στους ποδηλάτες.

Το κατάλυμά μας (ένα σαλέ), βρίσκεται 2000 μέτρα πιο χαμηλά από εκεί που βρισκόμασταν, έτσι πήραμε την κατηφόρα. Ο δρόμος καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση και η οδήγηση ήταν τόσο χαλαρή που επέτρεπε να χαζεύεις λίγο παραπάνω το υπέροχο τοπίο.

Το βράδυ βγήκαμε για φαγητό και ήταν όλα «εξερετίκ», ακριβώς η απάντηση που έδωσα στην σερβιτόρα όταν με ρώτησε αν ήταν όλα καλά και να απομακρύνεται από το τραπέζι μας απορημένη. ΕΞΕΡΕΤΙΚ λοιπόν!!!

- Γουί μαντάμ, εξερετίκ!!!

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 4 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017 Le Sauze – Manosque 360 Χλμ

Παρ’ όλο που ήμασταν στις Γαλλικές Άλπεις η θερμοκρασία ήταν αρκετά υψηλή και είπαμε η αναχώρηση μας να γίνει νωρίς. Έτσι και έγινε. Προείχε όμως η προς αναζήτηση κατάστημα, για λήψη πρωινού και αγορά ειδών διατροφής, έτσι σταματήσαμε στο πρώτο σουπερμάρκετ που βρήκαμε στο δρόμο μας. Το ίδιο κάναμε και όλα τα επόμενα πρωινά στα καταλύματα όπου δεν είχαμε κλείσει πρωινό.

Η διαδρομή ήταν αμιγώς ορεινή, όπου σε πολλά σημεία της οριακά χωρούσαν να περάσουν δυο αυτοκίνητα. Φανταστείτε τώρα με τα τροχόσπιτα τι γινότανε που ήταν και πολλά. Ο δρόμοι που ακολουθήσαμε (οι D908 – D955 και D952) οδηγούν νότια – νοτιοδυτικά μέσα από το Gorges du Verdon (wikipedia) φαράγγι του Βερντόν ή όπως αλλιώς το λένε το Γκραν Κάνυον της Ευρώπης. Όσο μεσημέριαζε, η θερμοκρασία τραβούσε την ανηφόρα. «Όχι όμως και 40 βαθμούς ρε γαμώτο μες στο βουνό. Δηλαδή στο Μπιλμπάο τι θα έχει; 50;!», σκεφτήκαμε. Που να ξέραμε!!!

Στην πρώτη λίμνη που συναντήσαμε και είδαμε κόσμο να κάνει μπάνιο (και είχε πολύ κόσμο λέμε, με τα αυτοκίνητα να είναι παρκαρισμένα δεξιά – αριστερά του δρόμου), σταματήσαμε και ακολουθήσαμε το παράδειγμά τους. Σκαλίσαμε το περιεχόμενο μέσα στις βαλίτσες μας για να ξεθάψουμε τα μαγιό που τα είχαμε πάρει μαζί για να τα χρησιμοποιήσουμε στον Ατλαντικό. Που να το φανταζόμασταν ότι θα κάναμε μπάνιο στα 880 μέτρα. Αλλάζουμε κακήν κακώς και βουτιαααααααααά. Το νερό ήταν ψόφος και έγινε υποφερτό μετά από λίγο. Ήταν μια πραγματική απόλαυση. Με 140 χλμ να απομένουν για κλείσει οδηγικά η μέρα μας, η λίμνη Castillon αποδείχθηκε μια όαση.

Μπάνιο στην λίμνη Castillon

Η επόμενη ολιγόλεπτη στάση ήταν σε μια ακόμα λίμνη (αυτή τη φορά δεν βουτήξαμε, αν και θα το θέλαμε) στην καρδιά του εθνικού πάρκου του Βερντόν, η λίμνη Sainte-Croix με επιφάνεια 22 km2 και γεμάτη λουόμενους και ποδήλατα θαλάσσης να πηγαινοέρχονται κάτω από τη γέφυρα. Εκεί ακριβώς περνά ο ποταμός Βερντόν και ενώνεται με την λίμνη.

Ποτάμι Verdon και λίμνη Sainte Croix

Το στόμιο του φαραγγιού

Καήκαμε...

Πολύ ζέστη λέμε...

Συνεχίσαμε από το δυτικό παραλίμνιο δρόμο προς τα νότια με τελικό προορισμό το Manosque. Από τις οκτώμισι ήμασταν ήδη στην καστροπολιτεία, στο κέντρο της πόλης και βολτάραμε. Φαγητό, Μπύρα και ύπνο.

ΣΑΒΒΑΤΟ 5 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017 Manosque – La Cavalerie 300 Χλμ

Το Σάββατο ξεκίνησε χαλαρά. Δεν είχαμε κανένα λόγο βιασύνης, αφού η πρώτη μας επίσκεψη απείχε μόλις 50 χλμ από το ξενοδοχείο και τα συνολικά ημερήσια χιλιόμετρα που είχαμε να καλύψουμε ήταν 300. Φτιάχνουμε τα μπαγκάζια μας, τα σαντουιτσάκια μας και δρόμο για το χωριό Roussillon (wikipedia) που σήμερα αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο, αφού εκεί υπάρχει ένα από τα μεγαλύτερα ορυχεία ώχρας στον κόσμο, στο οποίο απαγορεύεται πλέον η εξόρυξη μιας και είναι προστατευόμενη περιοχή.

Η διαδρομή μέχρι εκεί μας πήρε περίπου στη μια ώρα χαλαρής οδήγησης μέσα από κάμπους και κάτω από την σκιά που δημιουργούσαν οι εκατοντάδες λεύκες που οριοθετούν δεξιά και αριστερά το δρόμο. Μπαίνοντας στο χωριό έχει ένα μικρό δημοτικό πάρκινγκ. Εκεί αφήσαμε τις μηχανές μας και πήραμε τον δρόμο που οδηγεί στο ορυχείο.

Με το κόκκινο χρώμα να κυριαρχεί και λιγότερο το κίτρινο, μερικά σημεία του ορυχείου μου φάνηκαν από άλλον πλανήτη, ειδικά μέσα από το «μάτι» της φωτογραφικής.

Μπαίνοντας στο ορυχείο

Θα μπορούσε να ήταν και από τον κόκκινο πλανήτη

Αφήνοντας το αποτύπωμά μας

Λίγο η πρωινή χαλαρότητα, λίγο το παραπάνω χάζεμα στις επισκέψεις μας, η ώρα είχε περάσει και έπρεπε κάποια στιγμή να φτάσουμε στο La Cavalerie, τον τελικό ημερήσιο προορισμό. Για να το πετύχουμε αυτό πιάσαμε εθνική οδό και εδώ ήταν που έγινε το μπέρδεμα. Πλησιάζοντας τα μετωπικά διόδια, λίγο πριν το Montpellier, γινόντουσαν έργα τα οποία συνέχιζαν και μετά από αυτά. Βγαίνοντας από τα διόδια ένας χαμός από κόκκινα και άσπρα πλαστικά στηθαία που όριζαν τις λωρίδες κυκλοφορίας σε δυο διαφορετικές κατευθύνσεις, γρήγορη ματιά στο gps και διαπιστώνω πως η λωρίδα κυκλοφορίας που έχουν φτιάξει δεξιά, δεν απεικονίζεται στη οθόνη. Αφού έχουμε κρατηθεί αριστερά, μετά τα έργα σταματάμε στη ΛΕΑ. Έπρεπε να είχαμε πάει δεξιά! Η επόμενη έξοδος ήταν λίγο πριν το Béziers, πόλη βάση που θα επισκεπτόμασταν τις επόμενες ημέρες. Έξοδος πιο πριν πουθενά… 70 χλμ παράκαμψη.

Μετά την έξοδο του Béziers είχαν απομείνει 100 χλμ μέχρι το La Cavalerie (χάρτης), ένα χωριό χτισμένο στα 800 μέτρα περίπου, στενά συνδεδεμένο με τους Ναΐτες, με τον σταυρό των ιπποτών να απεικονίζεται σε πολλά σημεία.

La Cavalerie

La Cavalerie

La Cavalerie

Στο La Cavalerie δεν βρεθήκαμε για το χωριό καθ’ αυτό, αλλά επειδή είναι κοντά σε ένα από τα επόμενα σημεία ενδιαφέροντος του ταξιδιού. Τη γέφυρα Millau και το χωριό Roquefort.

Μερικά απαραίτητα φωτογραφικά στιγμιότυπα και αμέσως μετά για φαγητό. Ήταν το πρώτο βράδυ που η πτώση της θερμοκρασίας έγινε αισθητή.

ΚΥΡΙΑΚΗ 6 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017 La Cavalerie - Lourdes 394 Χλμ

Το πρωί που ξυπνήσαμε διαπιστώσαμε πως πυκνή ομίχλη είχε σκεπάσει την περιοχή, με τη συνοδεία ασθενούς βροχόπτωσης. Ήταν η πρώτη φορά στο ταξίδι που φορέσαμε αδιάβροχα, μα όχι και η τελευταία.

La Cavalerie

Με συντροφιά τον ήχο από τις σταγόνες της βροχής να χτυπούν το κράνος, κατευθυνθήκαμε προς το σημείο που θα είχαμε θέα προς τη γέφυρα Millau (wikipedia). Η γέφυρα Millau (Μιγιό) πήρε το όνομα της από την ομώνυμη πόλη που τη «βλέπει» και είναι η υψηλότερη καλωδιωτή γέφυρα του κόσμου με 343μ. ύψος από την βάση της κατασκευής μέχρι την κορυφή του πυλώνα και 2430 μέτρα μήκος. Κατασκευάστηκε μέσα σε 3 χρόνια από το 2001 έως 2004!!!

Γέφυρα Millau

Φεύγοντας από το σημείο για να κατευθυνθούμε προς το Roquefort (Ροκφόρ), η ομίχλη σιγά – σιγά γίνονταν όλο και πιο αραιή μέχρι που κάποια στιγμή εξαφανίστηκε και τη θέση της πήρε η βαριά συννεφιά που συνέχιζε κατά διαστήματα να μας μουσκεύει.

Κάπου στη διαδρομή, όχι πολύ μακριά από την γέφυρα, μας τράβηξε την προσοχή ένα χωριουδάκι στα δεξιά μας. Μπαίνοντας στο χωριό ήταν σαν να μπήκαμε σε μια πύλη χωροχρόνου. Το Mélac (χάρτης) (έτσι είναι το όνομα του χωριού) έχει ένα κάστρο και καμιά 10 αριά σπίτια όλα και όλα.

Melac

Melac

Συνεχίζοντας για Roquefort (wikipedia), η βροχή είχε σταματήσει και φτάνοντας εκεί έκανε την εμφάνισή του ο ήλιος. Στο Roquefort παράγεται επισήμως από το 1411, το 60% του αυθεντικού τυριού ροκφόρ, αυτό με τη μούχλα!!! Ξεναγηθήκαμε στις 11όροφες σπηλιές, όπου παράγονται 1,4 εκατομμύρια κεφάλια ετησίως. Η ξενάγηση ήταν άρτια οργανωμένη, αν εξαιρέσει κανείς ότι ήταν στα γαλλικά. Είχαν προβλέψει να μοιράσουν έντυπα στα αγγλικά και έτσι πήραμε χαμπάρι την ιστορία του τόπου και του τυριού, που είναι έννοιες ταυτόσημες.

Societe - από τους μεγαλύτερους παραγωγούς τυριού Ροκφόρ

Στις σπηλιές του Roquefort

Στις σπηλιές του Roquefort

Περιμένοντας τη μούχλα

Συνεχίσαμε για Albi και από εκεί για Toulouse και Lourdes από τους αυτοκινητοδρόμους Α-68 και Α-64 αντίστοιχα.

Με την άφιξη μας στην Lourdes (wikipedia) βρισκόμασταν πλέον στα γαλλικά Πυρηναία. Ήταν η πρώτη μας πόλη – βάση με δύο διανυκτερεύσεις.

Η Λούρδη, με πληθυσμό 15 000 μόνιμων κατοίκων, δέχεται 6 εκατομμύρια επισκέπτες τον χρόνο για προσκύνημα ή για να πιουν ή να βουτήξουν στο νερό της πηγής, το οποίο θεωρείται θαυματουργό. Στους δρόμους είδαμε πολλά άτομα με ειδικές ανάγκες οι οποίοι είχαν προσέλθει ελπίζοντας σε ένα θαύμα.

Γκριζωπές ελπίδες 1

Γκριζωπές ελπίδες 2

Γκριζωπές ελπίδες 3

Από την πηγή αυτή αναβλύζουν 58000 λίτρα ημερησίως. Ότι είναι η Τήνος για την εμάς, είναι η Lourdes για του Γάλλους καθολικούς και όχι μόνο. Τύχαμε σε εκδήλωση που γίνονταν στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας . Γκρουπ από πολλά μέρη του πλανήτη, με τους επικεφαλής αυτών να κρατάνε τις σημαίες των χωρών που αντιπροσώπευαν, καθοδηγούσαν τα μέλη τους τα οποία κρατούσαν αναμμένα κεριά, σε μια ζιγκ-ζαγκ πορεία, σαν αυτή που κάνει το φίδι. Η εικόνα οφείλω να ομολογήσω πως ήταν εντυπωσιακή σαν από σκηνή ιεροτελεστίας από κάποιο έργο.

Αντιπροσωπίες χωρών στην πομπή

Η πομπή των πιστών

Παναγία της Λούρδης

Κάτω από την βασιλική, σε μια εσοχή του βράχου, υπάρχει το άγαλμα της Παναγίας της Λούρδης. Πολύς ο κόσμος και εκεί, με άλλους να προσεύχονται γονυπετώς, άλλους να κρατάνε στους ώμους κεριά (κυριολεκτικά ίσα με το μπόι τους) και άλλους να βγάζουν σέλφι με φόντο το άγαλμα.

Η σπηλιά στην Παναγία της Λούρδης

Προσευχή για συγχώρεση και άφεση αμαρτιών

"Μοναχο-σέλφι"

Οικογένεια πιστών προσφέρει λαμπάδα

Λίγο πιο πέρα είναι η βασιλική του Αγίου Πίου, με υπόγεια αίθουσα που χωρά 25 000 άτομα.

Γύρω από τους χώρους λατρείας, εκατοντάδες μαγαζιά πουλάνε εικόνες, αγάλματα, μπλουζάκια, μπιτόνια με αγιασμένο νερό, κομποσκοίνια και ότι άλλο φαντάζεται ο νους σας. Άλλωστε η περιοχή ζει από τον θρησκευτικό τουρισμό (η Λούρδη έχει την σημερινή της μορφή χάρη στα οράματα της Αγίας Μπερναντέτ).

Πόσο μεγάλη είναι η πίστη σας;

Μπιτόνια για το θαυματουργό νερό: Αγοράσατε... 

γεμίσατε...

αγιάσατε.

Αφήσαμε την πολυκοσμία και ψάξαμε μια πιο ήσυχη γωνιά της πόλης για να φάμε και φυσικά να πιούμε την παγωμένη μας μπύρα.

ΔΕΥΤΕΡΑ 7 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017 Lourdes – Gavarnie – Lourdes 200 Χλμ

Η σημερινή ημέρα περιελάμβανε μια κυκλική διαδρομή 200 χλμ στη βόρεια πλευρά των Πυρηναίων, από ορεινά περάσματα και υπέροχα τοπία. Χαράξαμε πορεία προς το Campan (χάρτης) ένα χωριό που έχει κούκλες κατά μήκος του δρόμου και στη συνέχεια στάση για καφεδάκι στο χειμερινό θέρετρο La Mongie.

Campan

Campan

Campan

To La Mongie βρίσκεται ανατολικά πριν από το πέρασμα του Col du Tourmalet (wikipedia), (το υψηλότερο ασφαλτοστρωμένο πέρασμα των Πυρηναίων από την μεριά της Γαλλίας) και είναι πιο γνωστό ως μια από τις πιο διάσημες αναβάσεις στον ποδηλατικό γύρο του Tour de France. Θεωρείται η Mέκκα των ποδηλατιστών.

La Mongie

Col du Tourmalet

Η Oyinlolbo Adebowalebo από τα Κογκά που είχα να δω 15 χρόνια

Col du Tourmalet - η Μέκκα των ποδηλατιστών

Η συνέχεια περιελάμβανε το βασικότερο σημείο ενδιαφέροντος της ημέρας το Cirque de Gavarnie (wikipedia), με τη διαδρομή προς το Gavarnie (χάρτης) πνιγμένη στο πράσινο.

Φτάνοντας εκεί είδαμε και κάποιες μοτοσικλέτες παρκαρισμένες, από τις λίγες γενικά που είδαμε στα Πυρηναία. Αγοράσαμε γαλλική μπαγκέτα και φυσικά τυρί Πυρηναίων.

Μάσα...

Ξάπλα.

Εξοπλισμένοι με τα απαραίτητα κατευθυνόμαστε για το Cirque de Gavarnie, ένα τεράστιο ορεινό αμφιθέατρο με ύψος 1500 μέτρα και περίμετρο 4χλμ. που δημιουργήθηκε από τους παγετώνες. Έχει χαρακτηριστεί ως «ένα μνημείο της φύσης» και είναι στη λίστα με τα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς. Έχει καταρράκτες που δημιουργούνται κατά την θερινή περίοδο με το λιώσιμο του χιονιού. Ένας από αυτούς είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος της Ευρώπης με 422 μέτρα ύψος. Η άκρη του αμφιθεάτρου απέχει λιγότερο από χίλια μέτρα, σε ευθεία γραμμή, από τα Ισπανικά σύνορα.

Cirque de Gavarnie

Στον δρόμο για την επιστροφή στην Λούρδη

Η Λούρδη αποτελεί καλή βάση για μονοήμερες εκδρομές λόγω τοποθεσίας, αλλά και για τα άφθονα και φτηνά καταλύματα που διαθέτει.

ΤΡΙΤΗ 8 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017 Lourdes (Γαλλία) – El Regato (Ισπανία) 320 Χλμ

Ο επόμενος προορισμός μας ήταν ένα μικρό χωριό δυτικά του Μπιλμπάο, το οποίο ήταν η δεύτερή μας βάση, αυτή τη φορά με τρεις διανυκτερεύσεις.

Από Λούρδη, συνοδεία ασθενούς βροχόπτωσης, πήραμε τον Α-64 για το Biarritz (wikipedia) που είναι χτισμένο στις γαλλικές ακτές του Ατλαντικού. Ένα από τα πιο κοσμοπολίτικα θέρετρα της Ευρώπης, η αγαπημένη πόλη των σέρφερ, αλλά και όλων όσων αγαπούν την πολυτέλεια και τη χλιδή.

Biarritz

Biarritz

Ο καιρός όμως δεν μας άφησε πολλά περιθώρια εξερεύνησης της πόλης. Έτσι αρκεστήκαμε στην πρώτη μας ματιά στον Ατλαντικό και σε μερικές φωτογραφίες.

Συνεχίσαμε παράλληλα με τις ακτές προς Ισπανία, με πρώτη στάση μια πόλη γνωστή για τα πολλά εστιατόρια με αστέρια Michelin - την Donostia ή κατά κόσμον San Sebastian.

San Sebastian

Ο καιρός ήταν ο ίδιος με το Biarritz. Άλλωστε οι δύο αυτές παραθαλάσσιες, κοσμοπολίτικες πόλεις απέχουν μόλις 50 χλμ. Μερικές φωτογραφίες και μια γρήγορη βόλτα στην πόλη με τις μηχανές και τίποτα παραπάνω.

Αυτό που μας την τράβηξε την προσοχή ήταν οι σημάνσεις κυκλοφορίας και οι ταμπέλες γενικότερα, που εκτός από τα Ισπανικά ήταν γραμμένα και στα Βασκικά.

Πηγαίνοντας για Guernica

Για όσους δεν κατάλαβαν: "Kakak batu"

Όλη μέρα φορούσαμε τα αδιάβροχα και δεν βλέπαμε την ώρα πότε να τα βγάλουμε από πάνω μας. Το μοτίβο βροχή – συννεφιά – ήλιος – συννεφιά – βροχή συνεχίστηκε μέχρι να φύγουμε από την περιοχή του Bilbao. Η θερμοκρασία είχε πέσει στους 12 βαθμούς.

Αργά το απόγευμα φτάσαμε στο El Regato (χάρτης), ένα ήσυχο χωριό στα περίχωρα του Bilbao. Αφού τακτοποιηθήκαμε και κάναμε ένα ζεστό ντους (ποιος να μας το έλεγε ότι Αύγουστο μήνα θα κρυώναμε παραθαλάσσια και στο βουνό θα καιγόμασταν), κατεβήκαμε στο μπαρ και εστιατόριο του ξενοδοχείου. Η Άντζελα είχε προηγηθεί και πηγαίνοντας να την βρω, την είδα περικυκλωμένη από ένα γκρουπ 10 ατόμων περίπου να της μιλάνε όλοι ταυτόχρονα. Αρχικά δεν κατάλαβα τι γίνονταν. Μου πήρε μερικά δεύτερα μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι τα άτομα αυτά ήταν από κάποιο ίδρυμα (κάτι σαν την εταιρία προστασίας σπαστικών που έχουμε στην Ελλάδα). Ήταν Γάλλοι που βρίσκονταν εκεί μαζί με τους συνοδούς τους για διακοπές.

Δεν ήταν όμως αυτή όλη η εικόνα. Καθώς δεν υπήρχε ελεύθερο τραπέζι να πιούμε την μπύρα μας, ένα ντόπιο ζευγάρι με το σκυλί τους, θαμώνες του μπαρ του ξενοδοχείου, μας προσκάλεσαν στο δικό τους. Μετά από λίγο ήρθε ένα φιλικό τους ζευγάρι και αυτοί με σκύλο. Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα τα σκυλιά τους προσπαθούσαν να καβαλήσει το ένα το άλλο, με τα λουριά να μπερδεύονται σε καρέκλες και τραπέζια, με τις μπύρες να ακροβατούν και εμάς να δοκιμάζουμε τα αντανακλαστικά μας, πιάνοντας ποτήρια και μπουκάλια, με τους ήχους από τα σκυλιά, τα συρσίματα τραπεζοκαθισμάτων και τις φωνές από το γκρουπ των γάλλων να συμπληρώνει την εικόνα.

Εδώ το "πουλάκι"...

Μετά την "καταιγίδα"

Δεν μπορώ να πω. Υπήρξε μια χημεία...

Μαζί μας είχαμε ένα σακουλάκι ηλιόσπορους το οποίο μοιραστήκαμε με δύο άτομα από το γκρουπ των Γάλλων και με τους οποίους είχαμε σταθερή πρωινή και βραδινή «επικοινωνία» τις επόμενες δύο ημέρες.

Ήταν μην τους δώσω σπόρια...

Ευχάριστες, ζωντανές και ανθρώπινες στιγμές.

ΤΕΤΑΡΤΗ 9 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017 El Regato – Guernica – Mundaca – El Regato 120 Χλμ

Όπως στη Λούρδη, έτσι και εδώ πήραμε τη μια μηχανή για να κάνουμε τις μονοήμερες εκδρομές.

Πρώτο σημείο ενδιαφέροντος η πόλη Guernika (wikipedia), που έγινε γνωστή και από τον ομώνυμο πίνακα του Πικάσο (wikipedia). Βομβαρδίστηκε και ισοπεδώθηκε το 1937 από Γερμανούς και Ιταλούς εθελοντές με διαταγή του δικτάτορα Φράνκο, βάση του σχεδίου εξόντωσης των Βάσκων.

Η χώρα των Βάσκων (Euskadi στα βασκικά) είναι η περιοχή που περιλαμβάνει κομμάτι της βόριο-ανατολικής Ισπανίας και της Νότιας Γαλλίας. Στην Ισπανία απολαμβάνει πολιτική ανεξαρτησία, είναι δηλαδή μια αυτόνομη διοικητικά περιοχή. Οι πρόγονοι των Βάσκων είναι από τους αρχαιότερους λαούς της Ευρώπης, αλλά η καταγωγή τους παραμένει άγνωστη, όπως άγνωστη παραμένει και η καταγωγή της βασκικής γλώσσας. Επί του δικτάτορα Φράνκο έγινε συστηματική προσπάθεια εξόντωσης τους και αφομοίωσης τους, στο ισπανικό κράτος. Έτσι απαγορεύτηκε και να ομιλούν την γλώσσα τους. Θα έχετε ακουστά την αυτονομιστική οργάνωση ΕΤΑ που έδρασε με τρομοκρατικά χτυπήματα μεταξύ της δεκαετίας του 60, μέχρι την οριστική κατάπαυση πυρός το 2011.

Εκατοντάδες γκράφιτι με σύνθημα την επιστροφή πολιτικών κρατουμένων και ανεξαρτησίας.

Φτάνοντας στην πόλη παρκάραμε την μηχανή σε ένα υπόστεγο (μόλις είχε ξεκινήσει η ψιχάλα), απέναντι από το μουσείο ειρήνης το οποίο και επισκεφτήκαμε.

Μια ομπρέλα ρε παιδιά

Μετά το μουσείο επισκεφτήκαμε αντίγραφο του πίνακα του Πικάσο “Guernica” πάνω σε πέτρινο τοίχο.

Jose Maria Iparraguirre - δημοφιλής Βάσκος μουσικός (αυτός στα δεξιά...)

Περπατώντας βλέπαμε στο δρόμο χρυσές αχιβάδες και αναρωτιόμασταν τι είναι. Η απορία μας λύθηκε λίγα λεπτά αργότερα όταν ρωτήσαμε κάτι αστυνομικούς που περιπολούσαν. Η χρυσές αχιβάδες που βλέπαμε σε δρόμους και σε τοίχους είναι σύμβολα προσκυνήματος, τα οποία δείχνουν τη διαδρομή του Αγίου Ιακώβου της Κομποστέλα (El Camino de Santiago). Μια πεζοπορική διαδρομή 1 600 χλμ, 30-35 ημερών.

Πολιθία - My style rocks

Η διαδρομή του Αγίου Ιακώβου ή (η διαδρομή για το βενζινάδικο)

Επόμενο στη λίστα η προστατευμένη περιοχή και σημαντικός βιότοπος Urdaibai (wikipedia). Ένας κόλπος όπου εκβάλουν δύο ποτάμια και εισέρχεται στη στεριά σε βάθος 4 χλμ περίπου.

Εντυπωσιακή είναι η παλίρροια που ανεβάζει την στάθμη της θάλασσας κατά 2-4 μέτρα ανά 6 ώρες, αφήνοντας τα σκάφη ακουμπισμένα πάνω στην άμμο.

Άμπωτη στο Urdaibai

Άμπωτη στο Urdaibai

Στην δυτική πλευρά της εισόδου του κόλπου, υπάρχει ένα ψαροχώρι γνωστό στους σέρφερς για ένα από τα μακρύτερα κύματα παγκοσμίως - η Mundaka (χάρτης). Εμείς δεν είμαστε σέρφερ για να εκτιμήσουμε τον κυματισμό, αλλά ευχαριστηθήκαμε μια επίσκεψη σε ένα τοπικό tapas - ή στα βασκικά pintxos bar - συνοδείας τοπικής μπύρας.

Mundaka - το λιμάνι

Pintxos

Τα pintxos bar γεμάτα και μέσα και έξω

Μετά από αρκετή ώρα καβαλάμε το μηχανάκι και οδεύουμε προς την πόλη Getxo, που θα μπορούσε να είναι και η προέκταση του Bilbao, μόλις 13 χλμ βορειότερα, για δούμε και να περάσουμε την Vizcaya Bridge (wikipedia). Είναι μια σιδερένια κρεμαστή γόνδολα κατασκευής του 1893. Στην κατασκευή της βοήθησε το μεγάλο κοίτασμα σιδήρου που είχε ανακαλυφθεί κοντά και αποτέλεσε την πρώτη ύλη και πηγή μεγάλου πλούτου.

Η γέφυρα

και η γόνδολα

Από την άλλη όχθη του ποταμού Nervion, βρίσκεται η Portugalete 150 μέτρα μακριά. Αυτή είναι η απόσταση που καλύπτει η γέφυρα, με 1,10 € για μοτοσυκλέτα και δύο άτομα.

Είναι η πρώτη γέφυρα αυτού του τύπου, οδηγός για όλες τις υπόλοιπες που θα ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια και σύμβολο της εποχής του. Είναι το μοναδικό μνημείο της Ισπανίας που ανήκει στην κατηγορία της βιομηχανικής παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.

Γεμάτοι από νέες γνώσεις, εμπειρίες και εικόνες, άδειοι όμως στο στομάχι και από «μπαταρία», κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο.

ΠΕΜΠΤΗ 10 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017 El Regato–San Juan Gaztelugatxe–Leceitio–El Regato 185 Χλμ

Αν ανοίξει κανείς τους χάρτες της Google στην δορυφορική τους απεικόνιση στην περιοχή των ακτών της βόρειας Ισπανίας Green Spain (wikipedia) θα διαπιστώσει πόσο πράσινα είναι σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα. Τα αίτια τα μάθαμε για τα καλά αφού τα βιώσαμε και τις 3 ημέρες που βρισκόμασταν στην περιοχή. Βροχή και ήλιος. Με αυτές τις συνθήκες κινήσαμε για το San Juan Gaztelugatxe (wikipedia) .

Το San Juan Gaztelugatxe (χάρτης) είναι ένα νησάκι στο οποίο έχει κανείς πρόσβαση μέσω μιας πέτρινης γέφυρας με 241 σκαλιά που μοιάζει με το σινικό τοίχος. Για να φτάσουμε όμως να ανέβουμε αυτά τα σκαλιά περπατήσαμε 2 χλμ με τη βροχή να μην έχει σταματήσει από το πρωί. Ο μύθος λέει ότι όταν φτάσεις στο εκκλησάκι στην κορυφή, πρέπει να χτυπήσεις 3 φορές την καμπάνα και να κάνεις μια ευχή. Παρά τη βροχή είχε αρκετό κόσμο. Το μέρος έχει χρησιμοποιηθεί και ως σκηνικό στο Game of Thrones (Dragonstone castle).

San Juan Gaztelugatxe

San Juan Gaztelugatxe

San Juan Gaztelugatxe

San Juan Gaztelugatxe - η ικανοποίηση της ανάβασης

Συνεχίσαμε την βόλτα μας προς στην ανατολική πλευρά του κόλπου Urdaibai, αυτόν που είχαμε επισκεφτεί την προηγούμενη ημέρα. Σταματήσαμε για καφέ και φαγητό με θέα τον κόλπο. Όση ώρα ήμασταν στο μαγαζί η βροχή είχε δώσει σιγά – σιγά τη θέση της στον ήλιο.

Μουσκέψαμε και σήμερα

Στη συνέχεια ακολουθήσαμε το δρόμο για τα βόρεια παραλιακά χωριά της Ισπανίας που βρέχονται από τον Ατλαντικό Ωκεανό. Σε ένα από αυτά και πιο συγκεκριμένα στο Lekeitio, κάναμε μια ακόμη στάση για καφέ πριν πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής για το τελευταίο σημείο ενδιαφέροντος της ημέρας.

Αυτό ήταν το Bilbao (wikipedia), πρωτεύουσα της χώρας των Βάσκων που βομβαρδίστηκε όπως και η Guernica το 1937. Μέχρι το 1996 η πόλη είχε μαραζώσει, φτώχεια, ναρκωτικά και η εγκληματικότητα στα ύψη. Όλα αυτά άλλαξαν όταν την επόμενη χρονιά κατασκευάστηκε στις όχθες του ποταμού Nervion το μουσείο μοντέρνας τέχνης Guggenheim (wikipedia), σώζοντας κυριολεκτικά την πόλη.

Guggenheim

Παραπάνω από 1,5 εκατομμύρια τουρίστες τον χρόνο επισκέπτονται σήμερα την πόλη, κυρίως χάρη του μουσείου. Είναι κατασκευασμένο από πέτρα, γυαλί και χιλιάδες φύλλα τιτανίου.

Guggenheim

Guggenheim

Συντηρεί περισσότερες από 3.500 θέσεις εργασίας και αποδίδει περισσότερα από 25.000.000 € σε φόρους προς τις τοπικές αρχές. Κάποιοι ειδικοί το θεωρούν ένα από τα πιο σπουδαία αρχιτεκτονικά δημιουργήματα που φτιάχτηκαν τους τελευταίους τέσσερις αιώνες. Μέσα δεν μπήκαμε και έτσι αρκεστήκαμε στο εξωτερικό χώρο του μουσείου. Στις όχθες του ποταμού, στη βόρεια πλευρά του μουσείου, υπάρχει μια τεράστια σιδερένια αράχνη. Είναι γλυπτό της Louise Bourgeois (Λουίζ Μπουρζουά) με ύψος 9 μέτρων. Η αράχνη φέρει κουκούλι με αυγά κάτω από την κοιλιά της και συμβολίζει την μητέρα που είναι έξυπνη και προστατευτική.

"Maman"

Διαμετρικά αντίθετα υπάρχει ένα γιγαντιαίο λουλουδένιο σκυλί, ύψους 13 μέτρων. Διαθέτει σκελετό από σύρμα, ο οποίος συγκρατεί περισσότερους από 20 τόνους χώματος. Τα άνθη που έχουν φυτευτεί ποτίζονται από ένα αυτόματο εσωτερικό σύστημα. Δημιουργός του "Puppy", ο Jeff Koons.

"Puppy" Guggenheim

Μετά το μουσείο περπατήσαμε λίγο στο κέντρο και έπειτα επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να προετοιμαστούμε για την αυριανή μας αναχώρηση.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 11 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017 El Regato – Pamplona – Gotarta 430 Χλμ

Από αυτό το σημείο ξεκινούσε η επιστροφή μας (γεωγραφικά), χωρίς αυτό να σήμαινε ότι είχαμε μόνο δρόμο μπροστά μας. Είχαμε πράγματα ακόμα να κάνουμε και να δούμε.

Το πρωί που ξυπνήσαμε είχε μια ηλιόλουστη ημέρα που μας θύμισε ότι ήταν ακόμα καλοκαίρι. Πάντα η ηλιοφάνεια, όταν επρόκειτο για βόλτα με τη μηχανή, μου ανέβαζε το ηθικό.

Ξεκινήσαμε για Pamplona και για την πρώτη μας στάση για καφέ. Μπαίνοντας στην πόλη περάσαμε από τους δρόμους όπου γίνεται η δημοφιλής φιέστα της Pamplona (wikipedia) κάθε χρόνο τον Ιούλιο μήνα, με τους μανιασμένους ταύρους να τρέχουν πίσω από τους παράτολμους συμμετέχοντες.

Μια μικρή πλατεία μας έκανε κλικ και σταματήσαμε για καφεδάκι. Πριν απομακρυνθούμε από τα μηχανάκια, παρκάρει δίπλα μας ένα Triumph Tiger 800. Ήταν ένας τύπος από την Ουαλία που πήγαινε στην Βαρκελώνη, όπου και εργάζονταν. Μας είπε πως είναι δοκιμαστής οδηγός της McLaren, η οποία έχει μεταφέρει το τμήμα δοκιμών στην Βαρκελώνη λόγω καιρού. Μας έλεγε πόσο χαρούμενος ήταν που επέστρεφε πίσω στην ηλιόλουστη Βαρκελώνη.

Με το Jephrey στην Pamplona

Οι τρεις μας πια ήπιαμε παρέα το καφεδάκι μας και περπατήσαμε στην πόλη κάνοντας γενική και χαλαρή κουβέντα. Γυρνώντας στα μηχανάκια μας, χαιρετηθήκαμε και ο καθένας τράβηξε το δρόμο του.

Το δημαρχείο της Pamplona

Βόλτα στους δρόμους της Pamplona

Μέχρι την Gotarta (χάρτης), που ήταν και ο τελικός μας προορισμός, κινηθήκαμε στους πρόποδες των Πυρηναίων από τη νότια πλευρά αυτή τη φορά. Ο δρόμος είναι επαρχιακός και σχετικά γρήγορος με κάποια κομμάτια του να προσφέρονται για ακόμη γρηγορότερη οδήγηση.

Ψάχνοντας για κάτι να φάμε, κάναμε μια τελευταία στάση στο Fiscal, πριν την Gotarta. Δυσκολευτήκαμε να βρούμε το κατάλυμα, αν και το χωριό είχε όλα κι όλα 10 σπίτια. Το γιατί γίνεται κατανοητό μόνο από το βίντεο που υπάρχει στο τέλος της περιγραφής.

Ανοίγοντας την πόρτα εισόδου του καταλύματος, μεταφερθήκαμε σε μια άλλη εποχή. Ήταν ένα παλιό αγρόκτημα που το έχουν μετατρέψει σε ξενώνα, διατηρώντας όμως τους περισσότερους χώρους στην αρχική τους κατάσταση.

Casa Vilaspasa, Gotarta

Casa Vilaspasa, Gotarta

Casa Vilaspasa, Gotarta

Μετά από την τακτοποίηση των πραγμάτων και αφού ξεκουραστήκαμε, κατεβήκαμε στην υπέροχη βεράντα όπου και φάγαμε.

Casa Vilaspasa, Gotarta

Ιδιοκτήτρια του καταλύματος είναι η Μερσέντες που εκείνη την εποχή είχε για βοηθό μια νεαρή πολωνέζα βουδίστρια !!! Οι δυο τους διατηρούσαν το κατάλυμα καθαρό και περιποιημένο.

Η Ινδή πολωνέζα

Με την Μερσέντες

Μόλις νύχτωσε και άναψε ο δημόσιος φωτισμός κάναμε μια βόλτα στο χωριό. Σε 2 λεπτά μέσα το κυκλώσαμε, τόσο μεγάλο είναι.

Gotarta

Gotarta

Χτισμένο στα καταλανικά Πυρηναία, στα 1200 υψόμετρο, μες στο πράσινο και την ανθρώπινη παρουσία να την ψάχνεις με τα κιάλια, είναι το κατάλληλο μέρος για όποιον θέλει ηρεμία. Για εμάς πάντως ήταν η καλύτερη περίπτωση για διανυκτέρευση μετά το El Regato και πριν το Villeneuve-les-Beziers, την επόμενη και τελευταία πόλη/βάση το ταξιδιού μας.

ΣΑΒΒΑΤΟ 12 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017 Gotarta (Ισπανία) – Andorra – Beziers (Γαλλία) 420 Χλμ

Η αναχώρησή μας δεν έγινε με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου και αυτό γιατί μόνο πορεία είχε η ημέρα, με ένα πέρασμα από Ανδόρα.

Όσο πλησιάζαμε την Ανδόρα, η κυκλοφορία γίνονταν και πιο πυκνή. Βλέπετε ήταν Σαββάτο.

Στα σύνορα δεν μας έγινε κάποιος έλεγχος και συνεχίσαμε, με μία λωρίδα ανά κατεύθυνση, πηγαίνοντας σημειωτόν.

Αφού ξεμπλέξαμε από την κίνηση, καθίσαμε σε ένα από τα εκατοντάδες ξενοδοχεία που έχει και ήπιαμε το καφεδάκι μας. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με την Ανδόρα. Άλλη εικόνα είχα στο μυαλό μου.

Συνεχίσαμε για το Villeneuve-les-Beziers (χάρτης) όπου ήταν η βάση μας για τις επόμενες 3 ημέρες.

Το κατάλυμά μας, με οικοδέσποινα την κυρία Μαρί, ήταν μια παλιά κατοικία με βαριά διακόσμηση. Στην πραγματικότητα είχαμε νοικιάσει ένα από τα δυο δωμάτια που νοίκιαζε, το καθένα με το μπάνιο του.

Το πρωινό ήταν μια ωραία εμπειρία, καθώς φάγαμε σε ένα φανταστικό αίθριο μαζί με μια εξαμελή οικογένεια γάλλων που είχαν επισκεφτεί το μέρος για να παραβρεθούν σε ένα γάμο (παππούδες, παιδιά, εγγόνια).

Το αίθριο της ωραίας Pension Aux Anges Gardiens

Το βράδυ βγήκαμε για φαγητό στο χωριό, με τα τραπεζάκια του μαγαζιού απλωμένα γύρω από ένα σιντριβάνι δίπλα σε μια εκκλησία.

Για τους Γάλλους δεν είχα και την καλύτερη εντύπωση (είχα επισκεφτεί τη Γαλλία - Παρίσι το 2001), τώρα όμως, εδώ στα νότια, διέκρινα μια διαφορετικότητα η οποία επιβεβαιώθηκε τις επόμενες ημέρες.

ΚΥΡΙΑΚΗ 13 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017 Φιέστα Beziers – Canal du Midi

Η περιοχή που διαλέξαμε ως βάση έχει αρκετά σημεία ενδιαφέροντος. Έτσι ξεκινήσαμε με τα πιο κοντινά και πιο συγκεκριμένα με την πόλη Beziers (wikipedia) (Μπεζιέ) που απέχει 7χλμ. και είναι γνωστή για τις ταυρομαχίες, το φλαμένκο και το κρασί.

Το Canal du Midi (wikipedia), μαζί με το Canal de Garonne (αλλιώς λέγονται κανάλια των δύο θαλασσών) συνδέουν τον Ατλαντικό με την Μεσόγειο.

Το Canal du Midi Κατασκευάστηκε το 1666 και ήταν τεράστιο έργο για την εποχή του. Χρησιμοποιείτο για την μεταφορά εμπορευμάτων, ταχυδρομείου και επιβατών, αλλά σήμερα χρησιμοποιείται μόνο για τουρισμό, με επιτυχία να προσθέσω. Το συνολικό μήκος του είναι 240χλμ και διαθέτει 91 υδατοφράκτες, οι οποίοι χρησιμεύουν στην εξισορρόπηση των υψομετρικών διαφορών. Στις όχθες του είναι φυτεμένα περίπου 42 000 πλατάνια για να συγκρατήσουν το έδαφος. Το 1996 κηρύχθηκε ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.

Στο σημείο (χάρτης) που επισκεφτήκαμε εμείς, το Μπεζιέ δηλαδή, έχει έναν λόφο με υψομετρική διαφορά 30 μέτρων και μήκος 300, την οποία έπρεπε να κατέβει το κανάλι. Γι’ αυτό κατασκευάστηκαν 9 δεξαμενές και υδατοφράκτες. Το αξιοθαύμαστο είναι ότι το εργατικό δυναμικό αποτέλεσαν κυρίως γυναίκες και έγινε τόσο τέλειο που δεν χρειάστηκε καμία διόρθωση!!!

Υψομετρική διαφορά στο Canal du Midi

Δεξαμενή στο Canal du Midi

Οι εννέα υδατοφράχτες στο Canal du Midi

Οι εννέα υδατοφράχτες στο Canal du Midi

Εμείς κάναμε την κρουαζιέρα που ξεκινάει από τις 9 δεξαμενές και διανύσαμε 20 χλμ πήγαινε – έλα. Αν θυμάμαι καλά το εισιτήριο είχε 9€ το άτομο.

Canal du Midi

Canal du Midi

Canal du Midi

Canal du Midi

Canal du Midi

Το 1858 κατασκευάστηκε υδάτινη γέφυρα για να περάσει πάνω από τον ποταμό Όρμπ. Περπατήσαμε κατά μήκος του καναλιού και περάσαμε την υδάτινη γέφυρα. Από την βόρεια πλευρά υπάρχει μια οδική γέφυρα και πιο πάνω μια γέφυρα σιδηροδρόμου. Τρεις γέφυρες διαφορετικού σκοπού μόλις μερικά μέτρα μακριά η μια από την άλλη.

Η γέφυρα-κανάλι πάνω από τον ποταμό Ορμπ

Η ώρα είχε πάει 16:30 και ήταν η ώρα να πάμε στο Beziers, όπου γίνονταν 4 ήμερη φιέστα (Feria de Béziers) που διοργανώνεται από το 1968 από την ισπανική κοινότητα, σε δυο σημεία της πόλης, την πλατεία και την περιοχή της αρένας.

Πρώτα πήγαμε στην αρένα, που την αποκαλούν «Γαλλική Σεβίλλη», όπου διεξάγονται αναίμακτες (έτσι νομίζαμε…) ταυρομαχίες.

Η αρένα του Beziers

Ο κόσμος έξω από την αρένα χόρευε, έπινε παγωμένες μπύρες, έψηνε κρεατικά, μικροί – μεγάλοι, όλοι διασκέδαζαν.

Beziers Feria

Beziers Feria

Πάνω από την είσοδο της αρένας υπήρχε μια τεράστια φωτογραφία του Ivan Fandino διεθνούς φήμης ταυρομάχου, που είχε χάσει τη ζωή του πριν από κάνα μήνα στη συγκεκριμένη αρένα.

Ivan Fandino

Σχετικά με τις ταυρομαχίες, είχαμε διαβάσει πριν το ταξίδι ότι ναι μεν γίνονται, αλλά αναίμακτες και με αυτό στο μυαλό μας, αφού δεν είχαμε ξαναδεί, είπαμε να παρακολουθήσουμε μια ταυρομαχία. Οι τιμές ήταν αρκετά τσιμπημένες , με το πιο φθηνό να ξεκινάει από τα 35 € για τα πάνω διαζώματα και έφθανε τα 160 ή 180 €. Κάναμε την υπέρβαση και πληρώσαμε τα 35 € να δούμε από κοντά την ατμόσφαιρα της αρένας.

Είσοδος στην αρένα. Όλε!!!

Στην είσοδο μας είπαν ότι απαγορεύονται οι φωτογραφικές με μεγάλο φακό, μπήκαμε στην αρένα και πήραμε θέση.

Ταυρομαχίες στο Beziers

Την έναρξη του αγώνα, έκανε ένας τενόρος τραγουδώντας το «Τραγούδι του Ταυρομάχου» από την όπερα Carmen (να είναι καλά το Shazam).

Παρουσίαση του πρώτου "θύματος", με όνομα ιδιοκτήτη κλπ στοιχεία

Οι βοηθοί του ταυρομάχου είχαν στηθεί πίσω από κάτι προστατευτικά μες στην αρένα όταν μπήκε μέσα ο ταύρος.

Ταυρομαχίες στο Beziers

Μικροπωλητής μπύρας μέσα στην αρένα

Να μην τα πολυλογώ κάθε άλλο παρά αναίμακτη ήταν η ταυρομαχία, μετά από κάνα δεκάλεπτο δύο άλογα έσερναν νεκρό τον ταύρο εκτός αρένας. Ο ταυρομάχος αποδοκιμάστηκε από τον κόσμο επειδή το τελευταίο χτύπημα δεν ήταν καίριο και το ζώο ταλαιπωρήθηκε, έτσι μπήκε κάποιος να δώσει την χαριστική βολή.

Το πρώτο αίμα

Λίγο πριν το τέλος...

Ακολούθησαν και άλλες δύο ταυρομαχίες, τις οποίες δεν παρακολουθήσαμε.

Βγαίνοντας έξω από την αρένα δώσαμε τα εισιτήρια μας σε δύο πιτσιρικάδες που περίμεναν να μπουν και που έκαναν μεγάλη χαρά για τον δώρο.

Εννιακόσια μέτρα από την αρένα βρίσκεται η κεντρική πλατεία της πόλης, όπου λαμβάνει χώρα η φιέστα. Κόσμος πηγαινοέρχεται μεταξύ των 2 αυτών σημείων. Στην κεντρική πλατεία είχαν στρώσει τραπέζια και περιμετρικά της, μαγαζιά και καντίνες, πρόσφεραν φαγητό.

Παέγια, παέγια, παέγια....

Σε ένα άλλο σημείο είχαν στήσει μια εξέδρα όπου έπαιζε μουσική ένας DJ και το βράδυ κάποιο μουσικό συγκρότημα.

Καθίσαμε για φαγητό στο κέντρο της πλατείας και λίγο παραδίπλα ήταν μια παρέα με λευκή φορεσιά, με ζώνη, φουλάρι και τον τυπικό μπερέ, όλα κόκκινου χρώματος.

Η πιο χαρακτηριστική φάτσα του ταξιδιού

Έντονη η παρουσία στους δρόμους των security, της αστυνομίας και του στρατού.

Την γιορτή επισκέπτονται κάθε χρόνο περίπου ένα εκατομμύριο τουρίστες.

ΔΕΥΤΕΡΑ 14 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017 Beziers – Carcassonne – Sete – Beziers 280 Χλμ

Το άτυπο ραντεβού που έχουμε με τους υπόλοιπους ένοικους και την ιδιοκτήτρια Μαρί στις 09:00 για πρωινό, τηρείται ευλαβικά.

Μπονζούρ. Ώρα για πρωινό

Αφού την κάναμε ταράτσα αναχωρήσαμε για Carcassonne (wikipedia) (Καρκασσόν) ένα από τα λίγα δείγματα μεσαιωνικής οχυρωμένης πόλης που έχουν διασωθεί στην κατάσταση που βρισκόταν κατά τον 13ο αιώνα.

Φτάνοντας στην παλιά πόλη, υπάρχει ένας χώρος πάρκινγκ για μηχανές και ποδήλατα που είναι δωρεάν. Τακτοποιήσαμε μπουφάν, κράνη, προστατευτικά και συνεχίσαμε για την είσοδο της πόλης.

Είσοδος της Carcassonne

Η πόλη τον 19ο αιώνα χρησιμοποιήθηκε ως πηγή προμήθειας κατεργασμένων λίθων και οι οχυρώσεις της άρχισαν να απογυμνώνονται. Ο άνθρωπος που την έσωσε, ήταν ο Κρος Μερεβιέιγ, ο οποίος το 1850 κατάφερε να επιτύχει την έκδοση ενός διατάγματος που απαγόρευε την διάλυση των οχυρώσεων και την αποκομιδή λίθων από αυτές.

Jean-Pierre Cros-Mayrevieille

Στην είσοδο υπάρχει ένα μεγάλο άγαλμα της Dame Carcas (Νταμ Καρκάς) και υπάρχει ένας μύθος γι’ αυτήν που λέει το εξής: Όταν ο Καρλομάγνος πολιόρκησε την πόλη, βασίλισσα ήταν η Νταμ Καρκάς.

Dame Carcas

Οι οχυρώσεις της όμως ήταν απόρθητες. Ο αυτοκράτορας αποφάσισε να συνεχίσει την πολιορκία, ελπίζοντας ότι οι πολιορκημένοι θα κατέρρεαν από την πείνα. Η Νταμ Καρκάς αρχικά κατασκεύασε κούκλες από ύφασμα και άχυρο, τις έντυσε με στρατιωτικές στολές και τις τοποθέτησε στα τείχη ώστε οι πολιορκημένοι να φαίνονται πολλοί. Παράλληλα οι τοξότες πίσω από τις κούκλες έριχναν πολλά βέλη, ώστε να μοιάζει πως τα έριχναν οι ψεύτικοι στρατιώτες. Αυτό που πίστευε ο Καρλομάγνος δεν ήταν παράλογο. Ύστερα από κάποιο διάστημα, στην πόλη απέμεινε μόνον ένα μικρό γουρουνάκι και ένα σακί κριθάρι. Η Νταμ Καρκάς διέταξε και τάισαν το γουρουνάκι με το κριθάρι και ύστερα το πέταξε από τα τείχη. Όταν οι πολιορκητές είδαν το νεκρό γουρουνάκι, μετέφεραν στον αυτοκράτορα ότι "η Καρκασσόν έχει τόσο πολύ κριθάρι διαθέσιμο, ώστε ταΐζει με αυτό τα γουρούνια της!". Ο Καρλομάγνος απελπίστηκε και έλυσε την πολιορκία.

Όχι και εδώ ρε μάνα...

Στην πόλη μέσα υπάρχουν πολλά καταστήματα με την πλειοψηφία τους να είναι καφέ, εστιατόρια και τουριστικά. Μεγάλη και εδώ η προσέλευση των τουριστών. Στην πόλη και γύρω από αυτήν έχουν γυριστεί αρκετά έργα.

Στη επιστροφή μας σταματήσαμε στην Trebes για καφεδάκι μα και να ψωνίσουμε διάφορα για το πικ-νικ που είχαμε σκοπό να κάνουμε δίπλα στο κανάλι. Βρήκαμε το κατάλληλο σημείο μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω. Καρό τραπεζομάντηλο δεν είχαμε, αλλά είχαμε όλα τα υπόλοιπα για να περάσουμε υπέροχα.

Η μέρα είχε συνέχεια σε ένα λιμάνι γνωστό για τις θαλάσσιες κονταρομαχίες, τη Sete (χάρτης). Δυστυχώς, χάσαμε στο τσακ το θέαμα.

Αργήσαμε

Το βράδυ, φεύγοντας από το ξενοδοχείο για μια βραδινή βόλτα, λέμε στη Μαρί ότι πάμε να πιούμε το κρασάκι μας δίπλα στο κανάλι. Εκείνη μας ρώτησε αν έχουμε ποτήρια. «Βέβαια», της απαντάω αφελέστατα και ακόμα χειρότερα τις δείχνω τα πλαστικά ποτήρια που είχα στο μπακ-πακ. ΝΟ, ΝΟ, ΝΟ μας λέει με ύφος στα γαλλικά και μας δίνει δύο ποτήρια κολονάτα! Βρήκαμε ένα παγκάκι απέναντι από μια δεξαμενή/υδατοφράχτη, όπου υπήρχε φωτισμός και καθίσαμε εκεί για να απολαύσουμε το κρασί μας συνοδεία τι άλλο από γνήσιο τυρί ροκφόρ!

ΤΡΙΤΗ 15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017 Beziers (Γαλλία) – San Giacomo (Ιταλία) 420 Χλμ

Το ταξίδι πλησίαζε στο τέλος του. Φεύγοντας από το Beziers νιώσαμε ότι ξεκινούσε η επιστροφή μας. Είχαμε μπροστά μας δυο διανυκτερεύσεις ακόμα επί Ιταλικού εδάφους. Κινούμενοι από την εθνική οδό φτάσαμε στο San Giacomo (χάρτης) , όχι πολύ μακριά από τα γαλλικά σύνορα.

Το βράδυ πετύχαμε σε ένα όμορφο χωριό κάποια φιέστα, με τον κόσμο να χορεύει και να τραγουδά στην πλατεία.

ΤΕΤΑΡΤΗ 16 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017 San Giacomo – Vagliali 466 Χλμ

Το κατάλυμα μας είχε υπέροχη θέα τη θάλασσα.

Φάγαμε το πρωινό μας, συζητήσαμε με την Silvia, την όμορφη οικοδέσποινα (πρώην αεροσυνοδό!) και λίγο πριν τις 12:00 αναχωρήσαμε για την περιοχή της Τοσκάνης, πάλι από εθνική οδό μέχρι την Luca (χάρτης).

Αναζωογωνητική βουτιά στην ολυμπιακών διαστάσεων πισίνα της Σίλβια

Για περίπου 200 χλμ ο δρόμος είναι μόνο τούνελ και γέφυρες.

Lucca

Μετά από μια στάση για φαγητό και καφέ, πήραμε τους SS δρόμους μέχρι το Vagliali (χάρτης) όπου είχαμε κλείσει σε ένα όμορφο αγροτουριστικό κατάλυμα.

ΠΕΜΠΤΗ 17 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017 Vagliali – Ancona – Εν πλω 250 Χλμ

Φεύγοντας από Vagliali συνεχίσαμε πάλι από τους SS δρόμους περνώντας έξω από Siena και Perugia. Ancona ήμασταν κατά τις 13:30. Kάναμε το check-in και περιμέναμε να περάσει η ώρα μέχρι τις 16:00 οπότε θα αναχωρούσε το πλοίο – ευτυχώς χωρίς καθυστέρηση.

Check-in και τα κεφάλια μέσα

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017 Εν πλω – Ancona – Πάτρα – Αθήνα 250 Χλμ

Το ταξίδι έφτασε στο τέλος του!

Συνοπτικά λοιπόν σε 18 ημέρες κάναμε κάτι παραπάνω από 5000 χλμ φτάνοντας στις ακτές του Ατλαντικού μέσα από τις γαλλικές Άλπεις και τα Πυρηναία. Θαυμάσαμε τα έργα της φύσης και είδαμε και τις δύο πλευρές του ανθρώπινου είδους: αυτή της καταστροφής – βίας (Guernica, ταυρομαχίες) και αυτή της δημιουργίας – τέχνης (Vizcaya Bridge, Guggenheim). Μετά από κάθε ταξίδι γυρνάς πάντα πιο πλούσιος.

· Col de la Lombarde (σύνορα Ιταλίας – Γαλλίας)

· Col de la Bonette (υψηλότερο ασφαλτοστρωμένο οδικό πέρασμα της Ευρώπης)

· Gorges du Verdon (το Γκραν Κάνυον της Ευρώπης)

· Roussillion (Γνωστό για την ώχρα του)

· Viaduc de Millau (η υψηλότερη γέφυρα αυτού του τύπου)

· Roquefort (εκεί παράγεται το μουχλιασμένο τυρί ροκφόρ)

· Lourdes (μεγάλο προσκυνητάρι των καθολικών)

· Col du Tourmalet (η Μέκκα των ποδηλατιστών)

· Gavarnie (χωριό των Πυρηναίων, με τοπία που κόβουν την ανάσα)

· Biarritz (η πρώτη μας ματιά στον Ατλαντικό Ωκεανό)

· Gernika – Lumo (από την ιστορία της εμπνεύστηκε ο Πικάσο των ομώνυμο πίνακα)

· Vizcaya Bridge (Στήριξη από πάνω με δυνατότητα ανύψωσης, έτος κατασκευής 1893)

· Guggenheim (το θαύμα του Μπιλμπάο)

· Pamplona (οι ταύροι τρέχουν ελεύθεροι στους δρόμους)

· Andorra (περίκλειστο κράτος στα Πυρηναία, από την Γαλλία και την Ισπανία)

· Canal du Midi (το κανάλι των δυο θαλασσών, συνδέει τον Ατλαντικό με την Μεσόγειο)

· Carcassonne (από τις λίγες οχυρωμένες μεσαιωνικές πόλεις των οποίων έχουν διατηρηθεί οι οχυρώσεις και το παλαιό μεσαιωνικό κέντρο)

· Tuscany (τι να πρώτο πει κανείς για τα τοπία και την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου)