Ρωσία, Γεωργία, Τουρκία - Μέρος 2ο, Πολυπολιτισμική Ρωσία (+ Βίντεο)

Κείμενο: Κώστας Μανούσος

Φωτογραφίες & βίντεο: Κώστας και Άντζελα

Εκφώνηση βίντεο: Χρύσα Ρ.

Η πορεία μας προς την ανατολή ξεκίνησε την 13η Ιουλίου. Αναχωρήσαμε από το Gulbene στις 8:00 το πρωί, χωρίς να έχουμε ρούβλια στα χέρια μας και χωρίς να είμαστε σίγουροι που μπορούμε να κάνουμε. Τις πληροφορίες που είχαμε λάβει τις προηγούμενες ημέρες για το που θα κάναμε συνάλλαγμα, δεν μπορέσαμε να τις επιβεβαιώσουμε. Λίγο πριν αφήσουμε τη Λετονία και μπούμε στην Εσθονία, για τα τελευταία χιλιόμετρα προτού περάσουμε στη Ρωσία, σταματήσαμε σε μια παραλίμνια πόλη, την Aluksne, σε μια ύστατη προσπάθεια μας να κάνουμε ρούβλια. Τελικά δεν καταφέραμε τίποτα, καθώς οι τράπεζες δεχόντουσαν μόνο με ραντεβού, αλλά και πάλι πιστεύω ότι δεν κάνουν ρούβλια. Το Aluksne μας άφησε καλή εντύπωση και αξίζει εδώ μια διανυκτέρευση, αν περνάει ο δρόμος σας.

Χώρος αναμονής Luhamaa - Εσθονία.

Στον χώρο αναμονής συναντήσαμε μοτοσικλετιστές από όμορες χώρες τις Ρωσίας, οι οποίοι είχαν κλείσει και αυτοί σειρά μέσω της εφαρμογής που ανέφερα πιο πάνω, για τις εννιά το πρωί. Δυστυχώς όμως τα σύνορα ήταν κλειστά για άγνωστο λόγο. Πληροφόρηση δεν υπήρχε και αυτό που μας έμενε ήταν να κάνουμε υπομονή.

Μάλλον σταθήκαμε τυχεροί, αφού μετά από μόλις μία ώρα από την άφιξή μας στα σύνορα, άνοιξαν. Οι τρεις μοτοσικλετιστές πήραν γρήγορα σειρά και μείναμε μόνοι περιμένοντας να εμφανιστεί ο αριθμός της πινακίδας μας στο ταμπλό που υπάρχει στο πάρκινγκ.

Περιμένοντας....

...να εμφανιστεί το νούμερο της πινακίδας μας.

Οι μηχανές έχουν προτεραιότητα έναντι των υπολοίπων οχημάτων και έτσι κατά τις 13:30 ήρθε η σειρά μας, πολύ νωρίτερα από την ώρα που είχαμε κάνει την κράτηση. Ένα τέταρτο της ώρας κράτησε ο έλεγχος στα σύνορα της Εσθονίας.

Στα σύνορα της Ρωσίας η κατάσταση ήταν άλλη. Από εκεί ξεμπερδέψαμε στις 16:30 το απόγευμα και κάναμε μία ακόμη ώρα για να κάνουμε συνάλλαγμα και να εκδώσουμε ασφάλεια μηχανής.

Στο επάνω βενζινάδικο κάναμε την ασφάλεια και στο κάτω συνάλλαγμα.

Στα σύνορα φτάσαμε κατά τις 11:00. Από το προηγούμενο βράδυ, στο Gulbene, κλείσαμε σειρά προτεραιότητας για την «ουρά» στα σύνορα μέσω της εφαρμογής Go Swift. Η πρώτη διαθέσιμη θέση ήταν για τις εννιά το βράδυ, στις 13 Ιουλίου, την οποία και κλείσαμε.

Ρωσία καλώς μας δέχτηκες! Россия приветствует Вас!

Σχετικά με τις διαδικασίες των συνόρων, αλλά και χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με την Ρωσία μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

ΡΩΣΙΑ

Αν θα έπρεπε να την περιγράψω με λέξεις, αυτές θα ήταν: ΕΣΣΔ (Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών για τους νεότερους), τσάροι, διάστημα, πόλεμος, θυσία, διαίρεση, λογοτεχνία, μπαλέτο, γυναίκες, γκουλάγκ, κρύο, αρκούδα, Σιβηρία και Ματριόσκα (Μπάμπουσκα).

Τι να πρωτοπώ για την Ρωσία και την ιστορία της! Ας ξεκινήσω με το όνομα που προέρχεται από τον λαό των Ρως, ενός μεσαιωνικού λαού, ο οποίος κατά τους ερευνητές είτε συγγενεύει με τους σημερινούς Ρώσους (ως ανατολικοί σλάβοι) είτε συγγενεύει με τους Βίκινγκς.

Έχει δώσει από τους μεγαλύτερους συγγραφείς, όπως τον Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, Γκόρκι, Πούσκιν, Τσέχοφ, κ.α. Ποιος δεν έχει ακουστά τον Τσαϊκόφσκι ή τον Νουρέγιεφ;

Η χώρα ήταν πρωτοπόρος στην εξερεύνηση του διαστήματος με την δημιουργία του Μιρ, του πρώτου διαστημικού σταθμού. Η μετέπειτα κατασκευή του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού στηρίχθηκε στις τεχνολογίες που αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του Μιρ.

Ανάγλυφες παραστάσεις για τον πολιτισμό και τις επιστήμες.

Έδωσε σάρκα και οστά στις ιδέες του Μαρξ και του Ένγκελς, με κάποιες ας πούμε τροποποιήσεις που έβαλε τον κόσμο σε σκέψεις και ανακάτεψε την «σούπα».

Η απώλεια των 20 εκατομμυρίων Ρώσων στον Β’ ΠΠ και την νίκη επί των ναζί Γερμανών, που μαζί της έφερε και την διαίρεση της Ευρώπης σε ανατολική και δυτική.

Είναι το μεγαλύτερο κράτος του πλανήτη, καλύπτοντας πάνω από το 1/8 της παγκόσμιας κατοικήσιμης γης, καταλαμβάνοντας μεγάλο μέρος της ανατολικής Ευρώπης και ολόκληρη τη Βόρεια Ασία. Και για να έχετε μία σύγκριση μεγέθους, να σας πω ότι η Ελλάδα χωράει 129 φορές στη Ρωσία. Παρότι το μεγαλύτερο της μέρος βρίσκεται στην Ασιατική Ήπειρο, πολιτισμικά βρίσκεται πιο κοντά στην Ευρώπη.

Εδώ βρίσκεται το πιο ψηλό βουνό, το όρος Ελμπρούς, με 5.642 μέτρα ύψος και το μακρύτερο ποτάμι της Ευρώπης, ο ποταμός Βόλγας, με 3.530 χλμ μήκος, καθώς και η μεγαλύτερη, βαθύτερη και παλαιότερη λίμνη του κόσμου, η Βαϊκάλη, με 654 χλμ μήκος, 74 χλμ πλάτος και 1680 μέτρα βάθος.

Όπως έγραψα και στη αρχή του πρώτου μέρους, δεν είναι η πρώτη φορά που επισκέπτομαι την χώρα και είμαι λίγο – πολύ προετοιμασμένος για το τι θα συναντήσουμε. Μπαίνοντας στη Ρωσία το τοπίο δεν διαφοροποιείται από αυτό των χωρών της Βαλτικής. Ο δρόμος περνά μέσα από τεράστια δάση σημύδας, συνήθως με πολύ μεγάλες ευθείες. Η μόνη διαφορά είναι ο πιο φαρδύς δρόμος.

Απαραίτητη στάση και έλεγχος διαδρομής.

Μία ώρα οδήγησης και 60 χιλιόμετρα μας χωρίζουν από το Πσκοφ, την πρώτη μας διανυκτέρευση επί ρωσικού εδάφους.

Το Πσκοφ είναι μια πόλη των 200.000 κατοίκων και είναι μία από τις παλαιότερες πόλεις της Ρωσίας. Η θέση της την βοήθησε να αναπτυχθεί σε σημαντικό εμπορικό κόμβο κατά τα παλαιότερα χρόνια. Σήμερα είναι μια σύγχρονη πόλη με τα καλά και τα στραβά της. Το τελείωμα της πρώτης ημέρας στη Ρωσία μας βρίσκει να περπατάμε δίπλα στον ποταμό που διασχίζει την πόλη και ύστερα σε ένα ωραίο ιταλικό εστιατόριο για φαγητό, καθώς ήταν από τις ελάχιστες επιλογές που είχαμε στη διάθεσή μας λόγω της περασμένης ώρας. Εδώ αγοράσαμε την κάρτα τηλεφώνου για να έχουμε βασικά ίντερνετ κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, όχι ότι πήγαν χαμένα και τα λεπτά ομιλίας!

Κρεμλίνο του Πσκοφ

Ποταμός Βελίκαγια

Της πρώτες πρωινές ώρες της επόμενης ημέρας αναχωρήσαμε για την Αγία Πετρούπολη, που θα ήταν η βάση μας για τις επόμενες τρεις ημέρες. Προτού φτάσουμε όμως εκεί κάναμε μια ολιγόωρη στάση στο Κρεμλίνο του Βελίκι Νόβγκοροντ.

Κρεμλίνο του Βελίκι Νόβγκοροντ

Μνημείο "Η Χιλιετία της Ρωσίας"

Αυτές οι ενδιάμεσες στάσεις έχουν λίγη ταλαιπωρία, καθώς πρέπει να περπατήσουμε με τον ρουχισμό της μηχανής, να κουβαλάμε το tankbag, να τραβάμε καμιά φωτογραφία και αν θες να φας παγωτό ανεβάζεις το επίπεδο δυσκολίας. Αυτό συνέβη αρκετές φορές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, όχι το παγωτό…, οι ενδιάμεσες στάσεις και περιήγηση με φουλ εξοπλισμό.

Οι μουσικοί του δρόμου είναι πάντα μια ευχάριστη νότα!

Δεν είμαστε εδώ για τα εύκολα. Αν ήταν έτσι θα καθόμασταν στα σπίτια μας. Έλα παραδεχτείτε το. Εμάς τους μοτοσικλετιστές μας αρέσουν οι ταλαιπωρίες!

Μέσα στο Κρεμλίνο υπάρχει η εκκλησία της Αγίας Σοφίας, η παλαιότερη της Ρωσίας. Χρονολογείται από το 1045 και ο Καθεδρικός Ναός έχει την ίδια ηλικία με το Αβαείο του Γουέστμινστερ και είναι παλαιότερος κατά 100 χρόνια από την Παναγία των Παρισίων.

Αγία Σοφία, η παλαιότερη εκκλησία της χώρας

Υπάρχει ένας μύθος σχετικά με το περιστέρι που κάθεται πάνω στον σταυρό που βρίσκεται στον τρούλο. Σύμφωνα με αυτόν λοιπόν, όταν τον 15ο αιώνα, ο Ιβάν ο Τρομερός διέπραξε τη σφαγή του Βελίκι Νόβγκοροντ, για να την προσαρτήσει στη Μόσχα, ένα περιστέρι που κάθονταν πάνω στο σταυρό πέτρωσε από την φρίκη που είδε. Έκτοτε θεωρείται ότι το περιστέρι φρουρεί την πόλη, για να έχει ειρήνη. Η είσοδος είναι ελεύθερη, εκτός και θέλετε να ανεβείτε στα τείχη.

Ακολουθώντας της ταμπέλες για Αγία Πετρούπολη μπήκαμε στον Μ11, τον μοναδικό μέχρι στιγμής κλειστό αυτοκινητόδρομο της Ρωσίας, που συνδέει την Αγία Πετρούπολη με τη Μόσχα. Η απόσταση που μας χώριζε από την Αγία Πετρούπολη, όταν μπήκαμε στην εθνική, ήταν 160 χλμ και μαζί με τον περιφερειακό πληρώσαμε 9,75 € διόδια. Ναι, έχει διόδια και θεωρώ πως δεν είναι καθόλου φθηνά. Στο κομμάτι που κινηθήκαμε δεν είχε βενζινάδικα, γι’ αυτό λοιπόν το νου σας.

Στάση για καφεδάκι προτού μπούμε στη εθνική οδό.

Πλησιάζοντας την πόλη αρχίζεις σιγά-σιγά να αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος της, όχι μόνο από την κυκλοφορία, όπου ξεκινάνε τα μικρό μποτιλιαρίσματα, και το πυκνό οδικό δίκτυο, αλλά και από την τεράστια ανοικοδόμηση, κάτι που δεν γίνεται να μη προσέξεις. Εκατοντάδες γερανοί αιωρούνται πάνω στους λόφους περιφερειακά της πόλης, σαν μπράτσα από τεράστια ρομπότ, συνοδευόμενα από μισοτελειωμένα συγκροτήματα των 15-20 ορόφων. «Είκοσι αριστερά, να εκεί πρέπει να είναι καμιά πενηνταριά! Αμάν, εκείνο το συγκρότημα πρέπει να έχει πάνω από εκατό κτήρια!» μονολογούσα μέσα από το κράνος, την ώρα που οι ανυπόμονοι Ρώσοι οδηγοί έμπαιναν σφήνα από παντού.

Στο κατάλυμά μας φτάσαμε λίγο πριν τις εννιά και είχε τόσο φως που νόμιζα πως ήταν πέντε το απόγευμα. Βλέπετε, μόλις έχουν τελειώσει οι ‘‘Λευκές Νύχτες’’. Από την Λιθουανία κιόλας οι νύχτες ήταν πιο φωτεινές και όσο οδεύουμε βορειότερα, το φαινόμενο γίνεται πιο έντονο. Οι Λευκές Νύχτες είναι χαρακτηριστικό της Αγίας Πετρούπολης, όπου χάρη στη γεωγραφική της θέση, δεν σκοτεινιάζει τελείως, ούτε τα μεσάνυχτα. Το φαινόμενο ξεκινά από τα μέσα Μαΐου και διαρκεί έως τα μέσα Ιουλίου.

Τις μέρες που ήμασταν εκεί η μηχανή παρέμεινε κλειδωμένη στο ξενοδοχείο, καθώς μετακινηθήκαμε αποκλειστικά με τα μέσα μαζικής μεταφοράς και τα ποδαράκια μας.

ΑΓΙΑ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ

Η Αγία Πετρούπολη θα μπορούσε άνετα να είναι μια εκδρομή από μόνη της. Είναι ένας προορισμός που πρέπει να μπει στη λίστα όλων όσων αγαπούν το ταξίδι με οποιοδήποτε μέσο. Μην αφήσετε την όποια προκατάληψη μπορεί να έχετε, να σας επηρεάσει αρνητικά στην απόφασή σας.

Λάβετε υπόψη πως δεν μπορέσαμε να εισέλθουμε εντός όλων των κτισμάτων που περιγράφω παρακάτω, για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι οι τεράστιες ουρές που σχηματίζονταν στα ταμεία με κίνδυνο να χάσουμε όλη σχεδόν τη μέρα περιμένοντας να μπούμε έστω και σε ένα από τα αξιοθέατα.

Ο δεύτερος είναι πως δεν μπορούμε να κλείσουμε μέσω ίντερνετ το εισιτήριο, επειδή δεν δέχονται τις κάρτες μας. Γενικά, οποιαδήποτε ηλεκτρονική συναλλαγή με κάρτα δυτικής προελεύσεως, είναι απλά αδύνατη. Έτσι σε όσα δε τα καταφέραμε, αρκεστήκαμε στις εξωτερικές εικόνες και τις πληροφορίες από το διαδίκτυο.

Προτού γράψω για την πόλη, θα σας πω δυο λόγια για τον ιδρυτή της, τον Μέγα Πέτρο.

Είναι το σύννεφο το πνεύμα του Μέγα Πέτρου ή απλά ένα Κανίς που το έχει σκάσει;

ΜΕΓΑΣ ΠΕΤΡΟΣ

Γεννήθηκε στη Μόσχα το 1672 και απεβίωσε το 1725 στην Αγία Πετρούπολη. Μόλις το 1682 (10 ετών) αναλαμβάνει την εξουσία υπό την επίβλεψη της αδελφής του Σοφίας, μέχρι την ενηλικίωσή του.

Ταξίδεψε στην Ευρώπη ινκόγκνιτο με τη συνοδεία του, για να εξασφαλίσει την στήριξη των ευρωπαϊκών αυλών, αφού πρώτα έκανε κάτι που κανείς δεν περίμενε. Ανέθεσε την εξουσία σε έμπιστους ευγενείς για το διάστημα που θα απουσίαζε.

Όταν αυτοί δεν ανταποκρίθηκαν όπως περίμενε, έστειλε πίσω τη συνοδεία του και συνέχισε να κυκλοφορεί στην Ευρώπη με ψευδώνυμο. Σπούδασε ναυπηγική στην Ολλανδία και την στρατιωτική τέχνη στην Αυστρία. Το ίδιο διάστημα έστειλε τον έμπιστό του στη Μάλτα, να μάθει τις πολεμικές τακτικές των Ιωαννιτών Ιπποτών.

Επιστρέφοντας εσπευσμένα το 1698 έφερε στη Ρωσία ένα πλήθος από συμβούλους και μαζί με τις νέες εικόνες και εμπειρίες που είχε αποκτήσει ξεκίνησε των εκσυγχρονισμό της χώρας.

- Εκσυγχρόνισε την εκπαίδευση και ίδρυσε τις πρώτες σχολές.

- Περιόρισε την ισχύ του Πατριαρχείου Μόσχας και κατήργησε το παλιό ρωσικό ημερολόγιο.

- Ίδρυσε το Ναυτικό δημιουργώντας τον Στόλο της Βαλτικής, με επικεφαλής τον Ολλανδό Κρούις και τον Έλληνα Μπότση.

- Έδιωξε τους Σουηδούς από την Βαλτική και ίδρυσε την Αγία Πετρούπολη σε μια βαλτώδη περιοχή.

Ο εκσυγχρονισμός και η μεταρρυθμίσεις δεν έγιναν αναίμακτα. Ο μέγας Πέτρος κυβέρνησε με πολύ αυστηρότητα. Λένε πως ο ίδιος ήταν ο δήμιος σε κάποιες από τις εκτελέσεις των εξεγερθέντων του 1698. Δεν δίστασε ούτε όταν εκτέλεσε των πρωτότοκό του γιο για ανυπακοή. Ήταν αυτός που φορολόγησε πρώτη φορά και τις πιο φτωχές τάξεις οδηγώντας τες ακόμα πιο βαθιά στη ανέχεια.

Πέραν του χαρακτηρισμού Μέγας, του δόθηκε το προσωνύμιο «Πατέρας του Ρωσικού Έθνους».

Προτομή του Μέγα Πέτρου και στο βάθος το σπίτι του.

Διαβάζοντας για τις προκλήσεις που είχε να αντιμετωπίσει ο Μέγας Πέτρος ως ηγέτης αυτής της αχανούς χώρας, ούτως ώστε να την κρατήσει όχι μόνο όρθια αλλά και να γίνει ισάξιος συνομιλητής στο «Μεγάλο Τραπέζι», αυτόματα ήρθε στο μυαλό μου ο επόμενος μεταρρυθμιστής και εκσυγχρονιστής που είχε να αντιμετωπίσει και έναν παγκόσμιο πόλεμο και μιλάω για το «πατερούλη» Στάλιν.

Μπορεί άραγε να υπάρξει μεταρρύθμιση και εκσυγχρονισμός, από όπου και αν αυτός προέρχεται, που να είναι αναίμακτος για τον απλό λαό; Η ερώτησή είναι μάλλον ρητορική...

Η Αγία Πετρούπολη ιδρύθηκε από τον τσάρο Πέτρο Α΄ το 1703. Η πρώτη ονομασία της πόλης ήταν Πέτερμπουργκ, που διήρκησε μέχρι το 1914 και μετά ακολούθησε το Πέτρογκραντ. Αυτό έγινε επειδή η Ρωσία και η Γερμανία ήταν εχθροί κατά τον Α’ΠΠ και το άκουσμα παρέπεμπε σε γερμανική πόλη.

Δέκα χρόνια κράτησε αυτή η ονομασία, καθώς μετά τον θάνατο του Λένιν μετονομάστηκε σε Λένινγκραντ μέχρι και το 1991, όπου ξανά μετονομάστηκε στην σημερινή της ονομασία.

Για 206 χρόνια η Αγία Πετρούπολη ήταν η πρωτεύουσα του Ρωσικού κράτους (1712 έως 1918). Μετά όμως την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, η Μόσχα ανέλαβε τα ηνία. Σήμερα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ρωσίας και αποτελεί το πολιτιστικό κέντρο της χώρας.

Η πόλη είναι χτισμένη στο δέλτα του ποταμού Νέβα, επάνω σε σύμπλεγμα μικρών νησιών, τα οποία χωρίζονται από φυσικά και τεχνητά κανάλια που συγκοινωνούν μεταξύ τους με γέφυρες. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που αποκαλείται «Βενετία του Βορρά» ή «Πόλη των 300 γεφυρών» (στην πραγματικότητα έχει πάνω από οκτακόσιες), καθώς οι αρχιτέκτονες που την δημιούργησαν ήταν Ιταλοί, με σπουδαιότερο τον Domenico Andrea Trezzini, ο οποίος έθεσε και τα θεμέλια της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής στη Ρωσία.

Ο Νέβα ποταμός και απέναντι το Ερμιτάζ (πρώην χειμερινά ανάκτορα).

Οι μέρες που μείναμε στην Αγία Πετρούπολη ήταν λίγες για να δούμε όλα τα αξιοθέατα που υπάρχουν στην πόλη και σε κοντινή ακτίνα γύρω από αυτήν. Νωρίς την επομένη, αγοράσαμε κάρτα για τα μέσα μαζικής μεταφοράς και ξεχυθήκαμε στην πόλη.

ΤΕΜΕΝΟΣ ΑΓΙΑΣ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ

Βγαίνοντας από τον σταθμό του μετρό στην στάση Gorkovskaya, που μοιάζει με ιπτάμενο δίσκο, το πρώτο που είδαμε είναι το Τέμενος της Αγίας Πετρούπολης. Χτίστηκε το 1910 και όταν εγκαινιάστηκε το 1913 ήταν το μεγαλύτερο τέμενος της Ευρώπης, με δυνατότητα να φιλοξενεί πέντε χιλιάδες πιστούς. Την εποχή εκείνη οι πιστοί μουσουλμάνοι στην πόλη ήταν γύρω στα 8 χιλιάδες άτομα. Σήμερα ο αριθμός αυτός είναι κοντά στις 700 χιλιάδες και υπάρχουν σκέψεις να αναγερθεί ένα νέο τέμενος.

ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΑΣ

Προχωρώντας λίγο παρακάτω προς τον ποταμό Νέβα βρίσκεται το παρεκκλήσι της Αγίας Τριάδας, που χτίστηκε το 2002 με 2003, για την 300^η επέτειο της Αγίας Πετρούπολης, στη μνήμη της Εκκλησίας της Τριάδας που είχε ανεγερθεί εδώ από τον αυτοκράτορα Πέτρο Α τη χρονιά που ιδρύθηκε η πόλη.

ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΤΖΟΥΡΙΑΣ

Συνεχίσαμε την βόλτα, όταν μας σταμάτησαν δύο μεγάλα Shi-tsza από την Μαντζουρία. Τα Λιοντάρια της Μαντζουρίας είναι δύο μεγάλα γρανιτένια αγάλματα ύψους 4,5 μέτρων και βάρους 2,5 τόνων το καθένα. Είχαν φτιαχτεί ώστε να τοποθετηθούν σε ένα μικρό ναό του στρατηγού Chan, στην πόλη Gilin της σημερινής Κίνας. Ο στρατηγός πέθανε ξαφνικά και τα λιοντάρια μείνανε ορφανά. Όχι όμως για πολύ. Την κηδεμονία τους ανέλαβα ο γενικός κυβερνήτης του Amur, Νικολάι Ιβάνοβιτς Γκροντέκοφ, ο οποίος τα φόρτωσε σε ένα τραίνο για το Βλαδιβοστόκ και από εκεί ακτοπλοϊκώς μέχρι την Αγία Πετρούπολη. Τοποθετήθηκαν στην σημερινή τους θέση το 1907.

Τα λιοντάρια κοιτάνε προς το θερινό παλάτι και τους κήπους του Μέγα Πέτρου, στην απέναντι όχθη του ποταμού Νέβα. Ακριβώς από πίσω τους βρίσκεται το σπίτι του Μέγα Πέτρου και πρώτο κτίσμα της πόλης.

ΑΒΡΟΡΑ

Συνεχίσαμε να περπατάμε δίπλα στον ποταμό για 500 μέτρα ακόμα μέχρι το ιστορικό πλοίο Aurora, το οποίο αποτελεί μέρος της σύγχρονης ιστορίας της Ρωσίας.

Ήταν αυτό που το 1917 έριξε έναν κανονιοβολισμό, δίνοντας κατά αυτόν τον τρόπο το σύνθημα για την επιδρομή στα Χειμερινά Ανάκτορα και την έναρξη της Οκτωβριανής Επανάστασης, που έφερε τους Μπολσεβίκους στην εξουσία.

Κατά την έναρξη της πολιορκίας του Λένινγκραντ βυθίστηκε, για να μην πέσει στα χέρια των Γερμανών και ανασύρθηκε πάλι με τη λήξη της, έπειτα από 955 ημέρες, το 1944.

Έξω από το πλοίο υπάρχουν άνθρωποι με στολές εποχής, που περιμένουν να βγάλετε μια φωτογραφία μαζί τους με φόντο το καταδρομικό πλοίο Αβρόρα, έναντι ενός μικρού τιμήματος. Εντός του πλοίου υπάρχει μια έκθεση με την ιστορία του.

ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΕΤΡΟΥ

Όταν κάνουμε τέτοιες δραστηριότητες και περνάμε όμορφα, η ώρα περνάει σαν νερό. Ευτυχώς όμως που νυχτώνει αργά.

Μετά από μια απαραίτητη στάση για καφεδάκι και ξεκούραση συνεχίσαμε για το Σπίτι του Μεγάλου Πέτρου, ένα ξύλινο σπιτάκι από κορμούς πεύκων, που κατασκευάσθηκε το 1703. Είναι η πρώτο κτίσμα της Αγίας Πετρούπολης. Οι μεταγενέστερες προσθήκες που βλέπουμε σήμερα, έγιναν για λόγους συντήρησης του αρχικού κτίσματος.

ΦΡΟΥΡΙΟ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ

Τα παραπάνω αξιοθέατα, καθώς και το Φρούριο Πέτρου και Παύλου βρίσκονται σε σχετικά μικρή απόσταση μεταξύ τους. Εδώ γεννήθηκε η Αγία Πετρούπολη!

Η κατασκευή του φρουρίου Πέτρου και Παύλου βασίστηκε στα σχέδια του Domenico Trezzini και χρειάστηκαν 34 χρόνια για την ολοκλήρωσή του (1706-1740). Κοιτάζοντάς το κάποιος από ψηλά θα δει ότι έχει το σχήμα αστεριού.

Μέχρι το 1917 το οχυρό χρησίμευε ως βάση για τη φρουρά της πόλης, αλλά και ως φυλακή υψηλόβαθμων ή πολιτικών κρατουμένων. Ένας από αυτούς ήταν και ο Μαξίμ Γκόρκι.

Ο θεμέλιος λίθος!

Στη Ρωσική Επανάσταση είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, καθώς η φρουρά των 8.000 ανδρών τάχτηκε υπέρ των Μπολσεβίκων. Τα πυροβόλα του φρουρίου χρησιμοποιήθηκαν κατά των Χειμερινών Ανακτόρων για την κατάληψή τους και τη σύλληψη μελών της οικογένειας των Ρομανώφ, που στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στις φυλακές του φρουρίου. Κάποιοι από αυτούς εκτελέστηκαν εντός των τειχών του φρουρίου.

Ανεβαίνοντας στα τείχη (έναντι μικρού τιμήματος)

Σκεπές εντός φρουρίου

Θέα σκοπού

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το φρούριο υπέστη σοβαρές ζημιές από τους βομβαρδισμούς των Γερμανών. Μετά τον πόλεμο αναστηλώθηκε και από τότε λειτουργεί ως τουριστικό αξιοθέατο.

ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ

Εντός του φρουρίου έχει αρκετά αξιοθέατα, όπως ο Καθεδρικός Ναός Πέτρου και Παύλου. Ο Μέγας Πέτρος είχε έντονες ευρωπαϊκές επιρροές και ήθελε μια διαφορετική εκκλησία για την νέα του πόλη, που να ξεφεύγει της ρωσικής αρχιτεκτονικής.

Σχεδιασμένο και αυτό από τον Domenico Trezzini, σε ρυθμό μπαρόκ, χρειάστηκαν 21 χρόνια για την ολοκλήρωσή του (1712–1733). Από το 1733 και μετά αποτέλεσε τον κύριο καθεδρικό ναό της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Μέχρι το 1960 ήταν το υψηλότερο κτήριο στην πόλη, με το ύψος του να φθάνει τα 122 μέτρα και την κορυφή του να στολίζει ένας ανεμοδείκτης με τη μορφή αγγέλου.

Η τελευταία κατοικία των περισσοτέρων Τσάρων!

Σήμερα το ύψος αυτό έχει ξεπεραστεί κατά πολύ από αυτό του ουρανοξύστη Lakhta, που αγγίζει τα 442 μέτρα ύψος.

Ουρανοξύστης "Lakhta"

Το καμπαναριό ήταν από τα πρώτα κτίσματα που αναγέρθηκαν, ώστε να χρησιμοποιηθεί ως παρατηρητήριο από τον μέγα Πέτρο, για να επιβλέπει τα έργα οικοδόμησης της νέας ρωσικής πρωτεύουσας.

Δυστυχώς για τον ίδιο δεν πρόλαβε την ολοκλήρωση του. Έτσι το 1725 γίνεται ο πρώτος τσάρος του οποίου ο ναός θα γίνει η τελευταία του κατοικία, αλλά και των υπολοίπων τσάρων που θα τον ακολουθήσουν στην διαδοχή, πλην τριών.

Η σιλουέτα του φρουρίου Πέτρου και Παύλου.

ΚΑΝΟΝΙΟΒΟΛΙΣΜΟΣ

Όσο βρίσκεστε στην Αγία Πετρούπολη και κάνετε βόλτες στα κανάλια, επισκέπτεστε το Ερμιτάζ, κάνετε ψώνια, τρώτε, πίνετε καφέ ή οτιδήποτε τέλος πάντων, στις 12 το μεσημέρι θα ακούσετε ένα μπαμ. Αυτό το μπαμ είναι ένας κανονιοβολισμός και προέρχεται από ένα κανόνι που βρίσκεται στα τείχη του φρουρίου Πέτρου και Παύλου. Ένα πολύ χαρακτηριστικό γεγονός της Αγίας Πετρούπολης που ακούγεται κάθε μέρα στις 12 το μεσημέρι. Λένε ότι είναι μια παράδοση από το 1730, που τότε βέβαια είχε άλλο σκοπό, αυτό της έναρξης και λήξης της εργάσιμης ημέρας.

ΠΥΛΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Η Πύλη του θανάτου είναι η είσοδος του φρουρίου από τη μεριά του ποταμού. Από εδώ περνούσαν οι κρατούμενοι και οι μελλοθάνατοι για να επιβιβαστούν σε σκάφη όπου θα τους μετέφεραν σε άλλο μέρος για να εκτίσουν την ποινή τους ή να εκτελεστούν.

Εντός της αψίδας υπάρχουν πλάκες που αναφέρονται στις μεγαλύτερες πλημμύρες που έχουν συμβεί στην πόλη, με αυτή του Νοέμβρη του 1824 να είναι η πιο καταστροφική.

Μετρητής στάθμης του ποταμού Νέβα.

Εντός του φρουρίου υπάρχουν αρκετά μπρούτζινα αγάλματα, με τους λαγούς να έχουν εδώ την τιμητική τους. Η αλήθεια είναι πως τέτοια αγάλματα υπάρχουν σε όλες τις πόλεις της Ρωσίας. Με λίγη φαντασία ίσως βγάλετε μια υπέροχη φωτογραφία.

Τράβα να σώσουμε το λαγό!

Καλλιτεχνική αναπαράσταση του Μεγάλου Πέτρου.

Θεωρείται γούρι το τρίψιμο του αγάλματος.

ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΣΤΗΛΕΣ

Μετά από αρκετή ώρα περάσαμε την βόρεια πύλη του φρουρίου για να συνεχίσουμε την περιήγησή μας στην πόλη. Το επόμενο μέρος είναι από τα συμβολικότερα της Αγίας Πετρούπολης. Η Rostralnaya Kolonna ή απλά Κόκκινες Στήλες.

Στέκουν στην ανατολική άκρη της νησίδας Βασιλέφσκι από το 1810, καθώς εδώ χωρίζεται στα δυο ο ποταμός Νέβα και χρειάζονταν κάτι σαν φάρο να το πω, που να δείχνουν την διακλάδωση του ποταμού.

Το ύψος τους είναι 32 μέτρα και είναι διακοσμημένες με πλώρες πλοίων που συμβολίζουν τα αιχμαλωτισμένα εχθρικά πλοία. Στη βάση τους οι τέσσερις μορφές συμβολίζουν τους τέσσερις πιο σημαντικούς ποταμούς, τον Βόλγα και τον Δνείπερο στη βόρεια στήλη και τον Νέβα και τον Βόλχοφ στη νότια.

Στις επίσημες αργίες τίθενται σε λειτουργία προσφέροντας ωραίο θέαμα.

ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΣΑΑΚ

Μετά από ενάμιση χιλιόμετρο περίπου νοτιότερα βρίσκεται ο Καθεδρικός Ναός του Αγίου Ισαάκ. Πρόκειται για τον δεύτερο μεγαλύτερο ορθόδοξο ναό στην χώρα, μετά τον Καθεδρικό Ναό του Χριστού του Σωτήρος, που βρίσκεται στη Μόσχα.

Ο πρώτος ναός που έγινε το 1707 ήταν ξύλινος και είχε προσωρινό χαρακτήρα. Ήταν επίσης ο ναός που παντρεύτηκε ο Μέγας Πέτρος.

Για την κατασκευή του (που είναι και η τέταρτη στην σειρά) χρησιμοποιήθηκαν φορτηγίδες χρησιμοποιώντας τα πρώτα ρυμουλκά στη Ρωσία, κατασκευάστηκε η πρώτη σιδηροδρομική γραμμή στην ιστορία της Αγίας Πετρούπολης και γενικώς ήταν μια πολύπλοκη κατασκευή, τόσο που στην ανέγερση της πρώτης από της 48 στήλες του ναού παρακολούθησαν πολλοί ξένοι καλεσμένοι. Το σήκωμα των στηλών ειπώθηκε και γράφτηκε ως το μεγαλύτερο επίτευγμα της κατασκευαστικής τεχνολογίας την εποχή εκείνη. Χρειάστηκαν 40 χρόνια (1818-1858) για να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα θολωτά κτίρια της Ευρώπης, με 111 μέτρα μήκος, 97 μέτρα πλάτος και 101 μέτρα ύψος.

Αυτό όμως που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν οι 24 000 πάσσαλοι πάνω στα οποία στέκεται ο ναός.

Στα μετέπειτα χρόνια της σοβιετικής διακυβέρνησης μετατράπηκε σε Μουσείο Θρησκειών και Αθεϊσμού.

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο τρούλος του βάφτηκε γκρι για να μην κεντρίζει την προσοχή των εχθρικών βομβαρδιστικών και στην οροφή του τοποθετήθηκαν αντιαεροπορικά όπλα.

ΓΕΦΥΡΑ ΤΩΝ ΓΡΥΠΩΝ

Συνεχίζοντας την βόλτα μας δίπλα από τα κανάλια περάσαμε μια από τις ωραιότερες πεζογέφυρες που έχουμε περπατήσει, την Γέφυρα των Γρυπών. Την κρατάνε τέσσερις γρύπες με χρυσά φτερά, μέσα στα οποία κρύβονται τα στηρίγματα της γέφυρας. Η κατασκευή της έγινε το 1825 με 1826, χρονιά που έγιναν και οι περισσότερες γέφυρες της πόλης.

ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΚΑΖΑΝ

Ο Καθεδρικός Ναός Καζάν της Αγίας Πετρούπολης, που χτίστηκε το 1801, το οποίο έχει συγκεντρώσει μέσα στα τείχη του μοναδικά έργα τέχνης, πολιτισμού και ιστορίας, που προστατεύονται από την UNESCO.

Το εξωτερικό περίγραμμα του καθεδρικού ναού μοιάζει με την εκκλησία του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη.

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΥΜΕΝΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

Η Εκκλησία του Χυμένου Αίματος χτίστηκε από τον Αλέξανδρο Γ’, εις μνήμη του πατέρα του (Αλέξανδρο Β'), στο σημείο όπου τραυματίστηκε θανάσιμα την 1η Μαρτίου 1881. Η ειρωνεία είναι πως γλίτωσε από την πρώτη βομβιστική επίθεση, έτσι γύρισε πίσω να δει τον δράστη που είχε συλληφθεί. Εκεί βρίσκονταν ένας δεύτερος δράστης με μια άλλη βόμβα, που αυτή τη φορά βρήκε τον στόχο της. Είναι αυτό που λέμε «η περιέργεια σκότωσε τη γάτα». Στην προκειμένη περίπτωση, τον αυτοκράτορα.

ΕΡΜΙΤΑΖ

Για το τέλος έχω αφήσει το Ερμιτάζ το μεγαλύτερο και ένα από τα παλαιότερα μουσεία στον κόσμο. Η λέξη είναι γαλλική, εκ παραφθοράς της ελληνικής «ερημητήριο».

Οι φημισμένοι Άτλαντες στο Νέο Ερμιτάζ!

Για να δείτε όλα τα εκθέματα του μουσείου, θα πρέπει να περάσετε περίπου 8 χρόνια, με την προϋπόθεση ότι παρακολουθείτε κάθε αντικείμενο για όχι περισσότερο από ένα λεπτό κατά τη διάρκεια μιας 8ωρης καθημερινής επίσκεψης. Μιλάμε για κανονικό ένσημο, όχι αστεία!

Εμείς καθίσαμε μόλις τρεις ώρες και μάλλον, τι μάλλον, σίγουρα δεν καταλάβαμε και πολλά. Ένα είναι σίγουρο, ότι θα εντυπωσιαστείτε και θα ψάχνετε μέρος να καθίσετε.

Εργαζόμενη στην Πλατεία του Παλατιού.

Το Ερμιτάζ ιδρύθηκε ουσιαστικά από την Μεγάλη Αικατερίνη στα 1764. Ρώσοι πρέσβεις έλαβαν εντολή να αγοράσουν τις σημαντικότερες συλλογές έργων τέχνης που προσφέρονταν προς πώληση. Αρχικά, τα έργα αποτελούσαν ιδιωτική συλλογή της αυτοκράτειρας και διατηρούνταν στα Χειμερινά Ανάκτορα.

Την περίοδο της Ρωσικής Επανάστασης, υπέστη μεγάλη καταστροφή, αν και είχε κηρυχτεί δημόσιο μουσείο.

Την διετία 1932-1934, έργα από τις συλλογές του Ερμιτάζ πωλήθηκαν, με πρωτοβουλία της σοβιετικής κυβέρνησης για την εξεύρεση χρημάτων.

Η απώλεια έργων συνεχίστηκε σε μικρότερη κλίμακα, μέχρι τη λήξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου το 1945. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, το μουσείο υπέστη σημαντικές ζημιές, ενώ μεγάλο μέρος από τις συλλογές του διασώθηκε και φυλάχτηκε μέχρι την επαναλειτουργία του. Από το 1990 το μουσείο λειτουργεί κανονικά.

Το χρυσό παγώνι-ρολόι.

Μια δραστηριότητα που σας συμβουλεύω οπωσδήποτε να κάνετε όσο βρίσκεστε στην πόλη, είναι η βόλτα με καραβάκι στον Νέβα ποταμό και τα κανάλια του. Σίγουρα κατά την περιήγηση σας στην πόλη θα δείτε ή και ακόμα θα σας προσεγγίσουν άτομα που προωθούν τέτοιου είδους δραστηριότητες. Εσείς πάρτε το φυλλάδιο που προσφέρουν και κάντε μια σύγκριση να δείτε τι σας συμφέρει. Πάντα υπάρχει ένα μικρό περιθώριο βελτίωσης της τιμής, όμως με ευγένεια και χαμόγελο.

Άλλη μια δραστηριότητα που μας «πρόσφεραν» ήταν η ξενάγηση της πόλης πάνω από τις ταράτσες των κτιρίων. Μάλλον ήμασταν ήδη αρκετά κουρασμένοι για να μην το κάναμε ή δεν μας ενέπνευσαν αρκετή εμπιστοσύνη.

Ένας τσολιάς, αλά ρωσικής βερσιόν, και η ταμπέλα πάνω από την είσοδο του εστιατορίου που έγραφε «Συρτάκι», ήταν αρκετά για να κεντρίσουν την προσοχή μας. Χωρίς δεύτερη σκέψη μπήκαμε μέσα να ρωτήσουμε αν υπάρχει Έλληνας στο μαγαζί. Μετά από κάνα δίλεπτο, εμφανίζεται ένας ψηλός, αδύνατος άνδρας ελληνικών «προδιαγραφών», με το όνομα Νίκος.

Ο Νίκος είναι ο σεφ στο συγκεκριμένο εστιατόριο και μόνιμος κάτοικος πια της Αγίας Πετρούπολης. Αυτός δεν πιάνεται σε αυτό που λέμε «παντού θα βρεις έναν Έλληνα», μιας και εμείς πιέσαμε την κατάσταση κατά κάποιον τρόπο, για να βρούμε έναν. Αυτό δεν σημαίνει ότι δε συνέβη τις επόμενες ημέρες κάτι τέτοιο.

Μερικές ακόμη φωτογραφίες από την Αγία Πετρούπολη.

Ναυτάκια σε εξόδου!

Γάμος άλα Ρωσικά 1,

Γάμος άλα Ρωσικά 2,

Γάμος άλα Ρωσικά 3.

Ντροπαλά μολυβένια στρατιωτάκια!

Αδέλφια στην ίδια εργασία! Συνομιλήσαμε μαζί τους και...

...μας δώρισαν τις φωτογραφίες που βλέπετε.

Εμένα πάντως μου θυμίζει έναν παλιό ξένο τραγουδιστή με αυτό το γυαλί!

Το μυστήριο με τις 12 καρέκλες Νο1. Δημοφιλής πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος είναι ο κατεργάρης Ostap Bender.

Οδός Ελλήνων.

Σημείο όπου μονομάχησε και πέθανε ο Πούσκιν

Πρόταση για φαγητό στην Αγία Πετρούπολη: Tokyo City

Από την πρώτη μας κιόλας ημέρα στην Αγία Πετρούπολη κάναμε τις αιτήσεις άδειας εισόδου για την Δημοκρατία της Ινγκουσετίας, που είναι ένα ομοσπονδιακό υποκείμενο της Ρωσίας και βρίσκεται ανατολικά του Βλαδικαβκάζ, συνορεύοντας στα νότια με τη Γεωργία.

Δημοκρατία της Ινγκουσετίας.

Το γιατί θέλαμε να πάμε εκεί, θα το μάθετε αφού φτάσουμε εκεί. Υπομονή 24 ημέρες. Τόσο κάναμε για να φτάσουμε στην περιοχή. Εσείς θα φτάσετε πιο γρήγορα αν συνεχίσετε να διαβάζεται την ιστορία μας.

Ο ΧΡΥΣΟΣ ΔΑΚΤΥΛΙΟΣ

Τις ήμερες που βρισκόμασταν στην Αγία Πετρούπολη σταθήκαμε τυχεροί από άποψη καιρού, κάτι που δεν συνέβη την ημέρα αναχώρησής μας από την πόλη. Γενικά ο καιρός μέχρι στιγμής ήταν σύμμαχός μας.

Καθώς απομακρυνόμασταν από την πόλη, τα αυτοκίνητα σχημάτιζαν ουρές χιλιομέτρων με κατεύθυνση την Αγία Πετρούπολη. Το γενικότερο μας πλάνο είναι να επισκεφτούμε τις επόμενες ημέρες κάποιες πόλεις που ανήκουν στον Χρυσό Δακτύλιο. Όπου Χρυσό εννοείται η πλούσια πολιτιστική κληρονομιά ορισμένων πόλεων βορειοανατολικά της Μόσχας, όπου διασώζονται μοναδικά μνημεία της ιστορίας και του πολιτισμού της χώρας και όπου Δακτύλιος είναι το σχήμα που προκύπτει ενώνοντας τις πόλεις αυτές μεταξύ τους.

Εικόνα από:56thparallel

Όπως έχω γράψει και στο 1ο μέρος (Βόρεια Πορεία), τις διανυκτερεύσεις μας τις κανονίζαμε από την προηγούμενη ημέρα ή κατά τη διάρκεια της διαδρομής της ίδιας μέρας.

Μετά την Αγία Πετρούπολη κάναμε έναν σχεδιασμό, πολύ γενικό, της πορείας μας και των πιθανών πόλεων που θα διανυκτερεύαμε. Περισσότερες πληροφορίες περί των καταλυμάτων μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Έχοντας απομακρυνθεί αρκετά από την Αγία Πετρούπολη, την προσοχή μας τράβηξαν οι αναρίθμητες πινακίδες που ενημερώνουν τους διερχόμενους οδηγούς για τα περάσματα των άλκεων. Σε κάποια από αυτά υπήρχαν και αισθητήρες που ενεργοποιούσαν φωτεινούς σηματοδότες, ώστε να ακινητοποιούνται τα οχήματα.

Η απόσταση Αγία Πετρούπολη – Γιάροσλαβλ, την πρώτη πόλη του Χρυσού Δακτυλίου που θέλαμε να επισκεφτούμε, απέχει οχτακόσια χιλιόμετρα περίπου. Πολλά για να βγουν σε μια μέρα τηρώντας τα όρια ταχύτητας, τα οποία είναι 90 χ/ώρα. Αν λάβετε υπόψη τον βροχερό καιρό, τα ραντάρ και τις κάμερες της τροχαίας, καθώς και την έλλειψη ορατότητας που είναι αποτέλεσμα του σπρέι νερού από τα ατελείωτα φορτηγά, τότε γίνεται εύκολα αντιληπτό, ότι δεν πρόκειται να καλύψουμε τα οχτακόσια χιλιόμετρα μέχρι το Γιάροσλαβλ.

Στάση για καφέ και ανεφοδιασμό, δίπλα στο...

... μνημείο για τους οδηγούς, που με αυτοθυσία τροφοδοτούσαν το Λένινγκραντ (Αγία Πετρούπολη) κατά την διάρκεια της πολιορκίας από τους ναζί.

Έτσι λοιπόν, σε μια στάση για ξεκούραση και ζεστή σουπίτσα (βλέπετε εδώ είχαμε 14 βαθμούς όταν στην πατρίδα έκανε καύσωνα), κανονίσαμε την διανυκτέρευσή μας σε ένα χωριό (Μπέλιε Κρέστι) και σε ένα κατάλυμα που δεν θα περιγράψω, αλλά θα αφήσω τη φαντασία σας να πλάσει μια ιστορία. Το δε μέρος που φάγαμε στη διπλανή κωμόπολη (Σαζάνοβο) θύμιζε σκηνικό από ταινία τρόμου, με το φως στο ταβάνι να αναβοσβήνει και τις ρώσικες μύγες να εφορμούν κατά του περιεχομένου των πιάτων μας. Στο μεταξύ, η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει.

Το ξενοδοχείο "Golden Scorpion" στο χωριό Μπέλιε Κρέστι, που η ονομασία του μας φάνηκε σαν αστείο.

Το πρωινό της επομένης ήταν μουντό, για να έρθει στη συνέχεια ξανά η βροχή να ολοκληρώσει την εικόνα. Κατευθυνθήκαμε προς την πόλη Τσερέποβετς που βρίσκεται βόρεια της λίμνης Shcherbakov και από εκεί οδηγήσαμε στον παραλίμνιο δρόμο για εκατό και πλέον χιλιόμετρα. Αυτά ήταν ένα από τα «κακά» χιλιόμετρα που κάναμε συνολικά στο ταξίδι μας. Ο δρόμος ήταν όλο ανωμαλίες, πότε κάθετες (σαν σαμαράκια) και πότε παράλληλες που με δυσκόλευαν στο έλεγχο της μηχανής. Το αλατοπίπερο ήρθε με τις τρύπες διαφόρων μεγεθών, καθώς και από τα αυτοκίνητα που είτε ερχόντουσαν από το αντίθετο ρεύμα είτε μας προσπερνούσαν, μας έλουζαν με τα βρομόνερα του δρόμου. Για να είμαι απολύτως ειλικρινείς είχαμε κατά αραιά διαστήματα καινούργια άσφαλτο για 3-5 χιλιόμετρα περίπου.

Φτάνοντας στο Γιαροσλάβλ συναντάμε για πρώτη φορά τον Βόλγα ποταμό, τον μεγαλύτερο της Ευρώπης. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας στη Ρωσία, θα είναι ο σιωπηλός συνοδοιπόρος μας για πολλά – πολλά χιλιόμετρα.

Το Γιαροσλάβλ είναι η μεγαλύτερη πόλη του Χρυσού Δακτυλίου, με πληθυσμό κοντά στις 600 χιλ. κατοίκους. Ιδρύθηκε από τον Γιαροσλάβλ τον Σοφό. Το ιστορικό τμήμα της πόλης είναι Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς και βρίσκεται στη συμβολή των ποταμών Βόλγα και Κοτόροσλ, περιοχή που σήμερα είναι γνωστή ως «Στρέλκα».

Η αρκούδα είναι σύμβολο της πόλης, αλλά και όλης της Ρωσίας.

Αρχικά είχαμε αποφασίσει να καθίσουμε στην πόλη ένα βράδυ, όμως η βόλτα που κάναμε το απόγευμα μας έπεισε για μια ακόμη βραδιά. Δυστυχώς το δωμάτιο που είχαμε κλείσει δεν ήταν διαθέσιμο για την επόμενη ημέρα, έτσι αναγκαστήκαμε να βρούμε άλλο, όπως και έγινε. Μικρό το κακό.

Περίπατος κατά μήκος των τειχών του Κρεμλίνου του Γιάροσλαβλ.

Όταν ταξιδεύουμε έχουμε μια GoPro παλιά, από τις πρώτες, μία φωτογραφική και τα κινητά μας, για αποτυπώνουμε τα διάφορα που βλέπουμε. Αν λοιπόν με το υλικό που έχουμε μπορέσω να βγάλω κάποιο βίντεο έχει καλώς, αλλιώς το γραπτό μένει «ορφανό».

Προσωπικά τα βαριέμαι πολύ τα βάλε-βγάλε για φωτογραφίες και βίντεο. Έχω εξυπηρετηθεί απίστευτα από το κινητό, αλλά σαν την φωτογραφική δεν έχει και το κομμάτι αυτό το έχει αναλάβει πλέον η Άντζελα.

Πέτρος και Φεβρωνία, οι προστάτες του γάμου και της οικογένειας.

Παντού υπάρχουν καλώδια, για να σου καταστρέψουν την φωτογραφία!

Οι φωτισμένες εκκλησίες τη νύχτα, μας έπεισαν για μια ακόμα διανυκτέρευση στο Γιάροσλαβλ.

Μέχρι στιγμής έχουμε τραβήξει αρκετές φωτογραφίες και βίντεο και το πρόβλημα της αποθήκευσής τους είναι μπροστά μας. Αυτό το αναφέρω, γιατί χρειαστήκαμε επιπλέον αποθηκευτικό χώρο για τα βίντεο και τις φωτογραφίες μας. Έτσι ψάχνοντας για κάρτα μνήμης ή κάποιο USB στικ σε ένα από τα πολλά εμπορικά της πόλης, βρήκαμε και τον πρώτο Έλληνα, δηλαδή αυτός μας άκουσε και μας μίλησε μήπως θέλαμε κάποια βοήθεια.. Ο Σωτήρης είναι καθηγητής μαθηματικών σε κάποιο από τα πανεπιστήμια του Γιάροσλαβλ και όπως κατάλαβα δεν έχει σκοπό να φύγει από εκεί.

Το Γιάροσλαβλ είναι μια ζωντανή πόλη, με τους νεαρούς να βρίσκονται παντού, στα καταστήματα εστίασης, στις μπυραρίες, στις βινερίες, στις πλατείες, παντού. Ο θρησκευτικός τουρισμός όμως είναι αυτός που κλέβει τα πρωτεία, με τους Ρώσους να την επισκέπτονται από κάθε σημείο της χώρας.

Την δεύτερη και τελευταία ημέρα στο Γιάροσλαβλ, μια απογευματινή βροχή βοήθησε στο να τραβήξουμε κάποιες πολύ όμορφες φωτογραφίες.

Επόμενος προορισμός το Σουζντάλ, με μια στάση όμως πρώτα στην Κοστρομά, μια ακόμη πόλη του Χρυσού Δακτυλίου, που ο Βόλγας κόβει στη μέση. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι σκοπός μας η πόλη καθαυτή, αλλά ένα σημείο ενδιαφέροντος πιο έξω.

"Εργασία για πραγματικούς άντρες", είναι ο τίτλος στις αφίσες που καλούν για συμβόλαιο με τον στρατό.

Εικοσιπέντε χιλιόμετρα μακριά βρίσκεται μια φάρμα με άλκες, η Sumarokovskaya Losinaya Ferma. Εκεί γνωριστήκαμε με τα συμπαθητικά τετράποδα, κοιταχτήκαμε, ακόμα και φιληθήκαμε. Ναι αγαπητοί μου! Φιληθήκαμε!

Μιας και ήμασταν οι μοναδικοί ξένοι, η ξεναγός μας πρόσεξε δίνοντάς μας επιπλέον καρότα για να ταΐσουμε τα ζώα. Στην ξενάγηση δεν κατάλαβα τίποτα σε σχέση με την Άντζελα που γνωρίζει κάπως την γλώσσα, αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία, καθώς το διασκέδασα πολύ!

Πήραμε πάλι τον ίδιο δρόμο, μέχρι να βρούμε τον κεντρικό που πάει για Σουζντάλ. Κάπου στη μέση της διαδρομής βρίσκεται το Ιβάνοβο, όπου κάναμε μια στάση για φαγητό και καφεδάκι. Και εδώ θα αναφερθώ σχετικά με την εξυπηρέτηση στα καταστήματα της Ρωσίας. Ας ξεκινήσουμε ότι δεν παίζει κρύος καφές. Αφού καθίσαμε, παραγγείλαμε - μετά από είκοσι λεπτά περίπου - δύο καφεδάκια «αμερικάνο».

Πέρασε αρκετή ώρα, δε θυμάμαι πόσο, μέχρι να έρθουν τα καφεδάκια. Φυσικά δεν έφερε ζάχαρη, έτσι σηκώθηκα να πάω να ζητήσω. Αφού μου έδωσε τη ζάχαρη, της κάνω νόημα να μου δώσει δύο κουταλάκια για να ανακατέψουμε. Μου απάντησε «νιέτ», πως δεν έχει και μου έδωσε δύο καλαμάκια για μιλκ σέϊκ… Το μαγαζί δεν ήταν παρακατιανό. Ίσα – ίσα. Αλλά βρε παιδάκι μου! Δεν το έχουν με την εστίαση! Πουθενά δεν είδαμε να σερβίρουν με δίσκο. Ούτε καν όταν ήταν να μαζέψουν κάποιο τραπέζι. Μπορεί βεβαίως να μας φαίνονται εμάς περίεργα αυτά, γιατί έχουμε μάθει αλλιώς.

Στο Σουζντάλ φτάσαμε αργά το απόγευμα και επισκεφτήκαμε την πόλη αμέσως με το που τακτοποιηθήκαμε στο κατάλυμα.

Η κωμόπολη των 10 χιλ. περίπου κατοίκων, αποτελεί επίσης τμήμα του Χρυσού Δακτυλίου, με τα μνημεία της να έχουν ανακηρυχθεί από την UNESCO ως παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά.

Σαν παραμύθι...

Θέλαμε ακόμη μια ημέρα στο Σουζντάλ, δυστυχώς όμως δεν υπήρχαν κενά δωμάτια ή καταλύματα. Αυτό ήταν ένα πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε τις επόμενες ημέρες μέχρι και το Νίζνι Νόβγκοροντ. Λόγω των κακών σχέσεων Ρωσίας και Ευρώπης, οι Ρώσοι πολίτες δεν δύναται να ταξιδέψουν στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα η πλειοψηφία αυτών να καταλήγουν να κάνουν εσωτερικό τουρισμό, τους ξενοδόχους να τρίβουν τα χέρια τους και εμάς να μας τρώει η αγωνία για το αν θα βρούμε κάποιο ελεύθερο δωμάτιο.

Γάμος άλα Ρωσικά 4

Ματριόσκα ή Μπάμπουσκα όπως το ξέρουμε εμείς

Προτού αναχωρήσουμε από το Σουζντάλ επισκεφτήκαμε ξανά το κέντρο για μερικές πρωινές φωτογραφίες και το υπαίθριο μουσείο ξύλινης ρωσικής αρχιτεκτονικής.

Τα ξύλινα οικοδομήματα έχουν μεταφερθεί αυτούσια στο μουσείο.

Κάπου στο μέσο της διαδρομής ως την επόμενη διανυκτέρευσή μας, επισκεφτήκαμε ένα μουσείο μοτοσικλέτας, κατά κύριο λόγο ρωσικής κατασκευής.

Από την προηγούμενη κιόλας ημέρα, μετά από αρκετή προσπάθεια, καταφέραμε να βρούμε ένα δωμάτιο λίγο μετά το Βλάντιμιρ. Στη διεύθυνση και στις συντεταγμένες που μας είχαν σταλεί, δεν υπήρχε κάποιο κατάλυμα και ρωτώντας κάποιους περαστικούς μας απάντησαν πως στην περιοχή τους δεν υπήρξε ποτέ κάτι τέτοιο. Για να μην μακρηγορώ, το κατάλυμα αυτό μάλλον υπάρχει, αλλά δεν μάθαμε ποτέ το που.

Ένας νεαρός εντουράς, ονόματι Βάνια, σταμάτησε και προσφέρθηκε να μας βοηθήσει. Μετά από αρκετά τηλεφωνήματα και ψάξιμο σε διάφορες πλατφόρμες ενοικίασης καταλυμάτων καταλήξαμε σε ένα πανδοχείο που βρίσκεται πάνω στο δρόμο και εξυπηρετεί κατά κύριο λόγο οδηγούς φορτηγών.

Ο Βάνια προσπάθησε πολύ να μας βρει ελεύθερο κατάλυμα στο Βλάντιμιρ.

Σε τέτοια καταλύματα μέναμε με τον Βασίλη στο ταξίδι που είχαμε κάνει το 2016 (LIVE - DREAM - RIDE στη Σιβηρία - Μογγολία) - όταν δεν κοιμόμασταν σε στάσεις των λεωφορείων.

Επειδή όταν καείς στο χυλό φυσάς και τη γιαούρτη, μετά από κάθε κράτηση κάναμε τηλεφωνική επιβεβαίωση απευθείας με το κατάλυμα.

Πρώτη μας δουλειά, αφού φτάσαμε στο κατάλυμα, ήταν να κλείσουμε όλα τα καταλύματα μέχρι και το Καζάν, όπου σκοπός μας ήταν να κάνουμε 3ήμερη διαμονή για μπουγάδα και ξεκούραση.

ΝΙΖΝΙ ΝΟΒΓΚΟΡΟΝΤ

Νωρίς το επόμενο πρωινό και μετά από έναν κακό ύπνο κινήσαμε για το Νίζνι Νόβγκοροντ. Τα χιλιόμετρα ήταν μόλις 200, έτσι φτάσαμε νωρίς στην πόλη.

2,200 χιλιόμετρα σε 11 ημέρες. Από το Gulbene της Εσθονίας έως Το Νίζνι Νόβγκοροντ της Ρωσίας.

Η Κρατική Τράπεζα στο Νίζνι Νόβγκοροντ.

Το Νίζνι Νόβγκοροντ είναι η πέμπτη μεγαλύτερη πόλη της Ρωσίας, με πληθυσμό 1.250.000 κατοίκους. Από το 1932 έως το 1990 η πόλη ήταν γνωστή με το όνομα Γκόρκι, προς τιμή του συγγραφέα Μαξίμ Γκόρκι, που γεννήθηκε εκεί.

Από το 1932 και για πολλά ακόμη χρόνια, το εργοστάσιο αυτοκινήτων «Γκόρκυ» ήταν η μεγαλύτερη βιομηχανία και έγινε με τη συμμετοχή της Ford Motor Co.

Τη δεκαετία του 1930-1940 η ταχεία ανάπτυξη της βιομηχανίας, έδωσε στην πόλη το προσωνύμιο «το Ρωσικό Ντιτρόιτ».

Μήπως σας θυμίζει το σήμα της Ford;

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η πόλη βομβαρδίστηκε αρκετές φορές από τη γερμανική αεροπορία, εξαιτίας της στρατιωτικής-βιομηχανικής σημασίας της.

Από τις 4 Αυγούστου του 1959, έγινε κλειστή πόλη για τους αλλοδαπούς και όχι μόνο.

Στις 22 Οκτωβρίου του 1990 η πόλη παύει να λέγεται Γκόρκι και ένα χρόνο αργότερα, στις 6 Σεπτεμβρίου του 1991 γίνεται ξανά προσβάσιμη για όλους.

Το Κρεμλίνο του Νίζνι Νόβγκοροντ

Καταφύγια με παραστάσεις των πρωταγωνιστών του "Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου".

Η αιώνια φλόγα.

Επί προεδρίας Πούτιν πραγματοποιήθηκαν μεγάλες αλλαγές σε δρόμους και πλατείες. Ιστορικά κτίρια ανακαινίστηκαν και παλιές υποδομές συντηρήθηκαν. Νέες βιομηχανίες και καινούργια συγκροτήματα δημιουργήθηκαν χαρίζοντας στην πόλη μια σύγχρονη εικόνα, αναδεικνύοντας παράλληλα το ένδοξο παρελθόν της.

Εκτός από το Κρεμλίνο του Νίζνι, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σημεία της πόλης είναι αυτό της σκάλας του Τσκάλωφ, του οποίου το άγαλμα βρίσκεται στην αρχή της. Η σκάλα στο επάνω μέρος της έχει το σχήμα οχτώ. Ίσως και να συμβολίζει το άπειρο.

Οι Σκάλες του Τσκάλωφ

Μετά από 442 σκαλιά, θα βρεθείτε απέναντι από το ποταμόπλοιο «Γκερόι» (Герой, που σημαίνει ήρωας), να στέκεται σε ένα τεράστιο γρανιτένιο βάθρο. Αυτό είναι το μνημείο προς τιμήν των ναυτών του στρατιωτικού στόλου του Βόλγα.

Герой - Ήρωας

Αγώνες κολύμβησης στον Βόλγα.

Ένα μασαζάκι πριν τον αγώνα.

Ο Βαλερί Τσκάλωφ (Valery Chkalov) είναι ένας ήρωας για την Ρωσία. Ήταν πιλότος της Σοβιετικής Ένωσης και μετέπειτα δοκιμαστής αεροσκαφών. Στις 18 Ιουνίου του 1937, αυτός και η ομάδα του πέταξε με αεροσκάφος Tupolev ANT-25 από τη Μόσχα στο Βανκούβερ της Ουάσιγκτον, περνώντας πάνω από τον Βόρειο Πόλο για πρώτη φορά στην ιστορία, κάνοντας μια απόσταση 8,811 χιλιομέτρων, σε διάστημα 63 ωρών χωρίς στάση.

Εκτός από το Κρεμλίνο και τις Σκάλες του Τσκάλωφ, το απόγευμα επισκεφτήκαμε τον κεντρικό εμπορικό πεζόδρομο της πόλης, την Bolshaya Pokrovskaya. Και τα τρία αυτά σημεία βρίσκονται σχετικά κοντά μεταξύ τους.

Διεξαγωγή διαγωνισμού φωτογραφίας του αγάλματος.

Μια δραστηριότητα που κάναμε, ήταν η διάσχιση του Βόλγα ποταμού με τελεφερίκ. Η αναμονή ήταν τόσο μεγάλη και από τις δύο πλευρές, που οριακά θα πω ότι άξιζε υπό αυτές τις συνθήκες. Το εισιτήριο έχει 100 Ρούβλια, ένα ευρώ περίπου ανά διαδρομή, που διαρκεί 12,5 λεπτά.

Σίγουρα θέλαμε άλλη μια ημέρα στο Νίζνι όπως θα θέλαμε και για κάποιες άλλες πόλεις στη συνέχεια του ταξιδιού μας. Αυτός ίσως είναι ένας λόγος για μια ακόμη επίσκεψη στο μέλλον.

Ήρωες του βιβλίου "Η καρδιά ενός σκύλου": Ο Προφέσορας και ο σκύλος Σάρικ.

Ο επόμενος προορισμός μας είναι η πρωτεύουσα του Ταταρστάν, που απέχει 400 χλμ από το Νίζνι Νόβγκοροντ. Την συγκεκριμένη διαδρομή την έχω κάνει πάλι το 2016 και οφείλω να ομολογήσω πως το οδικό δίκτυο έχει λάβει μεγάλη αναβάθμιση. Μεγάλο μέρος της διαδρομής έχει δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση, με διαχωριστική μπάρα. Ακόμη όμως γίνονται έργα και η καθυστέρηση είναι δεδομένη. Στις ουρές που σχηματίζονται λόγω των φαναριών των έργων μπορείτε εφόσον είστε με τη μηχανή να προσπεράσετε και να μπείτε μπροστά. Γενικά δεν έχουν θέμα με αυτό οι Ρώσοι. Μην επιχειρήστε όμως να κάνετε το ίδιο στα σύνορα.

Στο Τσεμποξάρι κάναμε στάση για φαγητό, συνάλλαγμα και για να προσθέσουμε μια ακόμα φωτογραφία στην συλλογή μας, με θέμα τις "12 καρέκλες".

Το μυστήριο με τις 12 καρέκλες, Νο 2

ΚΑΖΑΝ

Το Καζάν ήταν η βάση μας για τις τρεις επόμενες ημέρες. Μείναμε σε ένα σύγχρονο διαμέρισμα του 13^ου ορόφου, που βρίσκεται σε ένα κλειστό συγκρότημα. Για τα δεδομένα της Ρωσίας το πληρώσαμε κάπως ακριβά, με 50€ τη βραδιά.

Θέα της πόλης από το διαμέρισμα.

Η πόλη του Καζάν ιδρύθηκε περί το 1000 μ.Χ. και βρίσκεται στη συμβολή των ποταμών Βόλγα και Καζάνκα, με πληθυσμό πάνω από 1,3 εκατομμύρια κατοίκους. Ο Βόλγας ποταμός σε αυτό το σημείο αλλάζει κατεύθυνση και συνεχίζει με νότια πορεία περνώντας μέσα από μεγάλες πόλεις με σημαντικότερη αυτή του Βόλγκογκραντ (Στάλινγκραντ) μέχρι τις εκβολές του στην Κασπία Θάλασσα.

Τις τρεις ημέρες που ήμασταν στο Καζάν περπατήσαμε κοντά στα 35 χιλιόμετρα επισκεπτόμενοι διάφορα αξιοθέατα της πόλης.

Αναψυχή στον ποταμό Καζάνκα.

Το Κρεμλίνο του Καζάν, όπως και των άλλων πόλεων, είναι επισκέψιμα και αξίζουν σίγουρα μια επίσκεψη. Εντός του υπάρχει το εντυπωσιακό Τζαμί του Κουλ Σαρίφ, που σήμερα λειτουργεί περισσότερο ως μουσείο και στις γιορτές των μουσουλμάνων το επισκέπτονται οι πιστοί για να προσευχηθούν.

Το Κρεμλίνο του Καζάν

Κούλ Σαρίφ

Υπάρχουν μαγαζιά όπου νοικιάζεις τις παραδοσιακές στολές και αν θες και τον φωτογράφο.

Το κτίσμα-σφραγίδα του Καζάν, όμως, είναι ο Πύργος Σογιεμπικά, που χωρίς να είναι σίγουρο, λένε πως είναι το μόνο προ-ρωσικό ταταρικό σωζόμενο κτίσμα που κτίστηκε μέσα σε μια εβδομάδα. Αυτό ίσως να εξηγεί και την μικρή κλίση που έχει, κάτι σαν τον πύργο της Πίζας σαν να λέμε, αλλά πολύ λιγότερο.

Πύργος Σογιεμπικά

Γέννημα θρέμμα του Ταταρστάν

Μια νέα κατασκευή, μόλις δέκα ετών, τείνει να γίνει το νέο σύμβολο του Καζάν και δεν είναι άλλο από το Kazan Wedding Palace ή αλλιώς «Το Κέντρο Οικογένειας του Καζάν». Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό κτίσμα 32 μέτρων, σε σχήμα καζανιού. Εκεί πραγματοποιούνται γαμήλιες τελετές και τηρείται το ληξιαρχείο. Το βράδυ ο φωτισμός είναι τέτοιος που φαίνεται να καίει φωτιά κάτω από το καζάνι.

Το καζάνι του Καζάν ή αλλιώς "Το Κέντρο Οικογένειας του Καζάν".

Γάμος άλα Ρωσικά 5

Ένα ακόμη εντυπωσιακό κτίσμα, περισσότερο όμως κατά τις βραδινές ώρες λόγω φωτισμού του, είναι το Υπουργείο των Αγροτών (Dvorets Zemledeltsev).

Ο κεντρικός εμπορικός πεζόδρομος (Bauman) και οι γύρω δρόμοι προσφέρουν αρκετές προτάσεις για ψώνια, φαγητό και καφέ, που δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν από τους εμπορικούς δρόμους των δυτικών ευρωπαϊκών πόλεων.

Έκθεση για τον Μέγα Αλέξανδρο εντός του Κρεμλίνου.

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.

Πολυπολιτισμική Ρωσία.

Αυτήν ή...

...αυτήν;

Ο τραγουδιστής όπερας Σαλιάπιν, μπροστά στο ομώνυμο ξενοδοχείο.

Το να γνωρίζεις τις ρίζες σου, είναι οι πυλώνες της Ζωής.
Το ταξίδι, είναι η ίδια η Ζωή.

Ο Ναός όλων των Θρησκειών βρίσκεται 10 χλμ ανατολικά του Καζάν και ίσως το πιο εντυπωσιακό να είναι το όνομά του.

Ο Ναός όλων των Θρησκειών, με αρχιτεκτονικά στοιχεία από όλες τις θρησκείες.

Το τελευταίο βράδυ κάναμε μια τελευταία βόλτα με την μηχανή επισκεπτόμενοι το «Πάρκο της Νίκης» (Park Pobedy), διακοσμημένο με ελικόπτερα σοβιετικής εποχής και μνημείο για τους πεσόντες του Πατριωτικού Πολέμου, όπως ονομάζουν τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο οι Ρώσοι.

Κατά την επιστροφή μας στο κατάλυμα, μας σταμάτησε η αστυνομία για έλεγχο. Ένα μπλόκο από δύο μοτοσικλετιστές και έναν τρίτο που μας ακολουθούσε μέχρι το μπλόκο. Έλεγξαν τα χαρτιά μας και μας καληνύχτισαν.

ΙΖΕΒΣΚ

Λίγο πολύ, όλοι έχουμε ακουστά για το τυφέκιο Καλάσνικοφ ΑΚ-47. Εμείς, μετά το τριήμερο στο Καζάν, επισκεφτήκαμε το Ιζέβσκ, την πόλη στην οποία κατασκευάζονταν. Σαν πόλη δε λέει και πολλά, οι δρόμοι είναι σε κακό χάλι, τα κτήρια έχουν εμφανή τα σημάδια της εγκατάλειψης και γενικώς πλανάται μια κατάθλιψη πάνω από την πόλη. Δηλαδή, το ακριβώς αντίθετο με ότι έχουμε επισκεφτεί ως τώρα. Το Ιζέβσκ των 600 χιλ. κατοίκων είναι, όμως, ένα πολύ σημαντικό βιομηχανικό κέντρο.

Καθεδρικός Ναός Αρχαγγέλου Μιχαήλ

Στην πόλη υπάρχει μουσείο για τον σχεδιαστή του ΑΚ-47, Μιχαήλ Καλάσνικοφ, ξετυλίγοντας παράλληλα και την σύγχρονη ιστορία της χώρας. Ο Καλάσνικοφ πέθανε 94 ετών, τον Δεκέμβριο του 2013 στο Ιζέβσκ έχοντας την απορία αν είναι υπεύθυνος για τους θανάτους που προκάλεσαν τα όπλα που δημιούργησε, απορία που εκφράστηκε μέσω μια επιστολής που είχε γράψει έξι μήνες προτού πεθάνει προς τον Πατριάρχη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, Κύριλλο. Ο Πατριάρχης παρέλαβε την επιστολή τον Ιανουάριο του 2014.

"Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας, είναι η ιστορία πολέμων. Για τα εδάφη, τις πρώτες ύλες, την ηγεμονία. Η υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας παραμένει επίκαιρη για όλες τις χώρες του κόσμου. Στις αρχές του 21ου αιώνα..."

Δώρο από την Ελλάδα στον Μιχαήλ Καλάσνικοφ. Συλλεκτικό δίευρο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.

Από το Ιζέβσκ συνεχίζουμε την ελαφρώς βόρεια και ανατολική πορεία μας, μέχρι να φτάσουμε στην πόλη Πέρμ. Μετά από μια ώρα δρόμο σταματήσαμε στο Βότκινσκ, τη γενέτειρα του Τσαϊκόφσκι, συνθέτης των πιο δημοφιλών ορχηστρικών και θεατρικών μουσικών έργων, με τα πιο γνωστά από αυτά να είναι τα μπαλέτα η Λίμνη Των Κύκνων, η Ωραία Κοιμωμένη και ο Καρυοθραύστης.

Μια σύντομη στάση στο μουσείο του Τσαϊκόφσκι

ΠΕΡΜ

Καθώς ο ρυθμός μας ήταν σύμφωνα με τα όρια ταχύτητας φτάσαμε στο Πέρμ κατά το απογευματάκι. Βασικά δεν υπήρχε καμία βιασύνη και απολαμβάναμε το κάθε χιλιόμετρο. Εδώ κοιμηθήκαμε μια βραδιά.

"Αλμυρά αυτιά" είναι το παρατσούκλι των κατοίκων του Πέρμ, λόγω των αλατωρυχείων της περιοχής.

Την απολαύσαμε σε μερικά κλασσικά κομμάτια, στο πάρκο Μαξίμ Γκόρκι.

Μετά το Καζάν θα μπορούσαμε να είχαμε επιλέξει πιο γρήγορη διαδρομή μέχρι το Γεκατερίνμπουργκ, το ανατολικότερο σημείο που θα φτάναμε, αλλά έτσι θα χάναμε το μουσείο του Καλάσνικοφ και την επίσκεψη στο Πέρμ-36.

Το Πέρμ-36 είναι ένα από τα πιο γνωστά γκουλάγκ λόγω των «ενοίκων» του και βρίσκεται στο χωριό Kuchino, που απέχει 120 περίπου χιλιόμετρα από την πόλη του Πέρμ. Η λειτουργία του τερματίστηκε το 1988.

Πολλοί έχουν συνδέσει τα γκουλάγκ με τη Σιβηρία, τα περισσότερα όμως από αυτά βρισκόντουσαν στην ευρωπαϊκή μεριά της Σοβιετικής Ένωσης.

Μετά την επίσκεψή μας, στο μουσείο πλέον, Πέρμ-36, κάναμε μια σύντομη στάση στα σύνορα Ευρώπης-Ασίας. Από το σημείο αυτό και ύστερα, η πορεία μας θα είναι νότια, μέχρι και το Ερζερούμ της Τουρκίας.

Τώρα πια κινούμαστε στην Ασιατική Ήπειρο και στην περιοχή της Σιβηρίας.

ΓΕΚΑΤΕΡΙΝΜΠΟΥΡΓΚ

Συνεχίσαμε την πορεία μας για το Γεκατερίνμπουργκ και λίγο πριν την είσοδό μας στην πόλη, κάναμε μια ακόμη στάση στους τάφους της τελευταίας τσαρικής οικογένειας, που όπως λέγεται τους θανάτωσαν αλλού και στο σημείο αυτό τους μετέφεραν και τους έκαψαν.

Οι τελευταίοι των Ρομανόφ.

Νικόλαος Β'

Το Γεκατερίνμπουργκ βρίσκεται στην πλευρά της Ασίας και με την πρώτη ματιά η πόλη εντυπωσιάζει. Δυστυχώς για ακόμη μια φορά έχουμε μόνο μια διανυκτέρευση στη διάθεσή μας και σίγουρα θα θέλαμε και άλλες. Ό χρόνος δεν μας έφτασε για να την περπατήσουμε - όπως το συνηθίζουμε - έτσι το μόνο που κάναμε ήταν να επισκεφτούμε ένα ακόμη σύνορο Ασίας – Ευρώπης που βρίσκεται 20 χλμ δυτικά της πόλης.

Μοιρασμένοι σε δύο ηπείρους...

Έξω από την Στρατιωτική Σχολή του Γεκατερίνμπουργκ.

Το μυστήριο με τις 12 καρέκλες, Νο 3.

Από Γεκατερίνμπουργκ στην πραγματικότητα ξεκινά η επιστροφή μας. Μια επιστροφή της οποίας η αρχή αποδείχτηκε δύσκολη, κουραστική και επικίνδυνη σε αρκετές των περιπτώσεων.

Μετά το Τσελιαμπίνσκ προς Ούφα περάσαμε για μια ακόμη φορά τα Ουράλια Όρη (προς τα δυτικά αυτή τη φορά). Ο δρόμος είχε μια λωρίδα ανά κατεύθυνση, με αμέτρητα φορτηγά να ξερνάνε ντουμάνια και ανυπόμονους οδηγούς να κάνουν επικίνδυνες προσπεράσεις και σφήνες. Κολλούσαν από πίσω μας σε απόσταση ενός μέτρου, ίσως και λιγότερο και κάθε απόσταση ασφαλείας που άφηνα από τον μπροστινό μου, γρήγορα καλύπτονταν από κάποιο όχημα, που βρίσκονταν ήδη σε διαδικασία προσπέρασης. Όλη αυτή η κατάσταση είχε διάρκεια κοντά στις τεσσερισήμισι ώρες, για μια απόσταση 270 χιλιομέτρων.

Όταν φτάσαμε στην Ούφα ήμασταν εξαντλημένοι, καθώς τα συνολικά χιλιόμετρα ήταν πάνω από εξακόσια και η διάρκεια οδήγησης, κοντά στις εννιά ώρες.

Γενικά αποφεύγω την πολύωρη οδήγηση αν δεν προκύψει μεγάλη ανάγκη και δεν γίνεται αλλιώς. Διαβάζω από κάποιους για χίλια χιλιόμετρα ανά ημέρα, χωρίς να συντρέχει μάλιστα κάποιος σοβαρός λόγος που να υποστηρίζεται από την κοινή λογική και αναφέρονται σε αυτό ως σαν κατόρθωμα. Τι μπορώ να πω εγώ πάνω σε αυτό, όταν παραδειγματίζονται από δημοσιογράφους του ειδικού τύπου, που αρθρογραφούν στα περιοδικά μοτοσικλέτας με μεγάλους τίτλους προβάλλοντας τέτοιες περιπτώσεις ως παράδειγμα!

Στην Ούφα δεν είχαμε προγραμματίσει να δούμε ή να κάνουμε κάτι. Απλά ήταν μια διανυκτέρευση σε ένα χωριό νότια της πόλης. Όμως, εδώ το ταξίδι παραλίγο να πάρει άλλη τροπή και αυτό γιατί βγαίνοντας από το ντους γλίστρησα, με αποτέλεσμα πέφτοντας, το δεξί μου χέρι να χτυπήσει σε μια γωνία και να με πονάει αρκετά για τις επόμενες ημέρες. Φανταστείτε, ότι ακόμη με ενοχλεί κατά καιρούς. Καλά λένε για τα ατυχήματα στο μπάνιο!

ΣΑΜΑΡΑ

2,700 χιλιόμετρα σε 8 ημέρες Από το Νίζνι Νόβγκοροντ έως και τη Σαμάρα.

Τυχεροί στην ατυχία μας, συνεχίσαμε το ταξίδι όπως το είχαμε προγραμματίσει, με την επόμενη πόλη να είναι η Σαμάρα. Κατά το πρωινό φόρτωμα, με τη μηχανή στο κεντρικό σταντ και τον μπροστινό τροχό να βρίσκεται στον αέρα, διαπίστωσα ένα πολύ ελαφρύ κούμπωμα του τιμονιού. Μπροστά, μας περιμένουν αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα ακόμα και αυτό είναι κάτι που έπρεπε να «ζυγίσω» καλά. Η διάγνωση που έκανα είναι πως πρόκειται για το πολύ αρχικό στάδιο της φθοράς των ρουλεμάν του τιμονιού. Σε αυτό το στάδιο, κατά τη διάρκεια της οδήγησης δεν ήταν ακόμη τίποτα αισθητό.

Η Σαμάρα είναι ακόμη μια πόλη στις όχθες του Βόλγα ποταμού, που αποτελεί επίσης σημαντικό βιομηχανικό κέντρο. Η πιο σημαντική απ’ όλες τις βιομηχανίες είναι αυτή της αεροδιαστημικής, στην οποία κατασκευάζονται οι πύραυλοι Σογιούζ για το διαστημικό πρόγραμμα της χώρας. Με πληθυσμό κοντά στα 1,2 εκατομμύρια κατοίκους κατατάσσεται ως η ένατη μεγαλύτερη πόλη της Ρωσίας.

Η αιώνια φλόγα και η μητέρα που θρηνεί.

"Μνημείο της Δόξας", προς τιμήν των εργατών της αεροπορικής βιομηχανίας Kuibyshev. Η χαλύβδινη φιγούρα ενός εργάτη, 13 μέτρων, πάνω σε βάθρο 40 μέτρων, με θέα τον Βόλγα.

Ατενίζοντας τον Βόλγα, χαμένη στις σκέψεις

Ο περίπατός μας στα πάρκα με τα πολύ ωραία και επιβλητικά μνημεία που έχουν θέα στον Βόλγα ποταμό, είναι από αυτά που μένουν χαραγμένα στον επισκέπτη.

ΣΑΡΑΤΟΦ

Μετά τη Σαμάρα ακολουθεί το Σαράτοφ. Δυστυχώς ένα τροχαίο δυστύχημα με την εμπλοκή τριών αυτοκινήτων, μεταξύ των χωριών Μαρξ και Ένγκελς, μόλις μερικά χιλιόμετρα από τον τελικό προορισμό μας για την ημέρα, μας θυμίζει για μια ακόμη φορά με τον χειρότερο τρόπο την επικινδυνότητα που έχουν οι δρόμοι στη Ρωσία.

Συνεχίσαμε για το Σαράτοφ που απέχει από το Βόλγογκραντ (Στάλινγκραντ), κοντά στα 400 χιλιόμετρα και είναι η μεγαλύτερη πλησιέστερη πόλη σε αυτή από τον βορρά. Για τον λόγο αυτό, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου δημιουργήθηκε ένας στρατιωτικός σιδηρόδρομος, που προμήθευε με πυρομαχικά και προμήθειες τα στρατεύματα που μάχονταν τους ναζί. Μέχρι το 1991 ήταν μια από τις πολλές πόλεις που χρειαζόσουν ειδική άδεια για να την επισκεφτείς και ας ήσουν πολίτης της Σοβιετικής Ένωσης. Για τους αλλοδαπούς δε, ούτε να το συζητάς!

Το κατάλυμα βρίσκεται πίσω από τον σιδηροδρομικό σταθμό και μια βόλτα στα πέριξ ενίσχυσε την αρχική μας εντύπωση, ότι δηλαδή πρόκειται για μια υποβαθμισμένη περιοχή. Σε τέτοιες περιοχές το πρώτο που περνάει από το μυαλό μου είναι η ασφάλεια της μηχανής. Έτσι, μετά από συνεννόηση με την υπάλληλο, έβαλα την μηχανή σε κλειστό χώρο, μακριά από τις περίεργες ματιές. Μετά από αυτό κινηθήκαμε προς το κέντρο.

Στις περισσότερες πόλεις υπάρχει τραμ, τα οποία κατά την πλειοψηφία οδηγούνται από γυναίκες.

Παιδιά μετά τον πόλεμο - Τα αλάνια του Σαράτοφ.

Παραγκουπόλεις αποθηκών σε τεράστιες εκτάσεις.

Διαβάζοντας λίγο για την ιστορία της περιοχής, το ενδιαφέρον μου τράβηξαν οι Γερμανοί του Βόλγα!

Οι Γερμανοί του Βόλγα εγκαταστάθηκαν με κέντρο την περιοχή του Σαράτοφ, έπειτα από πρόσκληση της Μεγάλης Αικατερίνης το 1762 και 1763. Ο λόγος ήταν πως ήθελε εργάτες γης να μεταναστεύσουν στην περιοχή και στέφτηκε με επιτυχία. Οι Γερμανοί είχαν το προνόμιο να διατηρήσουν την γλώσσα και την κουλτούρα τους.

Τα χρόνια πέρασαν, η Μεγάλη Αικατερίνη άφησε τα εγκόσμια, η πολιτική και παγκόσμια κατάσταση άλλαξαν. Έτσι στα τέλη του 19^ου αιώνα ξεκίνησε μια επιθετική πολιτική για την Ρωσοποίησή τους, αναγκάζοντας πολλούς να μεταναστεύσουν. Οι πλειοψηφία αυτών πήγαν κυρίως στις χώρες της Αμερικάνικης ηπείρου.

Η «Μεγάλη Εκκαθάριση» για τους Γερμανούς του Βόλγα ήρθε τον Σεπτέμβριο του 1941, λίγο μετά την εισβολή των ναζί. 1,5 εκατομμύρια άνθρωποι μετακινήθηκαν προς τα στρατόπεδα κυρίως της Σιβηρίας, διότι η παρουσία πλησίον του δυτικού μετώπου θεωρήθηκε πιθανός κίνδυνος για την ασφάλεια του κράτους.

ΒΟΛΓΚΟΓΚΡΑΝΤ (ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ)

Μετά το Σαράτοφ το τοπίο αλλάζει και το πράσινο δίνει τη θέση του σιγά - σιγά στο καφέ αμμώδες, με τη βλάστηση να γίνεται όλο και πιο χαμηλή. Ο σιωπηλός μας συνοδοιπόρος Βόλγας ποταμός, μας κράτησε συντροφιά μέχρι που φτάσαμε στο Βολγκογκράντ το μεσημέρι.

Αφού τακτοποιηθήκαμε, το πρώτο που κάναμε ήταν να αναζητήσουμε κάποιο συνεργείο για να αντικαταστήσουμε τα ρουλεμάν. Μετά από κάποια αναζήτηση βρήκα κάποια συνεργεία και ένα από αυτά ήταν και της Yamaha.

Από τότε που ενημέρωσα την Άντζελα για το θέμα των ρουλεμάν δεν μπορούσε να ησυχάσει, ένιωθε μια διαρκή ανασφάλεια, παρά την εξήγηση που της έκανα δίνοντάς της να καταλάβει πως δεν βρισκόμαστε ακόμα σε αυτό το στάδιο.

Η αλήθεια είναι πως στη Ρωσία δύσκολα συνεννοείσαι. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για συγκεκριμένη θεματολογία. Το πρώτο συνεργείο μας έστειλε σε ένα δεύτερο, αφού συνεννοήθηκε με κάποιον, αλλά εκεί ο δεύτερος δεν γνώριζε τίποτα για τον «φόνο», παρότι φτάνοντας τηλεφωνήσαμε στον άνθρωπο που μας έστειλε εκεί για απευθείας συνεννόηση! Για να μη σας κουράζω με ατελείωτες συζητήσεις για τα αυτονόητα και λοιπές λεπτομέρειες, καταλήξαμε στο συνεργείο της Yamaha. Το αφήσαμε τελευταίο, γιατί ήταν το πιο μακρινό από το ξενοδοχείο. Στην τελική δεν ήθελα άνοιγμα μοτέρ. Απλά μια αντικατάσταση στα ρουλεμάν.

Φτάνοντας έξω από την αντιπροσωπεία, δεν βρίσκαμε την είσοδο να μπούμε. Φάτσα κάρτα, μια τεράστια ταμπέλα Yamaha, είσοδος όμως πουθενά. Όσοι έχετε ταξιδέψει στη Ρωσία είμαι σίγουρος ότι κάτι σας θυμίζει το παραπάνω. Μετά από τηλεφωνική επικοινωνία με την αντιπροσωπεία, βγήκε ένας από ένα υπόγειο, το οποίο όμως δεν μπορούσαμε να προσεγγίσουμε από το σημείο που βρισκόμασταν καθώς η πρόσβαση για το υπόγειο και την είσοδο στην αντιπροσωπεία ήταν από μια άλλη οδό... Με αυτά και με αυτά, μετά από λίγο πίναμε καφεδάκι με τον αντιπρόσωπο, που ευτυχώς γνώριζε την αγγλική. Ρουλεμάν «νιέτ» μας λέει. Έπρεπε να τα παραγγείλει. Έτσι, το μόνο που κάναμε ήταν ένα «πάτημα» στον λαιμό. Μια επιλογή που τους πρότεινα είναι να βρούμε τα ρουλεμάν (είχα τον τύπο που φοράει το Tracer από τρεις διαφορετικές εταιρίες κατασκευής ρουλεμάν) από κάποιο κατάστημα που τα εμπορεύεται, για να εισπράξω ένα δεύτερο «νιέτ».

Σκέφτηκα δεν υπάρχει ένας Τσίτουρας (μαγαζί με βίδες, τσιμούχες και ρουλεμάν στην Καλαμάτα) σε κοτζάμ Βόλγκογκραντ! Οι άνθρωποι ήταν πολύ φιλικοί και εξυπηρετικότατοι, δυστυχώς όμως για εμάς λειτουργούν με άλλον τρόπο από αυτόν που γνωρίζουμε. Ήπιαμε το καφεδάκι που μας κέρασαν και φύγαμε.

Κάπως έτσι πέρασε η πρώτη μας μέρα στην πόλη.

Στο Βόλγκογκραντ είχαμε κλείσει για τρεις νύχτες. Όμως, η ανησυχία της Άντζελας για τα έξοδα της τυχόν επισκευής, τα μετρητά που μας απέμεναν (στην Ρωσία δεν δέχονται τις κάρτες μας να σας θυμίσω) και για το πρόβλημα της μοτοσικλέτας, αποφασίσαμε να επιταχύνουμε την επιστροφή μας τουλάχιστον μέχρι την Γεωργία, όπου δέχονται τις κάρτες, για μια δεύτερη προσπάθεια για επισκευή. Έτσι οι τρείς νύχτες έγιναν δύο και η αλήθεια είναι ότι θεωρούμε πως είναι αρκετές για να δει κάποιος την πόλη.

Η ιστορία και οι εικόνες του Στάλινγκραντ είναι τόσο συγκλονιστικές και δυνατές, που την κούραση εκείνης της ημέρας ούτε που την καταλάβαμε, παρά μόνο το βράδυ αφού ξαπλώσαμε.

Η πόλη ιδρύθηκε το 1589 και η αρχική της ονομασία ήταν Τσαρίτσιν. Το 1925 αυτό έμελλε να αλλάξει και να μετονομαστεί σε Στάλινγκραντ προς τιμήν του Ιωσήφ Στάλιν, ηγέτη της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Αυτή είναι κατά την γνώμη μου και η πιο γνωστή της ονομασίας λόγω της αντίστασης των Ρώσων στους ναζί και των σκληρών μαχών στο κέντρο κυρίως της πόλης, σώμα με σώμα. Οι πιο σκληρές που έχουν γίνει στην ανθρωπότητα σύμφωνα πάντα με τους ιστορικούς.

Μνημείο για Το Σπίτι του Παβλώφ. 'Ενα από τα κτήρια όπου διεξάγονταν μάχες.

Πάνω από δύο εκατομμύρια Ρώσοι και Γερμανοί στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους, με τους αμάχους να μετρούν πάνω από 40 χιλ. νεκρούς.

Αμέσως μετά την εκδίωξη των Γερμανών ξεκίνησαν οι εργασίες και οι επισκευές της πόλης, καθώς οι τελευταίοι είχαν καταστρέψει το μεγαλύτερο μέρος της με τους αεροπορικούς και επίγειους βομβαρδισμούς.

Το σημερινό όνομα της πόλης είναι το τρίτο σε σειρά και της δόθηκε το 1961, χάρη στον ποταμό Βόλγα στα πλαίσια της αποσταλινοποίησης που εφάρμοσε ο Νικήτα Χρουστσώφ. Η πόλη εκτείνεται 60 χιλιόμετρα από βορρά προς το νότο, κατά μήκος της δυτικής όχθης του ποταμού.

Ο Μύλος του Γκέρχαρντ είναι το πιο διάσημο κτίριο του Βόλγκογκραντ, λόγω της ιστορικής του σημασίας. Κατά την κατασκευή του το 1899 χρησιμοποιήθηκε οπλισμένο σκυρόδεμα και έγινε επιπλέον ενίσχυση της τοιχοποιίας, ώστε να αντέχει τους κραδασμούς των βαρέων μηχανημάτων του ατμόμυλου. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος στον οποίο άντεξε τους βομβαρδισμούς στις 58 ημέρες πολιορκίας του. Κοιτάζοντας το κτήριο, αντιλαμβάνεται κανείς την σφοδρότητα των βομβαρδισμών, κυρίως από την δυτική πλευρά του, από την οποία και επιτίθονταν οι ναζί. Καθώς το κτίριο βρίσκεται κοντά στις όχθες του Βόλγα, θεωρήθηκε στρατηγικής σημασίας τοποθεσία, έτσι τοποθετήθηκε εκεί το αρχηγείο και οχυρό της 13ης Στρατιάς. Αυτό και άλλα δυο κτίρια έμειναν σκόπιμα χωρίς αναστήλωση, για να θυμίζουν στις επόμενες γενιές τα γεγονότα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, αλλά και την φρίκη του πολέμου γενικότερα.

Μπροστά από το κτίριο έχει τοποθετηθεί ένα αντίγραφο του σιντριβανιού «Στρογγυλός Χορός» (Children's Khorovod), όπως είναι η επίσημη ονομασία του. Αρκετοί όμως είναι και εκείνοι που το αποκαλούν σιντριβάνι του Μπάρμαλεϊ.

Ο μύλος του Γκέρχαρντ

Το σιντριβάνι είναι μια εικονογράφηση από το παραμύθι του Korney Chukovsky "Barmaley", που απεικονίζει έναν κύκλο με έξι παιδιά να χορεύουν γύρω από έναν κροκόδειλο που μόλις έχει καταβροχθίσει έναν κακό που «έτρωγε» παιδάκια. Τοποθετήθηκε το 1930 στον χώρο του σταθμού τρένων και επέζησε από τον αρχικό βομβαρδισμό του Στάλινγκραντ τον Αύγουστο του 1942. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο αποκαταστάθηκε, για να αφαιρεθεί τη δεκαετία του ΄50.

Το σιντριβάνι έγινε ευρέως γνωστό από τις φωτογραφίες του Emmanuil Evzerikhin, τον Αύγουστο του 1942, απαθανατίζοντας την αντίθεση ανάμεσα στα ανέμελα παιδιά που χορεύουν και τη φρικτή εικόνα της καταστροφής.

Όσοι έχετε παρακολουθήσει την ταινία «Εχθρός προ των πυλών», σίγουρα το έχετε δει.

Στον ίδιο χώρο υπάρχει το μουσείο, μια εξωτερική έκθεση από την ανάκαμψη της πόλης, άρματα, μια ατμάμαξα, ένα μαχητικό αεροσκάφος και ένα μνημείο για τα «Θύματα της Πολιτικής Καταστολής».

"Η Άνοιξη στο Στάλινγκραντ". Η ανοικοδόμηση της πόλης.

Το θρυλικό Τ-34

Ζούκοφ, Στάλιν, Βασιλιέφσκι

Κατά την είσοδό μας στην πόλη την προηγούμενη ημέρα, την προσοχή μας τράβηξε ένα τεράστιο άγαλμα που είναι ορατό από χιλιόμετρα μακριά. Το άγαλμα αυτό ονομάζεται «Η Μητέρα Πατρίδα Καλεί» και βρίσκεται στο Λόφο Μαμάγιεφ.

Αν ο Μύλος του Γκέρχαρντ αποτελούσε μια φορά στρατηγικό σημείο, ο Λόφος του Μαμάγιεφ ήταν η πραγματική έννοια της Ζωής ή Θανάτου της ίδιας της Σοβιετικής Ένωσης και κατά συνέπεια της υπόλοιπης κατεστραμμένης Ευρώπης.

Στις 13 Σεπτεμβρίου 1942 οι Γερμανοί επιτίθενται στο κέντρο του Στάλινγκραντ και στις 14 καταλαμβάνουν τον λόφο και τον σιδηροδρομικό σταθμό, έχοντας έτσι ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Την ίδια μέρα από την μεριά του Βόλγα αποβιβάστηκαν 10 χιλ. Σοβιετικοί στην δυτική όχθη του Βόλγα και στις 16 ανακατέλαβαν τον λόφο και τον σταθμό. Οι απώλειες ήταν σχεδόν ολικές, μα η συνεχής ροή ανδρών και πολεμοφοδίων από τον Βόλγα τους κράτησε όρθιους.

Εδώ κρατούσε άμυνα ο Κόκκινος Στρατός. Δεξιά από το κόκκινο κτήριο διακρίνετε ο Βόλγας ποταμός.

Μέχρι και δώδεκα επιθέσεις την ημέρα έκαναν οι Γερμανοί για να απαντήσουν με ισάριθμες αντεπιθέσεις οι Σοβιετικοί. Ο λόφος άλλαξε αρκετές φορές χέρια, στο τέλος όμως επικράτησαν αυτοί που πολεμούσαν για την πατρίδα τους και τις οικογένειές τους. Μετά την ολική ήττα των Γερμανών, ο πόλεμος πήρε άλλη τροπή με τα αποτελέσματα που γνωρίζουμε σήμερα.

Στον Λόφο Μαμάγιεφ υπάρχουν πολλά μνημεία με αναφορά τη Μάχη του Στάλινγκραντ, το μνημείο όμως «Η Μητέρα Πατρίδα Καλεί» που βρίσκεται στην κορυφή του λόφου, είναι απλά ΕΠΙΒΛΗΤΙΚΟ!!!

Με 85 μέτρα ύψος είναι το υψηλότερο γλυπτό γυναίκας. Ο σερβικής καταγωγής Γιεβγκένι Βουτσέτιτς και ο σοβιετικός μηχανικός Νικολάι Νικίτιν είναι οι υπεύθυνοι για το έργο αυτό. Το μοντέλο για την «Η Μητέρα Πατρίδα Καλεί» ήταν η 26χρονη Βαλεντίνα Ιζότοβα και είναι ελαφρώς εμπνευσμένο από τη Νίκη της Σαμοθράκης.

Για να φτάσει κανείς μέχρι εκεί, περνά από αρκετά και εντυπωσιακά μνημεία. Πρώτα όμως πρέπει να ανέβει 200 σκαλοπάτια, όσες ήταν και οι ημέρες της Μάχης του Στάλινγκραντ (17 Ιουλίου 1942 έως 2 Φεβρουαρίου 1943).

Στην Αίθουσα Στρατιωτικής Δόξας (Zal Voinskoy Slavy) βρίσκεται η αιώνια φλόγα και τα ονόματα των πεσόντων στη μάχη. Αξίζει να περιμένετε, ώστε να παρακολουθήσετε την αλλαγή φρουράς.

Παράσταση με Γερμανούς αιχμαλώτους και την ειρωνική φράση: "Οι φασίστες ήθελαν να δουν τον Βόλγα. Ο Κόκκινος Στρατός τους έδωσε την ευκαιρία."

Ψάχνοντας το απόγευμα κάπου να φάμε, πιάσαμε κουβέντα σε ένα φανάρι με ένα ζευγάρι μοτοσικλετιστών, οι οποίοι μας πρότειναν να πάμε να παρακολουθήσουμε μια προπόνηση που κάνει η τοπική λέσχη μοτοσικλέτας κάθε Πέμπτη και αφορά την οδήγηση δεξιοτεχνίας. Τους είπαμε πως θα προσπαθούσαμε να παραβρεθούμε, καθώς πρώτα έπρεπε να φάμε. Τους ευχαριστήσαμε και χαιρετηθήκαμε συνεχίζοντας να ψάχνουμε.

Καταλήξαμε σε ένα εστιατόριο για φαγητό και η κοπέλα (Ludmilla) που μας σέρβιρε ήξερε ελληνικά, καθώς είχε δουλέψει πριν πολλά χρόνια στην Κύπρο. Φαντάζεστε την έκπληξή μας όταν μας μίλησε! Μιλήσαμε αρκετή ώρα στα ελληνικά, κεντρίζοντας την περιέργεια των πελατών που καθόντουσαν στα διπλανά τραπέζια, με αποτέλεσμα στο τέλος να την ρωτάνε από πού είμαστε.

Η "Κύπρια" Ludmilla

Πράγματι, μετά το φαγητό πήγαμε στον χώρο της εκδήλωσης που μας είχαν περιγράψει νωρίτερα, δυστυχώς όμως φτάσαμε αργά και το μόνο που προλάβαμε ήταν κάποιες παρέες που έκαναν κουβέντα.

Τον Λόφο Μαμάγιεφ τον επισκεφτήκαμε ξανά μετά τη δύση του ηλίου για μερικές νυχτερινές λήψεις.

Το Βόλγκογκράντ σαν πόλη δε λέει και πολλά. Η βαριά του ιστορία όμως είναι αυτή που θα σε παρασύρει να την επισκεφτείς. Πράγματι, τρείς ημέρες είναι πολλές για την πόλη. Ευτυχώς που είχε ανησυχία η Άντζελα και κόψαμε μια ημέρα!

ΕΛΙΣΤΑ

Την επομένη το πρωί κάναμε περίπου μία ώρα για να βγούμε από τον αστικό ιστό της πόλης και να δούμε στον καθρέφτη τα τελευταία σπίτια του Βόλγκογκραντ να απομακρύνονται. Με τον Βόλγα δε θα ξανασυναντιόμασταν, μιας και από εδώ χαράζει μια νοτιοανατολική πορεία, μέχρι να εκβάλλει στην Κασπία Θάλασσα. Το τοπίο συνεχίζει να γίνεται ακόμα πιο ερημικό, μέχρι που κάποια στιγμή είδαμε και βακτριανές καμήλες (με δυο ύβους). Μαζί με το τοπίο, όμως, αλλάζουν και τα εξωτερικά χαρακτηρίστηκα των ανθρώπων, σε τέτοιο βαθμό που νομίζεις ότι έχεις αλλάξει χώρα.

Βακτριανές καμήλες

Η περιοχή που κινούμαστε ονομάζεται Δημοκρατία της Καλμίκια και σε αυτή κατοικούν φύλα μογγολικής καταγωγής, που είναι και ο μοναδικός βουδιστικός λαός της Ευρώπης. Πρωτεύουσά της η Ελίστα, που είναι και ο προορισμός μας.

Φτάνοντας στην πόλη τακτοποιηθήκαμε σε κάτι που μάλλον ήταν κατάλυμα. Πηγαίνοντας για φαγητό, μια ξαφνική μπόρα μας έσπρωξε να χωθούμε κάτω από ένα υπόστεγο. Εκεί παρατήρησα το πίσω δεξί φλάς που είχε κρεμάσει και το επισκεύασα όσο διαρκούσε η βροχή. Κάθε εμπόδιο σε καλό!

Με το πέρας της βροχής συνεχίσαμε την πορεία μας για ένα εστιατόριο με τοπική κουζίνα, που είχαμε βρει στο διαδίκτυο. Όταν μπήκαμε μέσα, λες και είχαν δει αστείους εξωγήινους. Τους έπιασε ένα γέλιο, που δεν μπορούσαν να σταματήσουν και επειδή το γέλιο είναι μεταδοτικό, βρεθήκαμε μετά από λίγο να γελάμε όλοι μαζί. Τόσο περίεργοι τους φανήκαμε! Πρόσωπα φωτεινά και χαμογελαστά όλα τα παιδιά που εργάζονταν στο κατάστημα. Πραγματικά ήταν μια πολύ ωραία στιγμή του ταξιδιού.

Μου λέει: Να βγούμε μια φωτογραφία;

Η Ελίστα το 1865 ήταν ένας μικρός οικισμός και το 1930 μετατρέπεται σε κωμόπολη, καθώς οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον νομαδικό τρόπο ζωής και να υιοθετήσουν έναν αστικό χαρακτήρα. Στις τελευταίες ημέρες του 1943 οι κάτοικοι εξορίστηκαν στη Σιβηρία, καθώς κατηγορήθηκαν ότι βοήθησαν τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά τον θάνατο του Στάλιν, τους επετράπη το 1957 να επιστρέψουν πίσω στην πόλη. Στο διάστημα αυτό (1944 – 1957) η πόλη ονομάζονταν Stepnoy και κατοικούνταν από Ρώσους σλαβικής καταγωγής.

Η Ελίστα είναι επίσης γνωστή στους σκακιστές, λόγω της Σκακιστικής Ολυμπιάδας του 1998.

Μετά από τις αναμνηστικές σέλφι με το προσωπικό, επισκεφτήκαμε τον μεγαλύτερο βουδιστικό ναό της Ρωσίας αλλά και της Ευρώπης που ονομάζεται "The Golden Abode of Buddha Shakyamuni" (Η Χρυσή Κατοικία του Βούδα Σακιαμούνι). Ο ναός χτίστηκε σε μόλις εννιά μήνες, σε τοποθεσία που ευλόγησε ο 14ος Δαλάι Λάμα το 2004 και είναι αφιερωμένος στους κατοίκους που πέθαναν κατά τη διάρκεια της εξορίας τους στη Σιβηρία. Όταν άνοιξε για πρώτη φορά, το ημερολόγιο έγραφε 27 Δεκεμβρίου 2005, την ίδια ημέρα που ξεκίνησε η εξορία τους το 1943.

Ο μόνιμος κάτοικος του ναού, ο Βούδας Σακιαμούνι, είναι ο τρίτος μεγαλύτερος στην Ευρώπη με εννιά μέτρα ύψος και μια επαναλαμβανόμενη μελωδία – ψαλμωδία που ακούγεται στον χώρο χαρίζει στον επισκέπτη γαλήνη και ηρεμία.

Στον προθάλαμο του ναού υπάρχει χώρος για να βγάλετε τα παπούτσια σας, καθώς απαγορεύεται η είσοδος στο ναό με αυτά.

Ο Βούδας Σακιαμούνι

Στο εξωτερικό χώρο υπάρχουν δεκαεπτά κιόσκια με Βούδες, που περικυκλώνουν και προστατεύουν, κατά μια έννοια, τον ναό. Εντυπωσιακοί είναι επίσης και οι τέσσερεις μεγάλοι κύλινδροι προσευχής αλλά και οι μικρότεροι που βρίσκονται στα πλευρά του ναού.

Μικροί κύλινδροι προσευχής

Αυτές οι άγνωστες για εμάς εικόνες και ήχοι μας εντυπωσίασαν τόσο, που δε καταλάβαμε το πότε σουρούπωσε.

Στη συνέχεια πήγαμε και καθίσαμε σε ένα σινεμακαφεζαχαροπλαστείον, χαχαχαχα, για να συζητήσουμε το πρόγραμμα των τελευταίων ημερών στη Ρωσία.

Σινεμά "Ο Οκτώβρης".

ΠΙΑΤΙΓΚΟΡΣΚ

Τα πράγματα ήρθαν έτσι, που αντί η τελευταία μας διανυκτέρευση στη Ρωσία να είναι στο Βλαδικαβκάζ, ήταν τελικά στο Πιάτιγκορσκ, την επόμενη πόλη που επισκεφτήκαμε μετά την Ελίστα.

Αν εξαιρέσουμε ένα πολύ κακό κομμάτι, ευτυχώς λίγων χιλιομέτρων, η διαδρομή μέχρι εκεί ήταν καλή.

Πλησιάζοντας την περιοχή του Πιάτιγκορσκ, βουνά εμφανίζονται στο βάθος. Είναι το όρος Ελμπρούς, με 5642 μέτρα ύψους και το τοπίο αλλάζει για μια ακόμη φορά.

Φτάνοντας νωρίς το μεσημέρι βρεθήκαμε μπλεγμένοι σε ένα κομφούζιο αυτοκινήτων, φορτηγών και πεζών, καθώς έτυχε να πέσουμε πάνω στην αγορά. Βλέπετε ήταν Σάββατο!

Το Πιάτιγκορσκ, που σημαίνει Πέντε Βουνά έχει περίπου 140 000 κατοίκους και είναι αδελφή πόλη με τα Τρίκαλα. Η κατάσταση εδώ θυμίζει περισσότερο Βαλκάνια και όσο προχωράμε νοτιότερα, όλο και πιο οικία μας φαίνονται τα πράγματα.

Η υπόγεια λίμνη μέσα στην σπηλιά "Proval", με τα τυρκουάζ νερά, λόγω της υψηλής συγκέντρωσης θείου.

Αντίο Λένιν...

"Γυράδικο"

Το μυστήριο με τις 12 καρέκλες, Νο 4

Το μυστήριο με τις 12 καρέκλες, Νο 5 και το τελευταίο της συλλογής μας!

Δεκαεφτά χιλιόμετρα ανατολικά του Πιάτιγκορσκ βρίσκεται η πόλη Γιεσεντούκι και με το 10% του πληθυσμού της να είναι ελληνικής καταγωγής, δικαίως θεωρείται η πολιτιστική πρωτεύουσα του ελληνισμού στην Ρωσία.

Το Kurortnyy Park στο κέντρο της πόλης είναι εντυπωσιακό και σίγουρα αξίζει να το εξερευνήσετε. Στο πάρκο υπάρχουν πηγές με μεταλλικό νερό, μιας και βρισκόμαστε σε μια λουτρόπολη.

Λασπόλουτρα και χρώμα αρχαιοελληνικό.

Στην πορεία σας θα δείτε σίγουρα κάποια σκιουράκια τα οποία είναι αρκετά εξοικειωμένα με τον άνθρωπο.

Ο κύριος, όμως, λόγος για να επισκεφτεί κάποιος Έλληνας το Γιεσεντούκι, είναι το μνημείο που είναι αφιερωμένο στη γενοκτονία των Ποντίων, και αφορά την περίοδο 1916 – 1923.

Μνημείο Γενοκτονίας Ποντίων

Την τελευταίο βράδυ στο Πιάτιγκορσκ πέσαμε για ύπνο με την αγωνία της επίσκεψής μας την επομένη στα γραφεία της FSB, στην πόλη Μαγκάς, προκειμένου να παραλάβουμε την ειδική άδεια για την περιοχή της Ινγκουσετίας, που είχαμε αιτηθεί ενόσω βρισκόμασταν στην Αγία Πετρούπολη.

Το πρωί ξεκινήσαμε αρκετά νωρίς, αφού έπρεπε να κάνουμε παράκαμψη για την παραλαβή της ειδικής άδειας. Πριν καλά – καλά φτάσουμε στο Μαγκάς, μας σταμάτησαν τρεις φορές σε διάστημα δύο χιλιομέτρων, χωρίς υπερβολές. Ο τρίτος μάλιστα που μας σταμάτησε είπε ότι παραβιάσαμε το στοπ στο σημείο ελέγχου, κάτι που δεν έγινε ποτέ, αφού εμείς κινούμασταν στην πορεία μας, ακολουθώντας τα προπορευόμενα οχήματα, χωρίς να μας έχει «τραβήξει» κάποιος στα δεξιά.

Σε αυτού του είδους τα σημεία ελέγχου, έχουν δημιουργήσει μια επιπλέον λωρίδα στα δεξιά για αυτούς που «τραβούν - σταματούν» για έλεγχο. Ηλίου φαεινότερο ήταν πως ο αστυνομικός «κάτι» ήθελε από εμάς. Έτσι σε αυτές τις περιπτώσεις καλό είναι να μη μιλάς την γλώσσα αν τη γνωρίζεις. Καταλήξαμε να μιλάει ο καθένας τη γλώσσα του, μέχρι που βαρέθηκε και μας άφησε. Αυτό κράτησε περίπου 15 λεπτά.

ΜΠΕΣΛΑΝ

Συνεχίσαμε την πορεία μας, κάνοντας όμως πρώτα μια στάση σε ένα σχολείο στο Μπεσλάν.

Το Μπεσλάν είναι μια μικρή πόλη των 35 χιλ. κατοίκων, που στην πραγματικότητα δεν έχεις κάποιο λόγο για να την επισκεφτείς. Ίσως κάποιοι στο άκουσμα της λέξης Μπεσλάν, να πουν ότι μπορεί και να τους θυμίζει κάτι. Όχι όμως κάτι κάλο.

Εδώ έγινε η μαζικότερη δολοφονική επίθεση εναντίον σχολείου που έχει καταγραφεί ποτέ, μετά από την τρομοκρατική ενέργεια τσετένων ισλαμιστών το 2004.

Πιο συγκεκριμένα, 32 Τσετσένοι αυτονομιστές κατέλαβαν ένα δημοτικό σχολείο την 1η Σεπτεμβρίου, έχοντας για ομήρους περίπου 1100 άτομα, εκ των οποίων οι 777 ήταν μαθητές, έχοντας κατ’αυτόν τον τρόπο την απαίτηση του τερματισμού του πολέμου στην Τσετσενία. Η ομηρία τερματίστηκε την 3η Σεπτεμβρίου, με την επέμβαση των ρωσικών δυνάμεων. Οι μάχες που ακολούθησαν με τους Τσετσένους, προκάλεσαν εκρήξεις και φωτιές με αποτέλεσμα τον θάνατο 333 ατόμων. Από αυτά, τα 186 ήταν παιδιά. Από τους Τσετσένους επέζησε μόνο ένας, ο οποίος φυλακίστηκε και τελικά πέθανε και αυτός στη φυλακή.

Το γυμναστήριο του σχολείου, όπου κρατούνταν οι όμηροι.

Η ενέργεια αυτή χαρακτηρίστηκε ως τρομοκρατική και οδήγησε σε μια σειρά αλλαγών σε ομοσπονδιακό επίπεδο, με τις οποίες ενισχύθηκαν οι εξουσίες του Κρεμλίνου της Μόσχας.

Το παραπάνω γεγονός είναι γνωστό ως «η Σφαγή στο Μπεσλάν» ή ως «Ομηρία σχολείου στο Μπεσλάν».

Η 1η Σεπτεμβρίου έχει καθιερωθεί στα σχολεία της Ρωσίας ως «Ημέρα μνήμης».

Αφήνοντας πίσω μας το Μπεσλάν κατευθυνθήκαμε προς το Μαγκάς, πρωτεύουσα της Ινγκουσετίας. Είναι η μικρότερη πρωτεύουσα ομοσπονδιακού υποκειμένου στη Ρωσία, με μόλις 8,700 κατοίκους και ιδρύθηκε το 1995. Εδώ βρίσκονται τα γραφεία της FSB, πρώην KGB. Η πόλη φωνάζει από μακριά ότι είναι καινούργια με έντονο το ισλαμικό στοιχείο.

Μετά από λίγο ψάξιμο καταφέραμε να βρούμε την είσοδο για τα γραφεία της FSB, αφού πρώτα είχαμε μπλέξει σε κλειστούς από μπάρες και ελεγχόμενους δρόμους που κατέληγαν σε εισόδους κυβερνητικών κτηρίων. Ψιλοί τοίχοι με αντίστοιχα ψιλά συρματοπλέγματα στο πάνω τους άκρο προστάτευαν τις κυβερνητικές δομές.

Όταν φτάσαμε, δεν μας άφησαν να παρκάρουμε ούτε στον εξωτερικό χώρου του πάρκινγκ. Εννοείται ότι ποτέ δε μπήκαμε σε κάποιο από τα κτήρια και η όλη συνεννόηση, έγινε στη εξώπορτα του κτηρίου που μας υπέδειξαν να πάμε.

Για την ιστορία να σας πω, πως ήδη από τις 17 Ιουλίου μας είχαν απαντήσει με e-mail ότι η αίτηση μας είχε γίνει αποδεκτή για επεξεργασία. Έτσι θεωρήσαμε ότι μέχρι να φτάσουμε στο Μαγκάς θα ήταν έτοιμη. Μέγα λάθος!

Ο αξιωματικός που βγήκε να μας μιλήσει, μας ενημέρωσε πως δεν ξέρει πότε θα ήταν έτοιμη η άδεια και να μην ανησυχούμε μιας και έχει 3ετή διάρκεια. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο της κουβέντας χαμογελάσαμε, καθώς καταλάβαμε ότι δεν θα παίρναμε ποτέ την άδεια. Πάντως, δε μπορώ να πω, ήταν αρκετά ευγενικός και διπλωμάτης. Για να ξέρετε πάντως, άδεια χρειάζονται και οι ντόπιοι για την μετακίνησή τους που ζουν σε εκείνες τις περιοχές και αυτό το ξέρουμε, επειδή όση ώρα περιμέναμε να βγει κάποιος να μας ενημερώσει, πέρασαν κάνα δυο πολίτες να σφραγίσουν ένα βιβλιαράκι με ημερομηνίες και ώρα όπως πρόλαβα να δω.

Εμείς θέλαμε την άδεια στην πραγματικότητα για μερικές ώρες, ώστε να πάμε να φωτογραφήσουμε κάποιους πολύ χαρακτηριστικούς πύργους πάνω σε λόφους, που βρίσκονται κοντά στα σύνορα με την Γεωργία.

Εικόνα από: Heritage Daily

Με τα φτερά μας κομμένα γυρίσαμε προς τα πίσω, ώστε να πάρουμε τον δρόμο για το Βλαδικαβκάζ και το κατάλυμα που είχαμε κλείσει. Φτάνοντας εκεί, το κατάλυμα ήταν μεν ανοιχτό, αλλά δεν υπήρχε κανείς να μας προϋπαντήσει. Μετά από μερικά λεπτά, φωνάζοντας «Είναι κανείς εδώ;» και μερικά ακόμα σιωπηλής αναμονής, αναχωρήσαμε για το κέντρο της πόλης ώστε να φάμε κάτι και να δούμε τι θα κάναμε στη συνέχεια. Όταν τελειώσαμε το γεύμα μας η ώρα ήταν 14:15 και με τα σύνορα της Γεωργίας να απέχουν μόλις 30 χιλιόμετρα πήραμε την απόφαση να περάσουμε τα σύνορα εκείνη τη μέρα.

Μόλις φτάσαμε στα σύνορα επικρατούσε ένας πανικός από αυτοκίνητα που περίμεναν να περάσουν, αλλά και από σκαφτικά μηχανήματα και φορτηγά, που εκτελούσαν έργα εντός του συνοριακού σταθμού. Στο δε έλεγχο εξόδου από την Ρωσία, μια υπάλληλος επέμενε να ρωτάει, πάντα με ένα πονηρό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της και φιλικό τόνο πάντα, αν έχουμε ναρκωτικά ή όπλα. Οι ερωτήσεις είχαν ως εξής: «Έχεις ναρκωτικά; Έχεις όπλα», «Επάνω σου κρύβεις τίποτα;» και πάντα στα Ρωσικά.

Μετά από αυτό είχαμε να αντιμετωπίσουμε μια ελαφριά ανωφέρεια, κατάλληλα στρωμένη με κροκάλα για πτώση, μέχρι το τελικό τσεκ από την πλευρά της Ρωσίας. Βλέποντας την κατάσταση κάποιοι οδηγοί μας έκαναν χώρο για να περάσουμε μπροστά. Ευχαριστούμε πολύ αυτούς τους ανώνυμους για εμάς οδηγούς!

2,100 χιλιόμετρα σε 7 ημέρες. Από την Σαμάρα της Ρωσίας έως την Στεπαντσμίντα της Γεωργίας.

Μέχρι εδώ, καλά κρατεί το μηχανάκι και όσον αφορά τα ρουλεμάν πάμε καλά, ελπίζοντας να δώσουμε λύση στη Γεωργία.

Μετά από κοντά ένα μήνα και 7,000 χιλιόμετρα πορεία, ξύνοντας απλά την επιφάνεια αυτής της αχανούς χώρας, φτάσαμε στα νότια σύνορα της με την Γεωργία. Η Ρωσία και οι κάτοικοί της έχουν πολλά να δείξουν στον ταξιδευτή. Μια χώρα πολυπολιτισμική είναι εκεί για να ανακαλύψετε τα μυστικά της, μια χώρα όπου έχουν γραφτεί κάποιες από τις πιο σημαντικές στιγμές του 20^ουαιώνα και έχουν επηρεάσει εκατομμύρια κόσμου. Θέλει χρόνο, υπομονή και χαμόγελο και σας υπόσχομαι ότι θα σας μείνει αξέχαστη!