ΗΠΕΙΡΟΣ: Κόνιτσα – Ιωάννινα 2018 (+Βίντεο)

Κείμενο: Κώστας Μανούσος           

Φωτογραφίες & Βίντεο: Κώστας Μανούσος

           Η εκδρομή μας μέσα από πέντε λέξεις. Η εκδρομή, το πρόβλημα, η στεναχώρια, η λύση και η συνέχεια που είναι και το σημαντικότερο.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Απρίλιος 2018. Λίγο μετά το Πάσχα σχεδιάσαμε με την Άντζελα την εκδρομή του Αγίου Πνεύματος που φέτος έπεφτε τέλη Μαΐου, μια ανοιξιάτικη – καλοκαιρινή εκδρομή στην υπέροχη και αγαπημένη Ήπειρο, προς Κόνιτσα μεριά και βορειότερα.

ΚΟΝΙΤΣΑ
(ΕΚΔΡΟΜΗ)

Η ημέρα της αναχώρησης έφτασε και το ημερολόγιο έγραφε Σάββατο 26 Μαΐου. Αν θυμάμαι καλά πρέπει να είναι το πρώτο μας δικάβαλο ταξίδι, συνήθως ο καθένας πηγαίνει με τη δική του. Δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί το κάναμε έτσι αυτή τη φορά. Μήπως για να το δοκιμάσουμε; Ποιος ξέρει. Επιλέχθηκε το μηχανάκι της Άντζελας (Tracer 900), το φορτώσαμε με τις βαλίτσες και λίγο πριν τις 08:00 ήμασταν στο δρόμο. Γενικό έλεγχο είχα κάνει την προηγούμενη ημέρα. Λάδια, ελαστικά, καύσιμα και ότι άλλο είχα σημειώσει για να ελέγξω. Πήραμε την Παλαιά Εθνική Οδό από Κάζα. Ο καιρός ήταν καλός και απολαμβάναμε την διαδρομή. 

            Το κακό με το δικάβαλο είναι πως υπάρχουν περιορισμοί ως προς τον τρόπο που οδηγεί κάποιος, ειδικά αν οδηγεί πολλά χρόνια μονός.

Δέκα παρά τέταρτο μπαίναμε Γαλαξίδι, σταματήσαμε σε ένα αρτοποιείο, πήραμε δύο τυρόπιτες για πρωινό και μετά αράξαμε για καφεδάκι στο γραφικό λιμανάκι.  Λίγο μετά τις 11:00 αφήναμε πίσω μας το Γαλαξίδι για να συνεχίσουμε για Ναύπακτο από τον παραθαλάσσιο δρόμο. Φτάνοντας στη Ναύπακτο πήραμε το δρόμο της Τριχωνίδας για να βγούμε Αγρίνιο.

Στη διαδρομή υπάρχει και το χωριό Γέφυρα Μπανιά που πήρε το όνομα του από τη γέφυρα Μπανιά που βρίσκεται 250 μέτρα παρακάτω. Η γέφυρα έχει μήκος 50 μέτρων, είναι τύπου Μπέλεϋ (Bailey) και την κατασκεύασαν Βρετανοί. Αυτού του τύπου η γέφυρες έγιναν γνωστές κατά τη διάρκεια του Β’ΠΠ. Η γέφυρα ανακατασκευάστηκε το 1948.

Από το Αγρίνιο συνεχίσαμε από την Ε.Ο. Πατρών – Ιωαννίνων. Η Εθνική είναι πάντα βαρετή και δεν βλέπαμε την ώρα να φτάσουμε. Άσε που μας είχε πιάσει η πείνα αρκετή ώρα πριν.

Μπαίνοντας στα Ιωάννινα κατά τις 15:30, εντοπίσαμε στο δεξί μας χέρι ένα μαγειρείο. Απολαύσαμε το φαγητό μας συνοδείας παγωμένης μπύρας. Για τη περιοχή τα δελτία καιρού έδιναν βροχοπτώσεις. Ευτυχώς κάτι τέτοιο δε συνέβη.

Χορτάτοι πια συνεχίσαμε για Κόνιτσα. Η διαδρομή είναι από την Παλαιά Εθνική Οδό Ιωαννίνων – Κοζάνης και 15 χλμ πριν φτάσουμε Κόνιτσα, κάνουμε δεξιά προς την παλιά γέφυρα του Βοϊδομάτη. 

Έβγαλα τα ρούχα μου και έμεινα με το εσώρουχο. Είχε ζέστη και ζήλεψα την δροσιά του ποταμού. Τα πόδια ήταν τα πρώτα μέλη του σώματος που ήρθαν σε επαφή με το παγωμένο νερό, τα νεύρα έστειλαν άμεσα μήνυμα στον εγκέφαλο - τον όποιο εγκέφαλο τέλος πάντων - να αρκεστεί στο ποδόλουτρο και να μην τολμήσει και βουτήξει, όπως είχε σκοπό, το υπόλοιπο σώμα. Η Άντζελα απλά έβγαλε τις μπότες και έβρεξε λίγο τα πόδια της και μετά αναρωτιόμαστε γιατί οι γυναίκες ζουν περισσότερο.

Όση ώρα ήμασταν εκεί ήρθε ένα γκρουπ για να κάνει ράφτινγκ και σκέφτηκα πως δεν είχα κάνει ποτέ μου και πως θα ήταν ωραία να το επιχειρούσα κάποια στιγμή.

Όταν φτάσαμε στην Κόνιτσα, πήγαμε κατευθείαν να βρούμε το ξενοδοχείο, το οποίο είχαμε κλείσει μέσω Βooking πριν από τρεις εβδομάδες. Ο Γιώτης, ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου, μας λέει πως δεν βλέπει την κράτηση και πως υπάρχει ένα τεχνικό πρόβλημα με την Βooking εκείνες τις ημέρες. Μας έδειξε την σχετική αλληλογραφία. Όχι ότι υπήρχε λόγος, μιας και ο Γιώτης είναι μια συμπαθητική και ευγενική φυσιογνωμία. Φωνάζει τη γυναίκα του, την Ελένη, επίσης συμπαθητική και ευγενική, για να δώσει κάποια λύση, μιας και στο ξενοδοχείο είχε έρθει ΚΑΠΗ από την Αθήνα και ήταν γεμάτο. Ο Γιώτης, ο οποίος τις προηγούμενες ημέρες είχε ένα ατύχημα που του στοίχισε δύο δάχτυλα, μας έλεγε την ιστορία συνοδείας τσίπουρου.

Μετά από λίγο ήρθε η Ελένη με ευχάριστα νέα.

Το βράδυ σουλατσάραμε στην πόλη, την οποία είχαν κατακλύσει μοτοσικλετιστές από διάφορα μέρη της χώρας. Βλέπετε την Δευτέρα ήταν του Αγίου Πνεύματος. 

TRACER 

(ΠΡΟΒΛΗΜΑ)

        Την επόμενη ημέρα στη σάλα του πρωινού επικρατούσε μια βουή, μια ευχάριστη βουή όπως όταν κάνουν τα παιδιά ηλικίας δημοτικού όταν παίζουν και χαμογελάς που τα βλέπεις να τρέχουν και να γελούν, μόνο που εδώ, ήταν τα μέλη του ΚΑΠΗ από την Αθήνα.Βεβαίως δεν έτρεχαν, αλλά σίγουρα το απολάμβαναν και τους χαρήκαμε. Μάλιστα με κάποιους από αυτούς πιάσαμε και κουβέντα.

Προορισμός μας για σήμερα ήταν το χωριό Αετομηλίτσα, που είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1430 μέτρων, 20 μέτρα χαμηλότερα από την Σαμαρίνα, που θεωρείται το πιο ψηλό χωριό στην Ελλάδα. Από Κόνιτσα κινηθήκαμε βόρεια μέχρι το χωριό Θεοτόκος, κι αμέσως μετά τη γέφυρα του Σαρανταπόρου κάναμε αριστερά για Αετομηλίτσα. Ο ίδιος δρόμος συνεχίζει και πηγαίνει μέχρι το καταφύγιο του Γράμμου. Η Αετομηλίτσα από την διασταύρωση απέχει 16 χλμ, όπου στα τελευταία εφτά χιλιόμετρα η άσφαλτος έχει παραδοθεί στα στοιχεία της φύσης και στην αδιαφορία.

Το τερέν αρχίζει να γίνεται ακατάλληλο για το Sport Touring της Yamaha. Σταματάμε για να αφαιρέσω λίγο αέρα από τα ελαστικά ώστε να κάνω την οδήγηση πιο εύκολη. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας εμφανίζεται σαν από μηχανής θεός, ένα Nissan Terrano, με οδηγό έναν κύριο και δύο κυρίες συνεπιβάτες. Τους ρωτήσαμε αν είναι σε αυτή τη κατάσταση ο δρόμος μέχρι και το χωριό, δεν ήταν όμως σε θέση να γνωρίζουν καθώς δεν ήταν από την περιοχή. Βλέποντας την κατάσταση, μας πρότειναν να μας πάρουν μαζί τους, φοβόμουν όμως να αφήσω τη μηχανή κάπου στην άκρη του δρόμου και αυτό γιατί κυκλοφορούσαν πολλά μεγαλόσωμα ζωντανά και σε μια ενδεχόμενη επαφή του ζώου με τη μηχανή, στην επιστροφή θα τη βλέπαμε σίγουρα ξάπλα. Έτσι λοιπόν η Άντζελα επιβιβάστηκε στο αυτοκίνητο και εγώ συνέχισα το υπόλοιπο της διαδρομής με τη μηχανή, με μεγαλύτερη ευκολία και ασφάλεια.

Όπως ήρθαν τα πράγματα, η πεζοπορία που είχαμε κανονίσει να κάνουμε μέχρι το μνημείο πολέμου Γράμμου πήγε περίπατο. Όλοι παρέα πια ήπιαμε το καφεδάκι μας στο χωριό. Η Αετομηλίτσα είναι κτηνοτροφικό χωριό και κατοικείται μόνο κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Η κοινότητά του στεγάζεται σε παραδοσιακό κτήριο, ενώ για το χειμώνα μεταφέρεται στη Λάρισα! Την περιοχή επισκέπτονται πολλοί ορειβάτες και πεζοπόροι.

Η επιστροφή έγινε όπως το δεύτερο ήμισυ του ανεβάσματος. Η Άντζελα επιβιβάστηκε ξανά στο αυτοκίνητο μέχρι τον κεντρικό δρόμο όπου την περίμενα, αφού είχα αναχωρήσει 5 λεπτά νωρίτερα. Τους ευχαριστήσαμε για την βοήθεια αλλά και για την παρέα. Συνεχίσαμε νότια με σκοπό να πάμε στο Πάπγικο, αλλά πρώτα έπρεπε να αναπληρώσω τον αέρα που είχα αφαιρέσει κατά τη άνοδο μας για Αετομηλίτσα. Βενζινάδικα έχει μόνο στην Κόνιτσα, έτσι μέχρι την Κόνιτσα η οδήγηση ήταν ακόμα πιο συντηρητική. Ο δρόμος είναι άλλοτε αριστερά και άλλοτε δεξιά του ποταμού Σαραντάπορου.

Μισή ώρα μετά και 21 χλμ πριν την Κόνιτσα, στρίψαμε αριστερά για Μόλιστα και Γαναδιό. Τα Μόλιστα δεν είναι γνωστό πότε ιδρύθηκαν, αλλά θεωρείται πως οι πρώτοι κάτοικοι του ήταν οι Μολοσσοί, ένα αρχαίο ελληνικό φύλο που εγκαταστάθηκε κατά τη διάρκεια των Μυκηναϊκών χρόνων. Το Γαναδιό έχει αξιόλογα αρχοντικά όπου κάποτε λειτουργούσε παρθεναγωγείο και σχολαρχείο. Το παραδοσιακό καφενείο στην πλατεία του χωριού δυστυχώς ήταν κλειστό. Και από τα δυο χωριά μετανάστευσαν προς Ρουμανία όπου έκαναν περιουσίες. Δεν ξέχασαν όμως τα χωριά τους. Έκαναν δωρεές και είναι ο λόγος που διατηρούνται σε αυτή τη κατάσταση τα δύο χωριά.

ΚΑΡΤΕΡ
(ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ)

Συνεχίσαμε προς Κόνιτσα για να βάλουμε αέρα. Μπροστά μας βρισκόταν το μοναδικό ανοιχτό βενζινάδικο. Πηγαίνοντας προς το βενζινάδικο διατηρώ πολύ χαμηλή ταχύτητα για να μπορέσω να εντοπίσω που βρίσκεται ο «αέρας». Το βλέπω και κατευθύνομαι σε αυτό, διατηρώντας την χαμηλή ταχύτητα, καθώς μπροστά μας υπήρχαν ράγες από κάποια παλαιά καγκελόπορτα, όχι τίποτα ανησυχητικό, σκέφτηκα. Το πρώτο σημείο που ήρθε σε επαφή με τις ράγες ήταν ο μπροστινός τροχός. Το δεύτερο δεν ήταν ο πίσω τροχός, αλλά η τάπα του κάρτερ. Η χαμηλή ταχύτητα, το ελαφρύ βύθισμα του μπροστινού αφού πέρασε τη ράγα, το ήδη πολύ χαμηλωμένο Τracer, ο αέρας που είχα βγάλει, αλλά και ότι η τάπα ήταν το χαμηλότερο σημείο στη μηχανή, ακόμα και από τους λαιμούς της εξάτμισης, ήταν η αιτία του προβλήματος, γιατί πραγματικά η ράγες εξείχαν ελάχιστα.

Αντιλαμβάνομαι άμεσα τι έχει συμβεί. Σβήνω τη μηχανή. Δεν τολμώ να κοιτάξω κάτω. ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ!!! Ήταν η πρώτη φορά που δεν θα μπορούσα να δώσω λύση επιτόπου και να συνεχίσω το ταξίδι, όπως στο ταξίδι της Σιβηρίας για παράδειγμα που είχα αρκετές βλάβες, αλλά μπόρεσα να τις επισκευάσω και να συνεχίσω. Όχι όμως αυτή τη φορά.

Δυο λεπτά ηρεμίας ώστε να δούμε τις επόμενες μας κινήσεις. Πρώτα τηλεφωνήσαμε στην οδική (ADAC). Αφού είπαμε τα τυπικά, στοιχεία, τοποθεσία κτλ, είπαμε να μας μεταφέρουν τη μηχανή στην Αθήνα. Κάτι τέτοιο δεν έγινε δεκτό, γιατί όπως μας είπαν η μεταφορά θα γίνει στο πλησιέστερο συνεργείο Yamaha της περιοχής. Στην περίπτωση μας ήταν στα Ιωάννινα.

Τηλεφώνησα στο μηχανικό μας, του εξήγησα εν τάχει την περίπτωση και μου είπε να πάμε στο συνεργείο στα Ιωάννινα. Υπήρχε η δυνατότητα της μεταφοράς της μέχρι την Αθήνα, αλλά με δική μας επιβάρυνση από τα Ιωάννινα και μετά. Αποκλείσαμε την δεύτερη περίπτωση καθώς το ποσό ήταν απαγορευτικό. Έτσι λοιπόν στα επόμενα τηλεφωνήματα μας με τους υπαλλήλους της οδικής, ρυθμίστηκαν οι λεπτομέρειες της μεταφοράς της μηχανής στα Ιωάννινα και το ξενοδοχείο που θα μέναμε. Δυστυχώς για εμάς, η επόμενη μέρα ήταν του Αγίου Πνεύματος, που σήμαινε επιπλέον καθυστέρηση. Εδώ θέλω να πω πως με όποιο υπάλληλο μιλήσαμε από την οδική ήταν ευγενικοί, εξυπηρετικοί και με διάθεση κατανόησης.

Μη μπορώντας να κάνουμε κάτι άλλο, αφήσαμε τη μηχανή στο βενζινάδικο και πήραμε την ανηφόρα για την Κόνιτσα. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο βρίσκουμε τον Γιώτη και του λέμε τι έγινε και πως αύριο θα έπρεπε να φύγουμε. Ο Γιώτης σηκώθηκε και πήγε και έφερε τσίπουρο. Όπως καταλάβαμε, η λύση σε κάθε πρόβλημα του Γιώτη λύνονταν με τσίπουρο. Θες κομμένα δάχτυλα; Τσίπουρο! Θες σπασμένο κάρτερ; Τσίπουρο! Θες δεν υπάρχει δωμάτιο; Τσίπουρο! Μπορεί κάτι να ξέρει!

Το απόγευμα επισκεφτήκαμε το πατρικό του Όσιου Παΐσου του Αγιορείτου και την ιστορία του μας την εξιστορήθηκε ο ανιψιός του. Συνεχίσαμε για την γέφυρα της Κόνιτσας και κάναμε ένα σύντομο περίπατο στη χαράδρα του Αωού.

ADAC

(ΛΥΣΗ)

        Αφού πήραμε το πρωινό μας και τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας, ήμασταν έτοιμοι προς αναχώρηση. Κάποιος από το ξενοδοχείο μας μετέφερε με την “προίκα” μας μέχρι το βενζινάδικο. Το ραντεβού μας με την οδική ήταν για τις 10:30. Βρισκόμασταν στο βενζινάδικο κάνα τέταρτο νωρίτερα. Μέχρι να βγάλουμε τη μηχανή και να τακτοποιήσουμε τα πράγματά μας στις βαλίτσες, έφτασε η οδική.

Φορτώνουμε τη μηχανή και βουρ για Ιωάννινα. Πέντε με δέκα λεπτά αφού αναχωρήσαμε δεχθήκαμε τηλεφώνημα από την ADAC για να ρωτήσει αν ήρθε το όχημα. Η ADAC δεν έχει δικά της οχήματα εξυπηρέτησης στην Ελλάδα και συνεργάζεται με τις κατά τόπους οδικές. Φτάνοντας στα Ιωάννινα ο οδηγός μας άφησε στο ξενοδοχείο Βυζάντιο που απέχει δύο με τρία χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο και συνέχισε για τη βάση του. Η μηχανή θα παρέμενε πάνω στο όχημα μέχρι και την επόμενη ημέρα όπου θα πήγαινε στο συνεργείο.

Οι διανυκτερεύσεις στο ξενοδοχείο Βυζάντιο όπου μείναμε για δύο ημέρες, κανονίζονταν με την ADAC κάθε πρωί μετά από τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε. Επίσης η ADAC μίλαγε με το συνεργείο που είχαμε αφήσει τη μηχανή και όπως κατάλαβα, χωρίς να είμαι όμως σίγουρος, πρέπει να μίλησε και με το τμήμα ανταλλακτικών της Yamaha. Αυτό βέβαια δεν ήταν γιατί μας αγαπάει η ADAC, αλλά γιατί όσο πιο γρήγορα τελείωνε η επισκευή τόσο λιγότερο θα πλήρωνε στο ξενοδοχείο. Αυτό που ξέρω είναι πως τις τρείς πρώτες ημέρες η χρέωση είναι της ADAC, από εκεί και πέρα δεν ξέρω τι γίνεται. Βέβαια αυτή η τηλεφωνική πίεση που ασκούσε η ADAC μας βόλευε και εμάς, διότι εκτός από το ξενοδοχείο όλα τα άλλα ήταν από την τσέπη μας και έφευγαν χρήματα χωρίς κάποιο ιδιαίτερο σκοπό, εκτός της αναμονής.

Με τα ποδαράκια μας λοιπόν πήγαμε στο κέντρο για καφέ και από εκεί να δούμε που βρίσκεται η Yamaha. Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο μας έπιασε μια μπόρα.

Το βράδυ κατεβήκαμε ξανά στο κέντρο και πήγαμε σε ένα ωραίο καφέ – ζαχαροπλαστείο, ονόματι Μotley. Το περπάτημα που κάναμε ήταν περίπου δέκα με έντεκα χιλιόμετρα.

ΙΩΑΝΝΙΝΑ

(ΣΥΝΕΧΕΙΑ)

Την επόμενη ημέρα, Τρίτη 29 Μαΐου, από τις 09:15 ήμασταν ήδη στο δρόμο και η πρώτη μας επίσκεψη, ήταν που αλλού, στο συνεργείο. Η μηχανή ήταν ήδη εκεί. Ο μηχανικός μας είπε πως το καινούργιο κάρτερ θα έχει την τάπα στα πλάγια όπως του ΄16 και μετά. Θέλω να πιστεύω πως η Yamaha, κατάλαβε τι “πατάτα” έκανε με το να είναι η τάπα το χαμηλότερο σημείο στη μηχανή, μια μηχανή που εργοστασιακά έχει πολύ μικρή απόσταση από το έδαφος. Το κάρτερ το είχε παραγγείλει αλλά έπρεπε να περιμένουμε τη διαδικασία που έχει η εταιρία ως προς την αποστολή των ανταλλακτικών, κάτι που μας επιβεβαίωσε ότι ισχύει και ο μηχανικός μας στην Αθήνα. Για τα παραπάνω ήταν ενήμερη και η ADAC. Όπως γράφω και παραπάνω, είχε επικοινωνία με το συνεργείο. Κάρτερ, φλάντζα, λάδια και εργασία 400€. Αν θυμάμαι καλά η μεταφορά για Αθήνα ήταν 450€.

Δεν είχαμε σκοπό να είμαστε όλη τη μέρα στο συνεργείο, πάνω από το κεφάλι του μάστορα, όπως έχω δει αρκετούς να κάνουν, αλλά είχαμε βγάλει μια ωραία εκδρομούλα για το νησάκι της λίμνης Παμβώτιδας, τη νήσο Ιωαννίνων ή αλλιώς γνωστό και ως το νησάκι της Κυρά Φροσύνης. Πρώτα όμως ήπιαμε καφεδάκι και κατά τις 13:00 το επισκεφτήκαμε.

Το νησί είναι συνδεδεμένο με τη ζωή και το θάνατο του Αλή Πασά και της  Κυρά Φροσύνης. Ο Αλή Πασάς αποφάσισε να την εκτελέσει στις 11 Ιανουαρίου του 1801 μαζί με άλλες 17 γυναίκες δια πνιγμού στη λίμνη των Ιωαννίνων, με την επίσημη αιτιολογία ότι ζούσαν ανήθικα. Ο πληθυσμός του είναι 219 κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή του 2011 και αποτελεί ένα από τα δύο κατοικημένα νησιά σε λίμνη στην Ελλάδα. Ο οικισμός δημιουργήθηκε τον 17ο αιώνα και οι πρώτοι κάτοικοι ήταν Μανιάτες. Η οικονομία του στηρίζεται κυρίως στον τουρισμό. Έχει καθημερινή σύνδεση με τα Ιωάννινα με πυκνά δρομολόγια πλοιαρίων που μεταφέρουν τους επισκέπτες. Τα κυριότερα αξιοθέατα του νησιού είναι οι ανακαινισμένες μονές και το μουσείο Αλή Πασά.

Καθίσαμε κάνα δίωρο στο νησί και αφού φάγαμε πήραμε το βαρκάκι της επιστροφής. Από τη λίμνη “κόψαμε” πορεία για το ξενοδοχείο, περνώντας μέσα από τα στενά της πόλης κι φωτογραφίζοντας.

Το βράδυ κατεβήκαμε πάλι στο κέντρο για καφέ, φαγητό και γλυκό. Τα χιλιόμετρα που κάναμε ήταν δεκαπέντε.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΛΑ, ΟΛΑ ΚΑΛΑ

Όλοι έχουμε διαβάσει για περιπέτειες σε εκδρομές που έχουν να κάνουν με τραυματισμούς και ακόμα χειρότερα. Η δική μας περιπέτεια, που ευτυχώς αφορούσε μόνο την τσέπη μας και όχι την σωματική μας ακεραιότητα, έφτανε στο τέλος της. Το πρωί πήγαμε για καφέ, κατά την διάρκεια του οποίου λάβαμε τρία τηλεφωνήματα. Τα πρώτα δύο ήταν από το συνεργείο. Το πρώτο αφορούσε την άφιξη του ανταλλακτικού και το δεύτερο την περάτωση της επισκευής. Το τρίτο και το τελευταίο που είχαμε, ήταν από την ADAC.

Παραλάβαμε την μηχανή κατά τις 13:00 και λίγο μετά τις 14:00 ξεκινήσαμε για Αθήνα από Εγνατία οδό, για Τρίκαλα, Καρδίτσα, Λαμία και Αθήνα.

Στα 1050χλμ που κάναμε με τη μηχανή και από τις διαδρομές που διαβάσατε παραπάνω, η κατανάλωση του Tracer κυμάνθηκε στα 6,4λίτρα /100χλμ. Για να μην παρεξηγηθώ από ορισμένους, γράφοντας πρόβλημα κάτω από τη λέξη Tracer, αναφέρομαι στην κακή αρχική σχεδίαση του κάρτερ, την οποία διόρθωσε την επόμενη χρονιά. Η μηχανή κατά τα άλλα είναι τίμια για τα χρήματά της, αξιόπιστη και με φοβερό μοτέρ.